Hallo allemaal,
Waarschijnlijk maar een saai verhaal maar ik vind dat ik het toch kwijt moet.
We schrijven 15 maart 2008.Mijn vrouw Christine waar ik al 33 jaar mee getrouwd ben moest op deze zaterdag naar een begrafenis van een oude en erg demente oom, dat was dus eigenlijk niet zo`n hele emotionele gebeurtenis maar een beetje een reunie met de diverse neven en nichten.
Ik kon dan mooi dat plafond op een kamer boven stucadoren, had gisteravond tijdens ons kaartavondje met vrienden eigenlijk wel een glaasje teveel gedronken, maar vooruit, s`avonds grote jongen, s`morgens ook dan maar.
Jeetje wat is dat zwaar werk en het word steeds zwaarder, ik zweet me kapot, maar dat komt natuurlijk door de alcohol van vrijdag.
Het is inmiddels bijna 12 uur en ik kan mezelf eigenlijk niet meer bewegen zodat ik besluit om maar te stoppen ofschoon het plafond nog eigenlijk niet klaar is.Het zou in een keer afgewerkt moeten worden maar ik kan ècht niet meer, ik zal morgen wel zien hoe ik het oplos, komt allemaal goed.
Het gereedschap en de kuip moet ik natuurlijk nog wel schoonmaken maar ik heb echt geen energie meer.
Ik ben op een manier uitgeput die ik niet ken en probeer maar een broodje te eten, dat lukt door het gewoon door te slikken, maar smaken doet het niet.
Ik ga maar wat liggen op de bank met mijn 2 hondjes aan mijn zij, heb ik toch ook nog iets.Kan geen rust vinden en daas maar wat rond ( sorry als ik wat Brabantse woorden gebruik die misschien niet iedereen verstaat)
Het is inmiddels een uur of drie geworden en mijn jongste dochter Yvette komt thuis.
Echt contact maken ging blijkbaar niet zo heel goed want ze vond dat ik nogal 'wazig' was.Even later komt Christine thuis, hee, hoe was het, ja eigenlijk wel leuk (erg he na een begrafenis?)
Nu zie ik dat de openingskoers van het wielerseizoen vandaag verreden word en dat wil ik als ex wielercoureur wel graag zien.
Pilsje erbij en lekker sport kijken dacht ik gedurende een paar minuten totdat ik als een donderslag bij heldere hemel getroffen werd door een gevoel van absolute desertie, van een vrije val zonder einde, van een leegte, met als overheersend gevoel het besef dat ik aan het doodgaan was!!
Gèèn pijn, ik relativeerde meteen dat het einde dus niet pijnlijk hoefde te zijn en dacht eigenlijk alleen K T , dit was het dus....
Ik had een bloeddrukmetertje aangeschaft wegens hoge bloeddruk waar ik sinds een aantal jaren medicijnen voor slikte dus dat maar aangedaan, jeetje, ik had nauwelijks nog een bloeddruk.
Ik wankelde naar de woonkamer, ik zat in de keuken, en werd meteen `gespot` door m`n dochter, godsamme, wat zie jij der uit, wat is er aan de hand??
Ja, d`r is iets helemaal niet goed, ik zal maar eens wat gaan liggen.
Christine d`r bij gekomen, wat is er aan de hand??
Ik wist precies wat er aan de hand was, namelijk dat ik een hartinfarct had, maar wilde dat vanwege m`n dochter niet zeggen want ik zag wel dat ze langzaam begon te paniekeren.Moet ik de dokter bellen, vroeg Christine, ja doe maar zei ik.
Huisartsenpost gebeld, wat is er aan de hand mevrouw, nou mijn man is erg ziek en ik wil graag een dokter hier hebben.Wat zijn de symptomen? Ja hij is erg ziek, heeft nauwelijks een bloeddruk, heeft hij ook pijn op de borst hoorde ik vragen, ik zei, zeg maar dat ik pijn heb die uitstraalt naar mijn linkerarm(want dat had ik ooit gehoord dat mensen met een hartinfarct dat hadden en ik was bang dat ze anders niet zouden komen want ik had helemaal geen pijn!!)
Oke, ze zouden de arts sturen.
5 Minuten later belden ze weer terug, de dokter zat te ver weg in het rayon en daarom zouden ze een ambulance sturen.Ik allang blij want ik wist dat dat er toch van zou komen.Wachten, wachten en dat kloteding komt maar niet, Christine na 35 minuten wachten maar weer gebeld, wààr blijft die ambulance, en tijdens het bellen hoorden ze de sirenes.Ik al die tijd gedacht dat ze never nooit meer op tijd zouden komen, dus dat was ongeveer het langste wat ik ooit gewacht heb.
De ambulance mensen waren professioneel, geen gelul, aansluiten en na enig beraad ondanks de atypische verschijnselen besluiten dat ik een hartinfarct doormaak.Christine , als ex verpleegkundige, vielen de schellen van de ogen, dat had ze niet verwacht!!
Vlug vlug, waar naar toe, ja hallo, naar Eindhoven Catharina natuurlijk.
Onderweg gaat het helemaaf fout, dat voel ik wel, word ontzettend misselijk, probeer over te geven, maar er komt niets.Ook begin ik te zweten als een gek, de verpleger ziet blijkbaar aan bepaalde waarden dat het niet goed gaat en spuit atropine in waar ik blijkbaar goed op reageer.
Eindelijk bij het ziekenhuis waar ik in èèn ruk door kan gaan naar de dotterkamer waar een paar artsen op me staan te wachten.
Huppakee, die broek uit en voor ik het weet zie ik het inwendige van m`n hart op een monitor.
Meneer, u hebt een probleem aan het hart, zegt een van de artsen.Ja, dat had ik al gedacht.We kunnen dit echter wel repareren, nou, ga je gang alsjeblieft en aldus geschiedde.Een paar stents ingebracht en dan zou het over moeten zijn.
Ineens realiseerde ik me dat ik niet meer ziek was en eigenlijk weer helemaal "normaal" was. Ik werd naar de intensive care gebracht waar mijn vrouw en dochter stonden te wachten.
Ik was weer het mannetje!!!

