35 jaar HartbrugReizen met medische begeleiding voor hartpatiënten

Geschreven door

Hartpatiënten Nederland viert het 35-jarige jubileum van haar reizen met medische begeleiding voor hartpatiënten met een speciale reis naar Parijs. Voor minder dan 300 euro kunnen mensen met Pasen mee naar de Franse hoofdstad voor een prachtige vierdaagse vakantie met een aantrekkelijk excursieprogramma. En binnenkort verschijnt onze nieuwe reisbrochure. Eindelijk weer op reis, na barre corona jaren!

Het ontstaan van HartbrugReizen

In 1988 begon Hartpatiënten Nederland met HartbrugReizen, omdat veel hartpatiënten in een isolement dreigden terecht te komen. “Mensen met hart- en vaatziekten willen immers zo weinig mogelijk risico lopen, wat ertoe leidt dat veel van hen de deur nauwelijks nog uitgingen”, legt initiatiefnemer en voorzitter van Hartpatiënten Nederland Jan van Overveld uit. “Vandaar dat wij begonnen met reizen met medische begeleiding. Dat geeft mensen een veilig gevoel onderweg en op vakantie. Bovendien legden wij contacten met ziekenhuizen in het buitenland, zodat in geval van nood er snel opvang geregeld wordt.”

Het succes van reizen met medische begeleiding

De reizen bleken een doorslaand succes. Mensen die anders nooit meer ergens kwamen, bloeiden op en genoten van hun vakantie met lotgenoten. Gaandeweg gingen ook steeds meer niet-hartpatiënten met de reizen mee, bijvoorbeeld mensen die ook behoefte hadden aan de zekerheid van medische achtervang onderweg en op vakantie.

Vrienden voor het leven

“We zien onderweg nieuwe vriendschappen opbloeien, mensen houden ook na de reis contact met elkaar. Er ontstaan hechte vriendschappen. Dat was ook een van onze doelstellingen: mensen met elkaar in contact brengen, nieuwe levensvreugde bezorgen”, zegt Van Overveld. “Het blijven vaak vrienden voor het leven! Wat we ook zien is een groeiende schare trouwe reizigers, mensen die steeds opnieuw een reis boeken, naar de meest uiteenlopende vakantiebestemmingen in heel Europa. Mensen die zich bij ons thuis en op hun gemak voelen.”

Voor een knuffelprijs naar Parijs

Om het jubileum extra cachet bij te zetten biedt Hartpatiënten Nederland tegen een knuffelprijs een reis naar betoverend Parijs aan. Daarmee wordt na de sombere coronajaren ook voor onze organisatie het reisseizoen afgetrapt. Speciaal voor de opening van het nieuwe seizoen brengt de organisatie een reisbrochure uit met een palet aan prachtige reizen naar gewilde vakantiebestemmingen. Allemaal met medische begeleiding en veel comfort.

Voor de reislustigen onder ons: Kijk gauw op onze website www.hartbrugreizen.nl en wacht niet te lang, maar boek! Want op is op! We vertrekken op 7 april naar Parijs en keren op 10 april terug.

 

Medische reisbegeleiders geven zo’n lekker gerust gevoel

Geschreven door

Als iéts HartbrugReizen uniek maakt, zijn het wel de medische reisbegeleiders. Ze geven hartpatiënten de moed om op vakantie te gaan. Mocht er iets gebeuren, dan is er direct hulp bij de hand. Dat geeft zo’n rust. Maar wie zijn die medische begeleiders en hoe kwamen ze bij HartbrugReizen terecht? Marja, Maria, Tiny en Hilde vertellen hun verhaal.

Marja de Klein
Marja (58) is al vijf keer met HartbrugReizen mee geweest. “Tja, het is wel totaal anders dan mijn dagelijkse werk. Ik ben CCU-verpleegkundige in het Laurentius Ziekenhuis in Roermond. Ik sta dus op de hartbewakingsafdeling. Ik ben heel toevallig bij HartbrugReizen terechtgekomen. De kinderen zijn groter, dus heb ik meer tijd voor mezelf en een van mijn hobby’s is reizen. Op een dag kwam ik langs het kantoor van HartbrugReizen. Ik ben gewoon gaan vragen of ze een medisch reisbegeleider nodig hadden. Ik vond het begeleiden direct heel leuk. Onze reizigers zijn blij dat ze nog op vakantie kunnen en durven met een stukje extra begeleiding. Dat is waarvoor ik het doe. Het voelt voor mensen vertrouwd dat er een verpleegkundige meegaat, mocht er iets gebeuren. Het is heel dankbaar werk en ik vind het geweldig om te zien hoe reizigers genieten van hun vakantie. Gelukkig gaat het vaak goed, maar als het nodig is, ben ik blij dat ik de mensen kan helpen met mijn medische kennis. Mocht er iets ernstigers aan de hand zijn, begeleiden we reizigers ook naar bijvoorbeeld het ziekenhuis. De sfeer is altijd gemoedelijk. Bij HartbrugReizen krijgt iedereen persoonlijke aandacht en dat is ook wat de organisatie speciaal maakt. Ik herinner me een heel mooi moment van mijn eerste reis: we hadden een dansavond en op het laatst stond letterlijk iedereen op de dansvloer als een grote familie, ook degenen die minder goed ter been waren. Echt fantastisch!”

