Hallo allemaal,

Ik ben Marcel, 56 jaar.
Eindelijk, 7 weken na mijn openhartoperatie, eens de concentratie kunnen vinden en de zin kunnen opbrengen om mijn hartverhaal hier neer te zetten.

De huisarts:
Ergens in april 2012 begon ik last van pijn in de spieren aan de achterkant van mijn bovenarmen te krijgen. Finimal kon deze pijn echter makkelijk onderdrukken. Gaandeweg kwam de pijn echter steeds vaker terug, vooral bij inspanning, en daarom toch maar op 16 augustus naar de huisarts toegegaan.
Na het aanhoren van mijn relaas werd daar gelijk een ECG gemaakt en daaruit bleek dat de conditie van mijn hart zeer slecht was. Een ambulance werd direct ingeschakeld en ik werd opgenomen in het Albert Schweitzer ziekenhuis in Dordrecht.

Het Albert Schweitzer ziekenhuis:
Daar aangekomen werd direct een hart-foto gemaakt, bloed afgenomen en werd ik volgestopt met medicijnen. Uit onderzoek van het bloed bleek dat de laatste hartaanval die ik had gehad al wat eerder in de week had plaatsgevonden en dat een directe hartcatheterisatie niet zinvol meer was.
Wel werd ik meteen op de hartbewaking geplaatst. Na 1 nacht hartbewaking met de nodige medicijnen mocht ik naar de gewone verpleegafdeling maar wel met zo'n hartbewakings-kastje. De volgende anderhalve week diverse onderzoeken gehad waaronder oa. een verkennende hartcatheterisatie, een uitwendige echo en een echo via de slokdarm.

Wat waren de resultaten van de onderzoeken:
a. Zowel de rechterkransslagader alswel het deel van de linkerkransslagader dat naar de acherkant van het hart loopt zaten nagenoeg geheel dicht door aderverkalking.
b. Door bovenstaande vernauwingen in de kransslagaders heeft mijn hart zoveel inspanning moeten leveren dat de linkerboezem en -kamer vergroot waren. De mitralis klep kon daarom niet goed meer sluiten en lekte.

Deze problemen konden niet door hartcatheterisatie verholpen worden en daarom werd besloten dat ik een openhartoperatie zou moeten ondergaan. Het voorstel vanuit het ziekenhuis in Dordrecht was om dit te laten uitvoeren in het Erasmus MC in Rotterdam omdat men daar zeer nauwe relaties mee onderhield en dat de wachttijd dan aanzienlijk korter zou zijn dan de 6 tot 8 weken die daar normaal voor staan. Mijn vrouw en ik stemden daar mee in en een week later op 3 september zou ik al geopereerd kunnen worden.

Achteraf gezien vielen alle puzzelstukjes van de afgelopen 10 jaar wel in elkaar. Sinds een jaar of 10 had ik, bij hevige inspanning, last van zeer heftige kortademigheid. Aangezien ik een hardnekkige roker was heb ik dat eigenlijk altijd aan het roken geweten. Door de onderzoeken bleek nu dat het kwam door het slecht functioneren van het hart.
Tevens verklaarde dit ook waarom ik de laatste paar jaren continu zo'n moe en lusteloos gevoel heb gehad.

Het Erasmus MC:
Op 2 september werd ik met de ambulance van Dordrecht naar Rotterdam vervoerd. Daar aangekomen de standaard procedure van bloed prikken etc.
Ook een gesprek met de chirurg gehad. Deze zei dat ik 2 tot 4 bypasses zou krijgen met behulp van een ader uit mijn been. Tevens zou de mitralisklep vernauwd worden met behulp een ring in plaats van een volledige klep-vervanging. Voordeel hiervan zou kunnen zijn dat ik, wanneer mijn toestand het na de operatie zou toelaten, ik misschien geen bloedverdunners meer zou hoeven slikken.
Wel gaf de chirurg aan dat mijn hart op dat moment in een dusdanig slechte conditie verkeerde dat men mijn hart na de operatie wilde ondersteunen met een Intra Aortale Ballon Pomp. Deze zou met behulp van catheterisatie via de lies worden ingebracht.

