Afgelopen dinsdag heb ik een hartcatheterisatie gehad in het Diaconessenhuis in Leiden. Dit werd één van de slechste
dagen uit mijn leven ! Ik had een afspraak om 11.30 uur. Natuurlijk was ik erg zenuwachtig. Normaal ben ik al niet gek
op ziekenhuizen, maar nu was het nog erger. Het idee dat ze rechtstreeks in je hart gaan rommelen is ook niet zo
prettig. In een boekje wat ik had meegekregen stond dat je een rustgevend middel zou krijgen. Voor wie dat bestemd was
weet ik niet, maar blijkbaar niet voor mij. Omstreeks 14.00 uur begon ik nog meer onrustig te worden. Waarom was ik
nog niet aan de beurt ? Om 14.30 maar eens bij de balie gevraagd wat er aan de hand was. Er is niets aan de hand werd
er gezegd. Je moet rekening houden met een wachttijd van minimaal 2,5 uur. Waarom dit zo was wist ze ook niet.
Op de gehele afdeling was slechts één W.C.. Dit was zowel een dames als heren W.C.. Ook was dit tevens het invaliden-
toilet. Om het geheel multifunktioneel te maken was deze ruimte tevens de enige doucheruimte. Ook waren hier de
kluisjes in onder gebracht om waardevolle spullen in op te bergen. Ik had de beschikking over een tweepersoonskamer.
In het andere bed lag een dame. Zij was in dienst van het ziekenhuis en werd direct geholpen. UIteraard
was zij wel tevreden over de behandeling. Dit zei ze ook tegen collega's die langs kwamen. Om 15.00 uur heb ik mijn
echtgenote gebeld en gezegd dat ik helemaal over de rooie ging. In paniek belde zij onze huisarts op.Deze had geen
tijd voor ons omdat hij midden in z'n spreekuur zat. Uiteindelijk om 16.00 uur meer dan vier uur later ! was ik aan de beurt. Toen ik de cardioloog zag vroeg ik hem waarom hij mij zo lang had laten wachten. Je moet niet denken dat alles altijd alleen maar om de patient draait, zei hij. Op de behandeltafeld vroeg een verpleegkundige of ik de sfeer wel gezellig kon houden.
Er moest wel een werkbare situatie zijn. Ik antwoorde dat ik zeker niet van de tafel af zou springen. Dan moest ik immers
weer meer dan vier uur wachten om aan de beurt te komen! De cardiollog had nogal wat moeite om met de catheter
in mijn hart te komen. Dit kwam omdat hij een catheter gebruikte om door de lies naar binnen te gaan, terwijl hij deze
bij mij gebruikte om door de arm te catheteriseren, verklaarde de cardioloog . Om de catheter toch naar binnen te krijgen ramde hij deze met kracht door mijn slagaderen. Toen ik hier een opmerking over maakte zei hij dat er haast gemaakt moest worden omdat hij zichzelf, mij en het personeel niet te lang aan rÃöntgenstraling wilde blootstellen.
Na het onderzoek moest ik nog vijf uur in het ziekenhuis blijven i.v.m eventuele nabloedingen. Uiteindelijk kon ik
's avonds om tien uur weer naar huis. Gelukkig leefde ik nog !