Maria van Elk

Maria (67) is duidelijk: “Ik voelde me meteen thuis. Ik ging tot nu toe twee keer met HartbrugReizen mee. Het gaat er onderweg zo gemoedelijk aan toe. Veel reisdeelnemers kennen elkaar al van eerdere reizen, maar de eenling wordt ook direct opgenomen. Tegelijkertijd trekt iedereen zijn eigen plan en voelt zich er lekker bij. De een is de hele dag graag bij anderen, de ander met zijn tweetjes of op zichzelf. Het kan allemaal, er is ruimte voor. Mensen helpen elkaar ook. Veel mensen hebben te kampen met iets van gezondheidsproblemen, maar bijna niemand heeft het erover.” “Bij aanvang van de reis maakt de medisch begeleider altijd even een kennismakingsrondje door de bus. Een lijst met de belangrijkste medische gegevens hebben we al, maar ik laat mensen uit zichzelf vertellen wat ze nog extra kwijt willen. Als verpleegkundige – ik werkte tot mijn pensioen in het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen – kan ik goed inschatten of iemand er relaxed bij zit of niet. Een klopje op de rug is vaak al steun genoeg. Ik voel dat ik zo ook echt nog iets kan betekenen voor de maatschappij. Natuurlijk ben ik een gastvrouw met meer dan gemiddelde verantwoordelijkheid, maar voor mij voelt het vaak ook als vakantie. Op de Moezelreis waren we op weg naar Trier en toen had het gezelschap het er onderling over waar daar een goede Konditorei is om een lekker taartje te kunnen gaan eten. Mensen genieten zo!”

Tiny Claessens

Tiny (74) weet het nog goed: “Precies op mijn verjaardag, in april 2014, vertrok ik voor het eerst met HartbrugReizen. Sindsdien zat ik overal, van Zuid-Engeland tot de Côte d’Azur. Ik had nooit voorkeur, omdat ik toch vooral met de mensen bezig was, om het hen zoveel mogelijk naar de zin te maken. Ging er iets mis, dan kon ik helpen. Ik ben verpleegkundige A en B, dus een allrounder. Hoe reizigers reageren, is bijzonder. Iedereen is dankbaar dat je er voor ze bent. Het werk is ontzettend leuk, maar het is door omstandigheden nu te zwaar voor me. Onlangs had ik mijn afscheidsetentje van HartbrugReizen.”

Hilde Bour-Houben

Hilde (77) is er duidelijk over: “Bij HartbrugReizen heerst echt een groepsgevoel en een grote saamhorigheid. Alles is ook tot in de puntjes verzorgd. Da’s uniek.” Sinds 2014 zat ze regelmatig als medisch reisbegeleider in de bus. “Ik had een allround verpleegkundige carrière achter de rug. Het draait bij HartbrugReizen écht om mensen, dat spreekt me aan. De begeleiders staan altijd klaar voor ze, mocht er iets zijn. Ze zijn écht op vakantie. Bij velen blijft het daarom niet bij één reis. De recordhoudster ging maar liefst 69 keer mee. Ze rende altijd voorop. Helaas is ze inmiddels overleden.”

“Mijn laatste mooie HartbrugReis maakte ik dit jaar, naar Groningen. Onlangs heb ik samen met Tiny een fijn afscheid van HartbrugReizen gehad.”

Wij zijn ontzettend blij met deze 4 toppers en waarderen het enorm dat zij dit prachtige werk op vrijwillige basis hebben gedaan en doen. Bedankt dames! Benieuwd naar een sfeerimpressie van onze mooie HartbrugReizen? Bekijk dan de docu!

Dit artikel verscheen eerder in het HPNLmagazine.

Liefde op latere leeftijd

Geschreven door

Toen Fred Onderwater (85) zijn geliefde vrouw verloor door een hartaanval, raakte hij daarmee ook zijn reismaatje kwijt. Maar thuisblijven, dat is niks voor hem. Fred ontdekte HartbrugReizen én vond vorig jaar opnieuw de liefde, via een datingsite.

 Freds vrouw Ida had last van boezemfibrilleren, een hartritmestoornis waarbij het bloed niet goed in het hart wordt rondgepompt. Hierdoor ontstonden er bloedpropjes, waarvan er een in Ida’s hersenen terechtkwam. “Toen ik haar aantrof wist ik meteen wat er aan de hand was,” vertelt Fred over die dag in 2008. Hij belde 112 en de ambulance bracht hen zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. De toen 69-jarige Ida was door de beroerte halfzijdig verlamd geraakt en kon bijna niet meer praten. Na een behandeling in het ziekenhuis reed het koppel vijf dagen in de week op en neer tussen hun huis en het revalidatiecentrum. “Daar werden wonderen verricht,” zegt Fred. “Het was een heel inspannende periode voor ons allebei, maar Ida had een sterke wil om erdoorheen te komen. En dat lukte. Na negen maanden kon ze weer sporten en fietsen.”

----

Als lid van Hartpatiënten Nederland heeft u onbeperkte toegang tot alle Premium-artikelen op hartpatienten.nl. Het enige wat u hiervoor hoeft te doen is inloggen op uw profiel. Het zijn artikelen waar we trots op zijn en die we graag met u als trouwe lezer delen.

Leven in geleende tijd

Geschreven door

Wie Ria Verheul (71) ontmoet en hoort wat ze zoal doet in een week, zal maar moeilijk kunnen geloven dat ze er 27 jaar geleden bijna niet meer was geweest. Na een reeks opeenvolgende misdiagnoses belandde ze op jonge leeftijd met ernstige hartproblemen op de intensive care. “Ik leef al jarenlang in geleende tijd.”

Ria Verheul

 

“Bij nader inzien hebben de eerste signalen zich al voorgedaan tijdens mijn eerste zwangerschap”, vertelt Ria. “Ik was toen 28 jaar oud en had continu een hoge bloeddruk. Verder dan die constatering ging de huisarts niet, en ook toen ik op mijn 31e voor de tweede keer zwanger was werd er geen verdere actie ondernomen. Het hoorde erbij, werd gezegd. Inmiddels weet ik dat ik hoogstwaarschijnlijk zestien jaar lang met een te hoge bloeddruk heb rondgelopen.”

