Hoi allemaal,
Ik ben 27, bijna 28 lentes jong en nieuw op dit forum. Ik zag allerlei termen langs komen waar ik helemaal nog niet bekend mee ben, dus ik besloot maar een nieuw topic te maken.
Mijn voornaamste probleem is dat ik de laatste tijd altijd maar moe ben. En niet een beetje, maar echt extreem. De laatste jaren ben ik steeds vermoeider geraakt, en de huisarts die dacht natuurlijk weer eerst aan stress etc. Uiteindelijk toch maar door de hele medische molen gegaan en daar kwamen een paar dingen uit: 1) mijn glucose schommelt erg en is vooral vaak erg laag, zeg tussen de 2 en de 4. Hier kun je erg vermoeid van worden; 2) ik blijk een hartgeleidingsstoornis te hebben, ook hier kun je erg vermoeid van raken hebben ze mij verteld, chronisch moe zeg maar; 3) mijn gewicht is laag en wordt maar niet hoger.
Nu is het zo dat het een het ander in stand houdt of versterkt. Ik heb mijn leven lang al ondergewicht terwijl ik enorm veel kan eten, en ook daadwerkelijk eet omdat ik altijd maar trek heb en onverzadigbaar lijk. Ze dachten eerst aan mijn schildklier, maar die lijkt normaal. Toch verbruik ik klaarblijkelijk wel heel veel energie, waar m dat dan precies in zit weet ik niet, maar het heeft wel invloed op 1) vermoeidheid, en 2) wisselende en sterk dalende bloedglucosewaarden. En van al die hypo’s word je ook weer erg moe. Neem daar nog de chronische vermoeidheid die komt met mijn hartgeleidingsstoornis bij en de cirkel is eigenlijk wel rond. De vorige keer dat ik bij mijn cardioloog was vertelde hij mij van die geleidingsstoornis, en begon over een pacemaker. Sinds dat woord ‘pacemaker’ viel heb ik het hele gesprek gemist. Ik dacht namelijk eigenlijk dat ik zou horen dat ze niks gevonden hadden en dat er ook niks aan te doen was etc. Ik was lichtelijk in shock, ik ben nog zo jong! Ik weet nog wel dat mijn cardioloog me zei dat mijn hartslag erg laag is, vooral ’s nachts, maar regelmatig ook overdag, en dit geeft ook die enorme vermoeidheid. Een pacemaker zou mijn leven sterk kunnen verbeteren, maar dan zou ik eerst moeten aankomen want het zou nu te riskant zijn te opereren. Tsjah, en dat aankomen lukt dus niet. Zou ik aankomen dan zou ook mijn glucose niet meer zo heen en weer schieten, want dan kunnen je reserves dat opvangen zeg maar. Volgens mijn dokter heb ik die reserves niet en dat is het probleem. Daarom kunnen ze niet opereren, daarmee blijven die terugkerende lage glucosewaarden in stand, en daarmee blijf ik maar moe. En volgens mij is het ook nog zo dat wisselende glucosewaarden weer invloed hebben op je hart(slag).
Ik ben steeds vermoeider en vermoeider geraakt en de laatste tijd is het zo erg dat ik nauwelijks nog in staat ben mijn werk te doen. Ik werk al vanuit huis, maar zelfs dat lukt vaak niet meer. Ik kan soms zomaar midden op de dag in slaap vallen, ik lijk wel een oma! Ik ben een beetje ten einde raad..
Is er iemand die zich in dit verhaal herkend? Tips? Ervaringen? En zijn er van jullie die een pacemaker kregen op jonge leeftijd, zo ja, wat was de indicatie en wat heeft het je gebracht? Heeft het echt geholpen?
.
