De weg naar acceptatie

De 30-jarige Maxime heeft een aangeboren hartafwijking, maar leeft haar leven alsof er niets aan de hand is. Tot vorig jaar: “Ik kreeg een nieuwe hartritmestoornis welke mij heeft wakker geschud.” Zij vertelt haar verhaal over de weg naar acceptatie.

Het is 1990 en Maxime wordt geboren. Op het eerste oog een gezonde baby, maar al gauw krijgt zij last van een verkoudheid welke maandenlang aanhoudt. Een onderzoek volgt en een aangeboren hartafwijking wordt geconstateerd: “Mijn hart mist een hartklep en hierdoor is mijn linkerharthelft onderontwikkeld, ook heb ik een hartritmestoornis.” In haar eerste vijf levensjaren volgen drie operaties en een zogeheten Fontan-operatie - een ingreep om de bloedsomloop te verbeteren bij kinderen die maar één goed werkende hartkamer hebben.

Het besef

Afgezien van de jaarlijkse controles, ervaart Maxime geen beperkingen. Maar vorig jaar komt daar plots verandering in: “Sinds mijn laatste hartritmestoornis ervaar ik de consequenties van mijn aangeboren hartafwijking. Een contrast voor mij, want vroeger deed ik wat in mij opkwam; ik wilde mijzelf niet beperkt voe-len en al helemaal geen hartpatiënt.’ Met de jaren groeit ook haar nieuwsgierigheid naar haar hartafwijking en hetgeen zij heeft meegemaakt: “In eerste instantie was ik veel te jong om te realiseren wat er aan de hand is, maar gaandeweg begreep ik meer van wat het inhoudt.”

----