Verschrikkelijke maagpijn

Pas toen Ria 43 jaar oud was, begon ze ineens symptomen te krijgen. “Ik werd steeds vaker niet lekker en was regelmatig duizelig. Ondanks dat mijn bloeddruk met 240-140 extreem hoog was, stuurde de huisarts me naar huis met een lage dosering bloeddruktabletten. Ik versleet de ene na de andere variant bloeddrukmedicatie, maar niets hielp. Daar had natuurlijk al een lampje moeten gaan branden, maar zelfs toen ik na verloop van tijd flauw begon te vallen en er verschrikkelijke maagpijn bij kreeg, was de huisarts nog niet gealarmeerd. Toen ik op een avond zulke erge pijn had dat ik op de huisartsenpost belandde, werd ik met spoed naar het ziekenhuis opgenomen omdat men dacht dat het aan mijn galblaas lag.”

Hartinfarcten

“Midden in de nacht kreeg ik daar zo’n vreselijke pijn dat ik op de alarmknop heb moeten drukken. De dienstdoende zuster constateerde een galaanval en spoot mij medicatie in. De volgende ochtend wist ik niet wat me overkwam: ik kon mijn bed niet meer uit komen en zakte volledig door mijn benen. Het heeft nog eens twee dagen geduurd totdat er eindelijk bloed bij me werd afgenomen en daarna ging het snel. ‘U heeft een hartinfarct gehad en u gaat nu naar de IC’, kreeg ik te horen. Eenmaal daar bleven de hartinfarcten komen, maar die voelde ik inmiddels gelukkig wel aankomen. Als het weer fout dreigde te gaan, gaf ik dat aan en gaven ze me medicatie om het infarct de kop mee in te drukken.”

Bijna dood geweest

Toen Ria na een paar weken overgeplaatst werd na een ander ziekenhuis en daar voor de tweede keer op een dag gedotterd werd, ging het mis. Er begon een ader te scheuren, waarna Ria met spoed een bypassoperatie onderging. Dat ging gelukkig goed. “Ik heb vier bypasses gekregen. Toen alles achter de rug was, hoorde ik van de arts hoe weinig het had gescheeld. De linkerslagader bij mijn hart was, door jarenlang te hard pompen van het hart met een hoge bloeddruk, dusdanig aangetast dat deze moest worden verwijderd. Die ader is vervangen door de arteria mammaria, de slagader die aan de rechterkant van de borstkas zit en geen schade had. Omdat ik nog zo jong was, kon dat gelukkig. Maar, zo vertelde de cardioloog mij: als ik nóg een hartinfarct had gehad, was ik waarschijnlijk dood geweest. Ik heb heel veel geluk gehad bij mijn eerste hartinfarct. Dit infarct heeft het puntje van mijn hart aangetast waardoor de grootste schade aan het hartspierweefsel aan de onderkant zat. Als de ‘klap’ in het midden was geweest, en dat was bij een eventueel volgend infarct zeer aannemelijk geweest, zou één van de kamers beschadigd zijn geraakt. Dat heeft zwaar hartfalen tot gevolg.”

Energiek

Het leven van Ria is door haar hartinfarct en operaties ingrijpend veranderd. “Veel mensen vroegen me of ik niet bang was dat er nog eens zoiets zou gebeuren, maar van angst is nooit sprake geweest. Ik heb alleen maar dankbaarheid gevoeld en heb het gevoel dat ik inmiddels al 27 jaar in geleende tijd leef. Jaren later heb ik nog wel last gekregen van hartritmestoornissen en heb ik een pacemaker gekregen, maar erger is het nooit geworden. Ik ben ontzettend blij dat ik er nog ben en sta gelukkig ook nog volop in het leven. Ik ben harstikke energiek: drie keer per week doe ik aan aquarobics en ik wandel en fiets veel. Daarnaast doe ik vrijwilligerswerk: op dinsdagochtenden leg ik bezoeken af in het bejaardentehuis. Ik ben geestelijk verzorger geweest, dus ik vind het erg fijn om me ook na mijn pensioen op deze manier te kunnen blijven inzetten.”

 

Tekst Yara Hooglugt

Beeld HPNL

 

Voor meer artikelen klik hier

Onverwachte gebeurtenissen door corona

Geschreven door

Hoewel ook de echtparen Pieter en Janna Mackaaij, Hans en Jos Smit en Jacques en Nolly Janssen in september vol enthousiasme aan hun reizen begonnen, konden jammer genoeg alleen Pieter en Janna de reis afmaken. De andere reis moest worden afgebroken vanwege de nieuwe coronamaatregelen.

Pieter en Janna gingen mee met de Frieslandreis van 20 tot en met 24 september. Het stel is inmiddels al vijf keer mee geweest met HartbrugReizen, waarvan dit de eerste keer Nederland was. Ook in eigen land hebben ze de reis als heel plezierig ervaren. “We hadden schitterend weer”, vertelt Pieter. “We kenden Friesland nog niet zo goed en daarom was het, door middel van varen, een buitengewone kennismaking.” Wat ze zo aansprak aan Friesland, was, buiten de boot, het positieve gezelschap. “De bemanning en de schippersvrouw blonken uit door hun kennis over de omgeving en culinaire uitspattingen. Het was echt leuk om zo een reis te maken en van het fantastische uitzicht te genieten. Iedereen op zo’n reis is ook hetzelfde ingesteld en de contacten gaan altijd heel snel.”