Al op dinsdag mocht ik naar huis, de hoofdverpleegkundige zei dat ik eerst samen met mijn partner nog naar een film moest kijken over hartinfarcten en de gevolgen hiervan en daarna nog een afsluitend gesprek had met de cardioloog.
Ik was daar echter helemààl niet voor in de stemming en zei dat ik nog maar èèn ding wilde en dat was naar huis en verder geen polonaise aan mijn lijf.
Hoewel een beetje gepikeerd zei men dat het mijn lichaam en leven was en dat ik het dan maar zelf moest weten.

Naar huis!Jeetje wat is het leven mooi.
Helaas krijg ik na 2 weken ongelooflijke ritmestoornissen, de huisarts gebeld, die was er zo en die belt gelijk de ambulance weer, dus het hele circus weer opnieuw.
Met medicijnen de zaak weer wat onder controle gekregen en weer naar huis gestuurd.

Toch maar wat rustiger aangedaan want ik was alweer aan het tennissen geslagen.
Gaat eigenlijk wel goed tot ik  6 weken na het infarct weer die vreselijke ritmestoornissen krijg.Het is vrijdagavond 10 uur, moet ik bellen vraagt Christine, nee doe maar niet, ik wil dit niet meer in de straat, breng me zelf maar naar het ziekenhuis.Zo gedaan, de dienstdoende cardioloog vertrouwd het niet niet en zegt me een nachtje te houden.Oke.
Zaterdags gebeurt er natuurlijk helemaal niets en zondags nog minder.
Intussen heb ik wel collaps neigingen en komen de dames en heren verpleegkundigen geregeld vragen of het wel goed met mij gaat.Hoezo??Waarom?? Nou, uw hartslag is nog maar 35 p/m.
Ik zit te praten met het afdelingshoofd, rent deze naar de controlekamer omdat er een alarm afgaat, komt weer terug en vraagt of ik me wel lekker voel.
Ja, het gaat wel goed alhoewel het wel wat `rommelt`, dat was jouw alarm zei hij.
Wat is dat dan, vroeg ik , nou dit is iets wat niet al te veel moet gebeuren.
Mijn instelling is dan dat ik mijn schouders letterlijk en figuurlijk ophaal.

De cardioloog komt langs en zegt dat hij nog eens binnenin wil kijken of er misschien iets over het hoofd is gezien.
Prima, ga je gang dokter.
Aldus gedaan en weer gecatheteriseerd, eigenlijk niks gevonden als wat aderverkalking, maar dat was niet zo erg.
Drukverbandje dan maar op de lies, kan dat door èèn persoon gedaan worden?? Ja dat lukt wel, ik heb het al zo dikwijls gedaan, AUW AUW AUW wat gebeurt er, doe niet zo lomp man denk ik.
Het is klaar en ik moet een aantal uren wachten totdat de wond dicht is maar het blijft zo zeer doen.
Eindelijk mag het drukverband eraf, dat zal wel verlichting geven want het doet nog steeds zo zeer.
Ja dat is een opluchting zeg nu het eraf is, maar wacht eens even, wat gebeurt er nu weer??
De verpleging is alweer vertrokken maar een snelle blik onder de dekens noopt mij om deze toch maar weer terug te roepen middels de bel.
Is er nog iets, vraagt een zuster? Nou ik denk dat er iets niet goed gaat, kijk maar eens even waarbij ik de dekens optil.
Ik zie haar gezicht vertrekken als ze mijn scrotum ziet wat inmiddels de afmeting van een voetbal heeft aangenomen.
Hierna ben ik even het `live` beeld kwijt en word weer wakker als mensen aan twee kanten bezig zijn om een infuus proberen te plaatsen.
Dit lukt uiteindelijk warna k langzaam uit shock raak, en mijn gezichtsvermogen weer terug krijg.

Sindsdien ben ik hèèl langzaam bezig terug te krabbelen, heb goede dagen afgewisseld met slechte,ben sinds een paar weken bezig met een hart revalidatie programma op Blixembosch wat mij heel goed bevalt al schrok ik wel toen mij van de week verteld werd dat ze graag wilden onderzoeken of mijn hersenen gebrek aan zuurstofschade hadden ondervonden want een aantal symptomen zouden daarop wijzen.Ja, dat wil ik natuurlijk ook wel weten dus ga je gang.

Gisteren naar de cardioloog geweest vanwege mogelijk hartfalen en een echo gehad, ja het litteken was goed zichtbaar maar niet zo " erg" hoor en uw mitralisklep lekt, maar dat is ook niet zo erg hoor..........

Vandaag de 24 uurs bloeddrukmeter ingeleverd en nog een thoraxfoto laten maken, uitslagen volgende week, zal ook allemaal wel niet zo erg zijn...................

Wordt misschien vervolgd