Te druk

Zondagochtend. De keukentafel ligt vol karton, tape en een halve boterham. Mijn zoon en ik zijn aan het knutselen. Het project: een boot. Meneer gaat straks in bad. De boot moet natuurlijk mee.

Mijn man ligt nog in bed. Ondertussen maken wij er beneden een feestje van. De radio staat aan, we zingen mee en doen af en toe een dansje. Tegelijkertijd proberen we ook stil te zijn. Zachtjes. Zodat hij kan uitslapen.

Hij is al een paar dagen moe. We weten niet waardoor het komt. Is het de zomertijd? Meestal leeft hij juist op als de dagen langer licht zijn. Als de zon alles weer een beetje warmer maakt. In de winter is hij niet vooruit te branden, dus we kijken altijd uit naar het voorjaar. Dan voelt alles opeens wat minder zwaar. Misschien moet zijn lichaam gewoon wennen aan het warmere weer.

Van de week ging hij nog fietsen, een van zijn manieren om zijn conditie op peil te houden. Lekker in het zonnetje. Maar het ging niet. Hij moest stoppen. Even bijkomen op een bankje, daarna weer door. Ook het zwemmen ging moeizamer. En de laatste dagen rust hij overdag vaker dan normaal. Maar ja, we hebben allemaal weleens mindere dagen.

Toch proberen we altijd de oorzaak te vinden. Misschien moeten we daar eens mee stoppen. Misschien is dit gewoon zijn hartfalen. We weten het niet. We hebben geen vergelijkingsmateriaal. We weten niet hoe anderen met een verminderde pompkracht zich voelen. We kennen niemand met hartfalen. En zelfs als we dat wel zouden doen, zou het nog niets zeggen. De klachten zijn voor iedereen anders.

Terug naar de zondag. Hij komt uitgeslapen uit bed. Maar wij zijn te druk. Hij doet de radio uit. We proberen vrolijk te blijven, terwijl we merken dat hij zich niet goed voelt. Met z’n tweeën gaan we naar boven. Dan kan hij nog even bijkomen. Het laatste wat hij wil, is de sfeer verpesten. Maar hij voelt aan alles dat we vluchten. En wij voelen aan alles dat hij baalt. Dat hij het anders zou willen. Hij wil dingen doen en energie hebben. Logisch. Het komt vast goed. Voor nu doen we het rustig aan. Zodat het straks weer leuk is. Met z’n drieën.

Cilla Schot