Service

Daarnaast zijn Pieter en Janna enthousiast over de verzorging. “Marly is een enorme gastvrouw; niks anders dan een plus. Het grote pluspunt is dat we op de hoogte worden gehouden van alles en dat je altijd kunt bellen als je iemand nodig hebt. Dat speelt een belangrijke rol bij het feit dat wij met HartbrugReizen meegaan. Waar je naartoe gaat is een belangrijk gegeven, maar ook de service die erbij hoort.” Volgend jaar wordt het waarschijnlijk weer Nederland, zegt Pieter. “We hebben van het buitenland al aardig wat gezien en in Nederland zijn er veel plekken waar je toch nog nooit geweest bent. Het grote voordeel is dat je niks hoeft te doen; alles staat voor je klaar. Wij staan zonder meer weer open voor het eigen land.”

Keurig afgehandeld

Voor Hans en Jos was de reis vanaf 27 september, hun eerste reis met HartbrugReizen, helaas eerder dan gedacht afgelopen. Hans: “We hadden het erg naar ons zin toen de reis op dag drie helaas halverwege afgebroken moest worden. Jammer genoeg zitten onverwachte dingen er in deze tijd in. Ze hebben het echter keurig afgehandeld bij HartbrugReizen. Marly heeft uiteengezet wat niet meer mocht en we hadden de keuze of we op eigen gelegenheid wilden blijven, of terug naar huis gingen. Wij hebben aangegeven liever naar huis te gaan, want mijn vrouw loopt niet zo makkelijk en in Leeuwarden rondlopen zou erg vermoeiend voor haar zijn. Thuis is het financieel vervolgens heel netjes geregeld.”

Kleinschalig en persoonlijk

De organisatie vonden Hans en Jos allebei erg prettig. Vooral omdat zowel Hans als Jos hartpatiënt is. “We vinden de benadering heel positief, kleinschalig en persoonlijk. Dat is bij een grote reisorganisatie wel anders. Hier houden wij van.” Het begon bij binnenkomst al, vertelt Hans. “We werden gelijk goed door Marly ontvangen. Verder hebben we lekker gewandeld, een treintour gedaan door Leeuwarden en daarna gegeten bij een restaurant. Ook met de boot varen was vreselijk leuk.” In maart hopen Hans en Jos het in te halen en met z’n vieren te gaan. Dan nemen ze hun zoons mee. “Als de Frieslandreis die volgend jaar op het programma staat kan plaatsvinden, willen we zeker weer mee. Het zou fijn zijn als we de reis dan kunnen voortzetten.”

Anderhalve meter

Jacques en Nolly Janssen gingen met dezelfde reis mee als Hans en Jos, samen met twee vrienden. “Met z’n vieren reden we met de auto naar Leeuwarden, waar we meteen vriendelijk met koffie en

Limburgse vlaai werden ontvangen. Met een treintje werden we later die middag bij het hotel opgehaald en hebben we keurig op anderhalve meter afstand een rondrit door de stad gedaan. Na afloop zijn we ook weer bij een restaurant afgezet; erg prettig. Daar waren alle zitplaatsen, net als in het hotel, op anderhalve meter afstand ingericht. De volgende dag zijn we naar Dokkum geweest, wat ook heel leuk en bijzonder was. Helaas wilde Marly ons de dag daarna spreken en vertelde ze dat we de reis moesten afbreken. Wij hebben toen met z’n vieren besloten naar huis te gaan. Heel jammer, want het was ons eerste tochtje dit jaar.” Jacques en Nolly zijn hoe dan ook enorm te spreken over hoe HartbrugReizen hier mee om is gegaan. “Twee dagen later kregen we al een telefoontje van Donna, dat een deel van ons reisgeld werd terugbetaald; dat is allemaal super geregeld.”

Geruststellend gevoel

Vanwege het feit dat Jacques hartpatiënt is, vinden hij en zijn vrouw het meer dan fijn dat er tijdens de reis een AED aanwezig was en daarnaast iemand in de groep die onmiddellijk actie kan ondernemen. “Reizen zit bij mij een beetje psychisch. Zeker in het begin dachten mijn vrouw en ik: als het maar niet weer gebeurt. Bij deze reizen hoef je niet meteen naar een arts en dat is een heel geruststellend gevoel.” Ook Jacques en Nolly hebben alweer geboekt voor volgend jaar maart. “We hadden zo’n warm en positief ontvangst hier. We hebben andere reisbureaus meegemaakt

en daar ben je nummer 331 en 332; dat is veel massaler. HartbrugReizen heeft zich vreselijk uitgesloofd. We hopen dat onze reis in maart, naar de Bodensee in Duitsland, door kan gaan. Dat hebben we volgend jaar in ieder geval in het vooruitzicht.”

 

 

Tekst Laura van Horik

Beeld HartbrugReizen

Helemaal in de watten gelegd

Geschreven door

De eerste reis naar Friesland, van 13 tot en met 17 september, was een groot succes. In ieder geval voor Thea Kusters-van Beers, Ans Lanfermeijer-Vegting en Joke Kortekaas-Herfkens, die elkaar op reis ontmoetten en daar samen ‘The Golden Girls’ werden genoemd.

Ze gingen alle drie alleen op reis en hadden geen idee van elkaars bestaan, maar inmiddels hebben ze elkaar geregeld aan de telefoon. Dan bespreken ze toch weer even hoe leuk Friesland was, want dat vonden ze: alle drie zijn ze vol lof over de reis. Thea: “Ik ben één en al enthousiasme. We hadden die week een buitengewoon hoge temperatuur en hebben drie dagen op het dek van de boot gezeten. ’s Avonds konden we gewoon nog tot tien uur buiten op het terras zitten; echt uniek. De samenwerking met de eigenaren van de boot was ook heel goed. Dat waren hele enthousiaste mensen, net als Marly en de verpleegkundige, Marja, die mee waren. Het kon niet op.”