De operatie:
Maandagochtend 3 september was het dan zover. Eerst naar de catheterisatie-kamer gereden en daar werd de ballon-pomp ingebracht. Geloof het of niet maar zo'n pomp zit gewoon in een blisterverpakking
Toen naar de pre-OK. Was ik tot dan toe eigenlijk gedurende de gehele ziekenhuisperiode wel redelijk rustig; dit was het enige moment waarop ik bloednerveus was. Misschien dat men daarom wat problemen had om de infusen in de aders te krijgen. Men heeft toen maar besloten om gelijk mijn narcose te geven en daarna pas alle infusen en dergelijke in te brengen. Ik kan me nog 5 seconden praten herinneren en daarna werd alles zwart.

Na de operatie op de IC:
De operatie zelf heeft 6 en een half uur geduurd en men heeft 4 bypasses gelegd (2 naar de rechterkransslagader en 2 naar de achteromloop van de linkerkransslagader). Daarnaast een ring geplaatst om de mitralisklep.
Ik kan mij vaag nog herinneren dat men mij vertelde dat de operatie geslaagd was. Ook nog vaag een mededeling dat mijn vrouw en mijn zoon er waren. Later nog wat bewuster meegemaakt dat de beademingsslang uit mijn luchtpijp werd gehaald. Eigenlijk van die maandag verder weinig bewust meegemaakt, zo erg had die verdoving nog effect op mijn lichaam.
Dinsdagmorgen ging het eigenlijk al beduidend beter. Ik voelde me eigenlijk prima wakker maar was nog wel moe. De gehele nacht had de ballon-pomp mijn hart nog ondersteund maar om 8 uur in de ochtend ging men de ondersteuning afbouwen. Eerst naar 1 keer per 2 slagen en om 9:30u werd dit nog verder teruggebracht naar een ondersteuning van 1 maal per 4 hartslagen. Aangezien er verder geen complicatie optraden werd om 11.00u besloten de ballonpomp uit mijn lichaam te halen.
Omdat voor het inbrengen van de ballonpomp een groot gat in de aorta gemaakt moest worden moest datzelfde gat nu afgebonden worden ivm bloedingen. Dit verband zou er tot de volgende morgen om moeten blijven zitten. De dinsdag was dus eigenlijk een verloren dag voor revalidatie. Ivm het verband moest ik verder rustig op bed blijven liggen. Woensdagochtend werd het verband verwijderd en werd ik overgebracht naar de verpleegafdeling

Op de verpleegafdeling:
Alles ging toch wel moeizaam. De verdoving laat behoorlijk zijn sporen na en ook het hart heeft na die lange operatie blijkbaar toch wel wat tijd nodig om weer te herstellen. Tijdens het wassen merk ik dat ik toch wel een erg groot lichaam en slechts heel weinig bloed heb
Maar langzaamaan gaat het opstaan uit bed beter en lijkt het of mijn hart zich telkens beter aan de nieuwe situatie gaat aanpassen. Uiteindelijk voel ik mijzelf zo goed dat ik vrijdagochtend bijna smeek aan de dokters of mijn katheter er nu niet uit mag en dat alle infusen vervangen gaan worden door medicijnen zodat ik wat mobieler wordt en over de gangen kan gaan lopen. Na een enigszins lichte aarzeling gaat men toch akkoord en vanaf dat moment is er eigenlijk geen houden meer aan. Zaterdag loop ik al honderden meters door de gangen en zondag probeer ik voor het eerst een paar treden van de trap op en af te lopen. Dat laatste gaat nog wel zwaar maar het gaat wel.
Maandagochtend wordt besloten dat ik nog een echo en fietstest moet doen en wanneer de resultaten van beide goed zijn zou ik in de middag, 7 dagen na mijn operatie, naar huis kunnen. De echo is goed maar met die fietstest gaat het wat minder; althans niet met mij maar wel met de fysiotherapeut. Er waren daar 5 hometrainers en de 4 andere waren bezet door mensen die aanzienlijk ouder waren dan ik. Op het moment dat ik aan de beurt was werd gezegd dat ik toch op zijn minst 15 minuten zou moeten kunnen fietsen om fit bevonden te worden. Ik begon met fietsen en vond het loeizwaar. Na drie en een halve minuut gaf ik het hijgend op en zei tegen de therapeut dat mijn hart een seintje had gegeven om toch maar te stoppen met de oefening. Daarnaast gaf ik haar te kennen dat ik er geen barst van begrijp dat al die oudere mensen met mindere conditie rustig aan het doorfietsen waren terwijl ik daar als een zak in elkaar lag. De therapeut raadde me aan om even een paar minuutjes te rusten en het dan nog eens te proberen. Opnieuw stelde ze de hometrainer in en op dat moment merkte ik dat deze vele malen minder weerstand had dan de eerste keer dat ik er op zat. Eerst geloofde ze me nog niet maar na mijn doordringende en ietwat dreigende blik ging ze toch nog eens door de instellingen lopen. En wat bleek. De eerste keer had ze de verkeerde engineering units op de hometrainer ingesteld waardoor de weerstand niet 20 Watt maar 110 Watt bedroeg. Al met nog een prestatie dat ik dat drie en een halve minuut heb volgehouden
Uiteindelijk blijken die 15 minuten een peuleschil en na 18 minuten moeten ze me met lichte drang van de fiets afhalen omdat ik er eigenlijk niet af wil. Dus in de middag lekker naar huis.

