Zaterdag , een week geleden, werden we opgeschrikt door een nare gebeurtenis.
Onze buurvrouw, normaal heel vroeg op, had om half 9 nog steeds haar gordijn gesloten. Door weer een andere buurvrouw werden we hiervan op de hoogte gebracht.
We hebben telefonisch gebeld, geen reactie. Deurbel geprobeerd, ook geen reactie.
Mijn hart begon al iets meer te bonzen. Tikken op de ruit had ook geen resultaat.
Aangezien ik de sleutel van haar heb probeerde ik naar binnen te gaan.
Helaas, ik kreeg de sleutel niet omgedraaid.
Dan maar haar zoon bellen. Die was er binnen het kwartier. Hij had de deur zo open.
Mijn man vroeg of hij met hem naar binnen moest en dat was goed.
Daar hebben ze de buurvrouw dus op de bank gevonden.
Het zag er niet goed uit. 112 gebeld. Die was er snel. Ze reageerde nergens meer op.
Bloeddruk opgenomen, en zo meer. Ze hebben haar mee naar het ziekenhuis genomen. Na lang wachten kregen we eindelijk iets te horen van haar schoondochter.
Opereren kon niet meer. Ze hebben haar uiteindelijk op een kamer apart gelegen.
Maar ze zou dus niet meer thuis komen. Misschien kon het nog een dag duren, misschien 2 of hooguit een paar weken.
Dit is gewoon opbegrijpelijk.
De dag ervoor heb ik nog met haar aan de deur staan lachen en we hadden nog pret.
Ze vroeg nog of ik koffie kwam drinken. Maar ik kwam net van mijn werk en had nog niet gegeten. En ik was ook moe. Dus ik heb het afgewezen.
En de volgende dag is het zomaar afgelopen.
Uiteindelijk is ze afgelopen woensdag overleden. En maandag is de crematie.
Onvoorstelbaar. Ik kan er nog niet overuit.
Wij gaan over een maand of 3 verhuizen en daar heb ze nogal over in gezeten.
Maar stiekum neemt zij nog eerder de benen.
Voor haar gelukkig maar voor de nabestaanden is het een hard gelach.
Zo zie je dus maar weer. We zijn allemaal maar 'n mens van èèn dag.