Harmonie

Niet alleen Thea, maar ook Ans is alleen maar positief over de reis. “Het hotel in Friesland was heel erg goed, ik kan het niet anders zeggen. Dat hadden ze goed opgelost met corona. De harmonie met elkaar en met Marly en de mensen die mee waren: ik heb het fantastisch gehad.” Joke voegt toe: “We zijn helemaal in de watten gelegd. We zijn onthaald met koffie en Fries gebak, hadden een uitgebreide lunch en op de boot genoten we van een barbecue. Een buffet tijdens het ontbijt mocht niet wegens corona, dus kregen we tijdstippen waarop je naar je tafel werd gebracht en daar kreeg je je ontbijt op een etagère. Iedereen heeft echt z’n best gedaan.”

Medische begeleiding

Het fijne vinden de vrouwen de begeleiding tijdens de reis. Ans is namelijk hartpatiënt, net als Thea. “Het is allemaal zo verzorgd en ik voel me veilig als ik met HartbrugReizen meega”, vertelt Thea. “Er blijft altijd iemand bij je en dat is een heel prettig idee. Mocht er iets gebeuren, dan is de verpleegkundige bij me.” Joke is het met haar eens. “De verzorgde en medische begeleiding is waarom ik met deze reizen meega. Ik ben slecht ter been en hulp in de buurt is gewoon fijn. Je durft met medische begeleiding toch makkelijker te gaan, omdat er dan op je gelet wordt. Ook was alles met het dragen van de mondkapjes goed geregeld en ze kwamen regelmatig langs met desinfectie middel. Ik vind het een heel mooi initiatief.”

Fantastische groep

Op de organisatie en de sfeer hebben ‘The Golden Girls’ eveneens weinig aan te merken. “De hele organisatie is geweldig”, zegt Ans. “Je wordt goed geholpen, dingen worden opgelost. Het eten was super, net als er met elkaar op uit gaan. We hebben prachtige dagen gehad daar. Als je ouder wordt, word je toch eenzamer. Maar de gezelligheid die we hier met elkaar hadden, vind ik uniek. Het was een fantastische groep.” Joke stemt daarmee in: “De sfeer was heel goed. Iedereen was gewoon in een blije stemming. Mensen waren er echt even uit. De organisatie was tevens top. Marly is ook zo hartelijk als je aankomt; wat de stichting doet is heel mooi.”

Reizen in de buurt

Met het feit dat de reis nu in Nederland plaatsvond, hebben ze eigenlijk geen moeite. Ondanks dat Thea vorig jaar al een keer meeging naar Metz in Frankrijk en Ans in januari met de overwinterreis naar Zuid-Spanje. Joke is zelfs al zeven keer meegegaan met HartbrugReizen. Joke: “Mijn vorige reizen waren super, maar ook met Nederland heb ik geen problemen. Ik ga moeilijker lopen, dus Nederland is eigenlijk ook wel prettig. Ik zag het al niet meer zo zitten om lang in de bus te zitten om ergens te komen. Dat red ik niet meer. Voor mij zijn reizen in de buurt dus een uitkomst.” Thea vult aan: “Ik vind die korte reisjes van vijf dagen in Nederland prettig. In coronatijd weet je tenslotte ook niet wat je moet boeken en dan is dit ideaal. Ik was sinds maart nog niet veel weggeweest, want je kunt geen kant op. Toen dit voorbijkwam, heb ik gelijk geboekt. Je bent dan toch even lekker weg.”

Volgend jaar weer

De vrouwen zijn dus nog lang niet op de reizen uitgekeken, en ook niet op elkaar. Thea: “Ik heb hier echt twee vriendinnen aan overgehouden. We treffen elkaar sowieso weer. Ik ben niet bang aangelegd, maar als je alleen op pad gaat, weet je toch niet wie je tegenkomt en hoe dat gaat. Ik vind het enig dat het zo is gelopen. Volgend jaar ga ik weer mee, want dit was echt een succes.” Ook Ans heeft het zo ervaren: “Ik heb er twee vriendinnen bij, echt waar. Met Joke ga ik mee naar de Veluwe en met Thea naar Limburg, dus dat is heel leuk. Ik heb in totaal alweer drie nieuwe reizen geboekt; hopelijk kunnen ze doorgaan. Ik kijk uit naar het voorjaar.”

THE GOLDEN GIRLS

 

Tekst Laura van Horik

Beeld Hartbrugreizen https://www.hartbrugreizen.nl/

Bekijk ook onze korte film over onze reizen : https://www.youtube.com/watch?v=GueAn_rA424&feature=emb_title

Voor meer artikelen klik hier

Film HartbrugReizen

Geschreven door

Ter ere van ons 50-jarig jubileum is er een mooie, indrukwekkende documentaire gemaakt over onze prachtige reizen. Een uniek concept in de reiswereld. Bij geen enkele andere reisorganisatie worden vergelijkbare reizen als de onze aangeboden. Hierin zijn wij uniek.

HartbrugReizen voorziet in een grote behoefte die niet bekend is bij het grote publiek. En dat houden wij ook zo. Op die manier konden talloze reizigers van vakanties genieten waar ze eerder slechts van konden dromen. Wij verlosten ze uit een bepaald soort isolement.

Wij zijn trots op al die reizigers die samen met ons grenzen konden verleggen. En ongelooflijk trots zijn wij op deze film, die dankzij alle hoofdrolspelers prachtig is geworden: reizigers die onaangekondigd gevraagd werd waarom ze voor HartbrugReizen kozen. Maar ook werd ze gevraagd of ze tevreden waren. Dit alles speelde zich af tijdens een reis naar Slovenië. Het zijn indrukwekkende beelden en verhalen.

