Om te beginnen zal ik me eerst eens even voorstellen.
Ik ben Bob, al bijna 12 jaar gelukkig samen met Elizabete en al 3 jaar papa van ons lieve zoontje.

In de hartverhalen van mijn vriendin konden jullie lezen dat zij deze week geopereerd zou worden.
Het betreft een open-hartoperatie voor een ASD-II sluiting.
Als partner wil ik ook mijn ervaring delen van de afgelopen week.

Lieve hemel, wat een week.
Afgelopen maandag is ze opgenomen en begon de spanning pas echt op te lopen.
Het is toch moeilijk om je partner achter te laten en te weten wat ze allemaal moet ondergaan.
Vooraf weet je dat het allemaal niet makkelijk wordt en het liefste neem je alles van haar over.
Je weet dat het niet kan, maar toch wil je alles doen om haar die ellende te besparen.
De avond en nacht voor haar operatie was ik heel gespannen, de operatie is nu onvermijdelijk.

Dinsdag, ze wordt om 06.00u gewekt, om vervolgens zichzelf klaar te maken voor de operatie.
Ze zal rond 08.30u geopereerd worden en dan is het wachten... wachten... en nog eens wachten...
Achteraf kan ik zeggen dat dat de meest spannende dag uit mijn hele leven is geweest.
Als groot voetbal liefhebber kan ik je vertellen dat de WK finale van 2010 helemaal niet zo spannend was ;)
Elke 5 min een sms van vrienden, familie en andere mensen die aan haar denken.
Even over 12.00u ging mijn telefoon, de chirurg aan de lijn, de operatie is geslaagd en ze wordt naar de IC gebracht.
Een traan, van puur geluk, van spanning, maar vooral van opluchting.
Snel naar het ziekenhuis, snel naar de IC om bij haar te zijn als ze wakker wordt.
Dat is namelijk iets waar ze heel bang voor was.
Het was even schrikken om haar te zien, maar je weet dat alles goed is verlopen.
Ze sprak een paar woordjes, maar was vooral heel erg moe en uitgeput.

Woensdag ging het al iets beter, ze mocht naar de MC.
Hier sprak ze al een beetje meer, begon ze al weer rustig wat te eten, het ging al weer iets beter.
Toch wel fijn om haar zo te zien.

Donderdag ging het weer een stuk beter.
Wat gaat dat toch snel! Elke dag maakt ze enorme sprongen!
Ze mag weer terug naar de afdeling en ze is zelfs (met een beetje hulp) naar het toilet gelopen.
Heerlijk om haar zo vooruit te zien gaan.

Vrijdag, zaterdag, zondag, elke dag gaat ze weer met sprongen vooruit.
Natuurlijk ben ik elke dag op bezoek geweest en wat is het heerlijk om haar weer de oude te zien worden.
Morgen krijgt ze de laatste echo en als het goed is kan ik haar dan weer ophalen.
Ik kijk er erg naar uit, evenals onze kleine jongen.
Eindelijk is het thuis weer zoals altijd, alleen dan met een nieuwe mama!

Het was een lange week, een spannende week en ondanks dat ik de hele week vrij was, heb ik het gevoel alsof ik een 3-dubbele werkweek achter de rug heb. Het was mentaal best wel zwaar, maar gelukkig is het nu allemaal achter de rug en kunnen we eindelijk weer naar de toekomst kijken en werken aan het herstel.

In dit soort tijden besef je des te meer hoe prachtig je bezit is, je partner, je kind, je hele gezin.

Dit is mijn eerste en laatste verhaal hier, Elizabete weet niet eens dat ik dit schrijf ;)
Ik wens alle mensen hier veel geluk, beterschap en wijsheid toe.

Het ga jullie allen goed!

Bob.