Vakantieplannen of niet: het is meer dan de moeite waard deze film te bekijken. Ga naar www.hartpatienten.nl/reizen

Voor meer artikelen over o.a hartbrugreizen klik hier

Buitenland en corona

Geschreven door

Alle reizen van Hartpatiënten Nederland zijn door de coronacrisis voorlopig van de baan, maar dat betekent niet dat er niet keihard wordt gewerkt aan nieuwe reizen in het najaar. Alle mogelijkheden worden bekeken, waarbij de veiligheid van de reizigers uiteraard vooropstaat.

Juist in dit jubileumjaar had de stichting graag willen uitpakken, maar dat mocht de eerste helft van 2020 helaas niet zo zijn. Toch wordt er actief gewerkt aan het organiseren van nieuwe reizen, vertelt Marly van Overveld, die je zou kunnen beschouwen als het ‘visitekaartje’ van HartbrugReizen. Bij het organiseren van de nieuwe reizen, die ongetwijfeld iets anders in elkaar steken dan de reizen vóór de coronacrisis, wordt veel waarde gehecht aan de mening van de reizigers zelf. ‘Onlangs hebben we ideeën bij de reizigers neergelegd, en ze daarnaast gevraagd om mee te denken over de invulling ervan. Dat vinden we belangrijk. We willen iedereen betrekken bij de plannen die we maken en peilen in hoeverre er behoefte is aan reizen in ons eigen land. We denken namelijk dat het voorlopig nog niet verantwoord is om naar het buitenland te gaan.’

Hotels bezoeken

Inmiddels is uit de vele reacties al gebleken dat reizigers zeker openstaan voor een reis in eigen land. We kennen tenslotte Europa, maar hoe goed kennen we ons eigen land eigenlijk? ‘We hebben al heel wat bruikbare suggesties gehad en er is duidelijk geworden dat mensen zeker geïnteresseerd zijn in tripjes in Nederland. Ook ons eigen land heeft veel moois te bieden.’ De komende weken worden dan ook allerlei hotels bezocht om te kijken hoe daar wordt omgegaan met de maatregelen. ’We vinden het nu erg belangrijk om met eigen ogen te zien of de regels overal worden nagestreefd. Dan pas weten we zeker dat het een voor ons gezelschap geschikt hotel is. We willen er tenslotte toch meerdere dagen verblijven; een dagtrip is te kort om de omgeving goed te verkennen.’

Kleinere groepen

Aan de reizen zelf probeert de stichting zo min mogelijk te veranderen. De variatie aan reizen blijft hierdoor behouden, ondanks dat dat natuurlijk nog steeds afhankelijk is van wat er in de huidige periode allemaal mogelijk is. ‘We moeten nu rekening houden met de anderhalve meter afstand, dus de reizen zullen er daardoor toch iets anders uitzien. Dat betekent bijvoorbeeld dat we met kleinere groepen moeten reizen en dat mensen in sommige gevallen ergens met eigen vervoer naartoe zullen moeten komen. Busvervoer mag weer, maar dan wel met mondkapjes en met een beperkt aantal personen. Dat maakt het lastig. Daarnaast is met de hele groep eten zoals we dat normaal doen, ook even geen optie. Net als dat we beperkter zijn in een rondleiding met een gids. Toch blijven we kijken naar de opties en volgen we alle ontwikkelingen op de voet.’

Missen

Wat motiveert bij het uitzoeken van alle mogelijkheden, zijn de lieve reacties die de stichting door de maanden heen heeft mogen ontvangen. Zo zegt vaste reizigster Anja van Everdingen de reisjes te missen, en Ine Dauven-van Kruchten hoopt dat de reizen in het najaar wél door kunnen gaan. Ook Fer Husson en Janet v.d. Vaart hopen dat alle nieuwe reizen doorgaan en beseffen dat het een teleurstelling geweest moet zijn voor de stichting. Ria Steur zegt regelmatig aan alle mensen te denken die de reizen ontwikkelen en begeleiden, terwijl Joke Kortekaas-Herfkens nog vaak terugdenkt aan de fijne en verzorgde reizen die ze al met HartbrugReizen heeft gemaakt. Trouwe reizigster Erna Verdurmen liet weten dat de reizen haar erg geholpen hebben. Ze geniet er altijd met volle teugen van en elke reis beschouwt ze als een feest. ‘We merken dat de reizigers ons echt missen en zich enorm hadden verheugd op de reizen’, vertelt Marly. ‘Zeker de reizigers die niet eens, maar meerdere keren per jaar met ons meegaan. Er valt een hoop voor ze weg. Toch was het voor ons in ieder geval erg fijn om deze maanden regelmatig contact met onze reizigers te hebben. Want het gemis is geheel wederzijds, ook ik mis al deze lieve mensen!’

Gezondheid voorop

Waar mensen in ieder geval op kunnen vertrouwen, is veiligheid. De reizen die in het najaar georganiseerd worden, zijn honderd procent veilig. ‘Mensen zijn toch nog bang, en dat is ook begrijpelijk. Maar we zijn verantwoordelijk; mensen kunnen erop vertrouwen dat de reizen veilig zijn.’ Dat geldt uiteraard ook voor de hartbrugreizen die het eerste half jaar niet door konden gaan, maar hopelijk in de toekomst kunnen worden ingehaald. ‘We hebben een hoop mensen moeten teleurstellen en waren voornemens om enkele reizen in te halen in het najaar. Helaas is dit naar onze mening nog niet verantwoord op dit moment. Hierbij staat gezondheid voorop, altijd. We kijken niet naar wat volgens de regels mag, maar naar wat verantwoord is. We gaan alleen naar het buitenland als het écht veilig is. Hopelijk kunnen we al die mooie reizen volgend jaar inhalen!’

Contact houden met andere reizigers? Word dan lid van de groep ‘HartbrugReizen Maatjes’ op Facebook en haal samen herinneringen op.

Voor meer artikelen over o.a hartbrugreizen klik hier

Mijn kuurreis naar de Dode Zee

Geschreven door

In deze rubriek vertellen mensen over de mooiste reis van hun leven. Dit keer het verhaal van student Mendior Goossen (22) uit Nijverdal, voor wie een kuurreis naar de Dode Zee in 2018 de aanloop werd naar het ontwikkelen van een behandelmethode voor psoriasis.

Mendior Goossen

Het begon met een heel klein plekje op mijn arm. Ik was 19 en had nog nooit van psoriasis gehoord, dacht dat het vanzelf wel weg zou gaan als ik er uierzalf op smeerde. Maar binnen een half jaar tijd had het zich over mijn hele lichaam verspreid. De jeuk was zo ondraaglijk dat ik er ’s nachts niet van kon slapen.

Toen de diagnose eenmaal was gesteld, leerde ik dat de huidaandoening chronisch is en verergerd kan worden door stress. Echt goede behandelmethoden zijn er eigenlijk niet, al hebben veel patiënten wel baat bij zoutwaterbaden. Daarom worden er kuurreizen georganiseerd naar de Dode Zee, waar de zoutconcentratie in het water een van de hoogste ter wereld is.

Toen ik ziek werd, was ik al bezig met de opleiding Ondernemerschap & Retail Management, waarbij je leert hoe je een eigen bedrijf opricht. Het leek me interessant om te onderzoeken of er een behandelmethode was op natuurlijke basis en die echt werkt. Aangezien we voor de opleiding ook onderzoek in het buitenland moesten doen, besloot ik samen met een studiegenoot naar een kuuroord aan de Dode Zee te gaan.

Kameel of sportauto?

Vanaf het vliegveld in Tel Aviv moesten we een aantal uur in de bus zitten, waardoor we een glimp konden opvangen van Israël. Het is een bijzonder land, merkten we al gauw. Bij een tussenstop stonden op de parkeerplaats een supersnelle sportauto en een kameel naast elkaar ‘geparkeerd’: dat geeft wel aan wat voor contrasten er zijn.

Ein Bokek, het kustplaatsje waar wij verbleven, was niet veel meer dan een rij hotels. Veel viel er niet te beleven, waardoor we ons als studenten af en toe stierlijk verveelden. Dat maakte niet uit, want we kwamen vooral voor de Dode Zee. Drie tot vijf keer per dag ging ik een minuut of tien het water in. Langer dan dat hield ik het ook niet vol, want het zout brandde enorm in de vele wondjes op mijn huid. Eigenlijk is het niet te doen, maar psoriasis kan je heel wanhopig maken. Pijn is vele malen minder erg dan de onophoudelijke jeuk…

Na zo’n bad liet ik mezelf opdrogen in de zon en herhaalde ik de ’therapie’ nog een paar keer. Ondanks het feit dat het geen prettige bezigheid was, hielp het wel. Na drie dagen werden de plekken al minder zichtbaar en toen ik eenmaal thuis was, was mijn hele huid helemaal psoriasisvrij!

Kilo’s zout in je badkuip

Het nadeel is alleen dat het na een paar weken tot maanden alweer terugkomt, waardoor je eigenlijk meerdere kuurreizen per jaar zou moeten maken. Vroeger werd dit nog deels vergoed door de zorgverzekeraar, maar tegenwoordig niet meer. Voor de meeste mensen is deze behandelmethode dus niet te betalen, zeker niet voor mij als student. En telkens een paar kilo Dode Zeezout in je badkuip gooien, is ook geen blijvende oplossing, laat staan een betaalbare.

Ik ben daarom verder onderzoek gaan doen naar hoe je de Dode Zee naar Nederland zou kunnen brengen. Hoewel ik dit eerst nog samen met mijn studiegenoot deed, ben ik op een gegeven moment alleen verder gegaan onder de naam Goossen Health Care. Ik merkte dat ik, doordat dit project me persoonlijk aan het hart ging, enorm gedreven was. Aangezien zo’n 425.000 Nederlanders hiermee kampen, is het immers echt een maatschappelijk probleem te noemen.

Inmiddels ben ik gestart met de testfase van een ‘badkuip’ die in de toekomst moet draaien met een recyclebare zoutoplossing: een methode die niet uniek is, maar op deze specifieke manier nog niet eerder onderzocht is. Het is afwachten in hoeverre het een haalbaar concept is, maar die kans acht ik groot. Daarnaast moet het ook nog financieel rendabel zijn. Ik heb al subsidie aangevraagd, maar ben nog op zoek naar investeerders. Als het allemaal lukt, zouden mijn badkuipen bijvoorbeeld in ziekenhuizen, schoonheidssalons en andere (medische) behandelcentra geplaatst kunnen worden, zodat het voor alle patiënten toegankelijk is.

Droom

Dat is mijn grootste droom. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor andere mensen die met deze huidaandoening kampen. Toen ik met de opleiding begon, wilde ik iets bedenken waar ik heel erg rijk mee kon worden. Maar sinds ik hiermee bezig ben, heb ik al zoveel berichtjes gekregen van patiënten die me bedanken dat ik werk aan een oplossing voor hun probleem. Of het nu lukt of niet, ze zijn al blij dat ik het probeer. Dat heeft me doen beseffen dat er meer in het leven is dan geld verdienen. Dit onderzoek kost veel tijd en geld, maar de waardering die ik terugkrijg, geeft me heel veel motivatie om door te gaan. En doordat het me zoveel energie geeft, zit ik lekker in mijn vel en heb ik weinig stress. Daardoor heb ik momenteel gelukkig ook weinig last van mijn psoriasis.

Hoewel de acht dagen Israël weinig spectaculair waren en ik geen al te fijne herinneringen heb aan de pijn van het zeewater, is die reis toch heel speciaal voor me geweest. En niet alleen vanwege de gevolgen die het heeft gekregen. Het was een plek waar ik waarschijnlijk nooit gekomen was als ik geen psoriasis had gehad. En aangezien de Dode Zee over een jaar of dertig waarschijnlijk verdampt is, moet je hier toch eens in je leven zijn geweest?

Een hartinfarct op vakantie

Geschreven door

Bert Hosson geniet van zijn pensioen en een welverdiende vakantie in de Dominicaanse Republiek in 2010. Naast zijn lieftallige vrouw Iny, wordt het echtpaar vergezeld door Berts zwager en schoonzus. Er is geen vuiltje aan de lucht, letterlijk, want de wolken blijven uit. Maar plots ervaart Bert benauwdheid en pijn aan de borst. Hij blijkt een zwaar hartinfarct te hebben gehad. Zijn verhaal…

De diagnose valt de nuchtere Bert koud op zijn dak, maar hij legt zich erbij neer. Na enkele dagen op de Intensive Care wordt hij vervoerd naar een Amerikaans ziekenhuis en verder behandeld. Bert krijgt meerdere stents en omdat hij voorlopig niet mag vliegen, brengen de vier de Kerstdagen in het hotel door, wat overigens geen straf blijkt. Het gaat goed, tot vorig jaar: ‘Met mijn hart en slagaders bleek het een en ander fout en een openhartoperatie volgde. Twee hartkleppen zijn vervangen en diverse bypasses bleken nodig, maar ook zijn het zogeheten linker- en rechterhartoortje verwijderd en enkele zenuwen dicht gebrand om hartritmestoornissen op te heffen. Hoewel ik even schrok tijdens het gesprek waarin het allemaal werd uitgelegd, was ik niet overdreven bang of ongerust voor de operatie. Ik ben nogal nuchter ingesteld en wat moet komen, komt.’

Herstellen en niets doen

In wezen verandert het leven van Bert na de ingrepen niet. Zijn bedaarde houding ten opzichte van alles speelt daarin een rol: ‘Na de ingreep in 2010 moest ik voor het eerst in mijn leven -ik had bij wijze van spreken nog geen aspirientje geslikt- diverse medicijnen innemen. Maar daar had ik geen problemen mee en het werd een routinehandeling. Daarnaast kwam het normale leven direct weer op gang en ik heb niet de indruk dat ik veel heb moeten inleveren op de kwaliteit van mijn leven. Maar de eerste ingreep was natuurlijk niet te vergelijken met mijn laatste openhartoperatie! Na deze grote operatie voelde ik mij de eerste weken niet perse slecht, maar ik was wel erg beperkt in mijn dagelijkse bezigheden.’

Hij vervolgt: ‘Het lastigst vond ik het weinig tot niets doen, met name in het begin. Maar het is goed om te zeggen dat mijn lieve vrouw Iny het meeste te ‘lijden’ heeft gehad van mijn operatie en de voor- en nasleep ervan. Zij moest nog veel meer dingen in huis doen dan vroeger, omdat ik al tijden niet veel kon helpen vanwege mijn moeheid en kortademigheid. En na mijn operatie moest zij elke dag een behoorlijke reis maken om mij in de ziekenhuizen te kunnen bezoeken. Het was juist toen een heel warme periode. Ook na thuiskomst kon ik nog niet veel en moest zij op de fiets alle boodschappen doen (want ik mocht nog niet autorijden) en overige dingen die ik voorheen deed, zoals het vuil wegbrengen. Gelukkig hebben wij veel steun aan onze fijne buren in ons appartementsgebouw. Tiny deed het weliswaar met plezier, maar alsnog hulde aan mijn fantastische vrouw daarvoor!’

Maar nu, meer dan drie maanden na de operatie, mag Bert weer een ‘boel’ dingen uitvoeren: ‘Ik ben qua conditie nog beperkt in het bewegen en vooral het lopen. Dus al met al is er voor mij niet veel veranderd! Natuurlijk moet ik nu regelmatig mijn medicijnen innemen en mezelf af en toe in acht nemen om niet te veel te willen doen. Maar daar heb ik weinig problemen mee. Daarnaast ben ik niet ontevreden over het verloop van mijn behandeling en zie ik de toekomst met vertrouwen tegemoet. Wij gaan zelfs weer op vakantie en maken regelmatig uitjes. De eerstvolgende vakantie staat in januari gepland: met HartbrugReizen naar Zuid-Spanje!’

Doorgaan en samen genieten

Reizen en uitjes is niet het enige wat de geboren Amsterdammer weer oppakt. De goedgezinde Bert gaat opgewekt door en hoopt met zijn Iny zonder verdere, grote problemen en redelijk, gezond oud te mogen worden: ‘Ik fietste veel en doe dat nu weer. Verder mocht ik ook graag gaan vissen met de buurman en na de winter zal dat vast weer gaan. Eveneens biljart ik in clubverband en over enkele weken ga ik dat ook weer doen. En ik hoop dat ik op korte termijn weer volledig alles kan beoefenen. Straks, na het afronden van mijn revalidatie, hoef ik weinig te laten staan. Gelukkig, want ik doe nog steeds wat ik graag wil doen! Extreme bezigheden zoals parachutespringen zal ik niet meer doen, maar ik ben natuurlijk ook al 76 jaar. Volgens mij ben ik door deze gezondheidservaringen niet veranderd, maar misschien denken anderen daar anders over. Mijns inziens ben ik wellicht in bepaalde situaties vlugger geëmotioneerd, maar meer ook niet. Hartpatiënt voel ik me niet (meer).’

Voor meer artikelen over o.a aandoeningen klik hier