Eenmaal thuis. De eerste week:
In het ziekenhuis lijkt het allemaal toch net wat makkelijker te gaan dan thuis. De trap oplopen (14 treden) gaat in het begin treetje voor treetje en bovenaan ben ik toch behoorlijk moe. Ook het wandelen valt eigenlijk wel wat tegen. Elke 200 meter moet ik vanwege kortademigheid toch wel eventjes rusten. Maar na een week van intensief trainen zie ik toch wel een enorme vooruitgang. De trap loop ik tenslotte in 1 keer op ook al moet ik daarna wel wat hijgen. Ook het wandelen gaat telkens beter en na een week kan ik eigenlijk wel 500 meter lopen zonder te rusten.

Week 2 t/m 4:
Regelmatig wandelen en op de hometrainer oefenen beginnen hun vruchten af te werpen: In week 4 loop ik zo'n 3 km in drie kwartier. Trappen lopen gaat eigenlijk fluitend. Bovenaan geen enkel probleem met de ademhaling.
Na 4 weken moest ik terug komen voor controle in het Erasmus MC. Bloed prikken, een ECG laten maken en een gesprek met de cardioloog. Ik geloof niet dat de cardioloog ooit zo'n kort gesprek heeft gehad. Alles is namelijk prima in orde bij mij. Geen klachten wat betreft pijn of andere bijkomende problemen. De conditie is na die 4 weken al stukken beter dan voor de operatie. Dus mij hoor je niet klagen.
Het enige probleem wat ik eigenlijk heb is dat ik last blijf houden van concentratieproblemen. Het gaat wel telkens beter maar is nog lang niet in orde. Maximaal 15 minuten kan ik me ergens op concentreren en dan heb ik het wel gehad. Volgens de cardioloog is dit vrij normaal en kan dat nog weken aanhouden.

Week 5 t/m 7:
Nu, 7 weken na de operatie loop ik met gemak 6 kilometer in anderhalf uur. Ik voel me geweldig en als herboren. Geen kortademigheid meer en geen pijn in de armen.

Opmerkingen en vragen:
Wel zit ik na de operatie toch nog met een aantal opmerkingen en vragen:

- Hoeveel artsen, cardiologen, verpleegsters etc gevraagd hebben of ik geen pijn op de borst heb gehad kan ik niet meer zeggen maar allen moest ik teleurstellen. De verbaasde blikken die ik telkens weer zag wanneer ik vertelde dat ik geen enkele pijn op de borst gehad kan ik nog steeds uittekenen. Dus ook zware hartaanvallen hoeven blijkbaar niet altijd gepaard te gaan met angina pectoris.

- Hoewel de begeleiding in het ziekenhuis van therapeuten etc wel goed is heb ik toch het gevoel dat je, eenmaal thuisgekomen, na een openhartoperatie wat betreft therapie in een zwart gat valt.
Ik heb van diverse ziekenhuizen folders gedownload over wat te doen in de eerste weken na een openhartoperatie en ik heb nog nooit zoveel tegenstrijdige informatie gezien. Zoveel therapeuten, zoveel meningen.

- Hoewel er gesproken wordt dat fysiotherapie 6 weken na de operatie kan gaan beginnen duurt het bij mij, misschien door de herfstvakantie, 8 weken voordat ik een eerste verkennend gesprek krijg. Voor mijn gevoel zou dit per patient verschillend moeten zijn en had ik liever na 4 weken al begonnen met de fysiotherapie. Ik heb daarover gebeld maar men kon de afspraak niet vervroegen. Erg jammer allemaal. Ik vind eigenlijk dat mijn verdere herstel hierdoor een beetje vertraging oploopt.

- Na het lezen van heel veel hartverhalen ben ik blij dat ik alleen fysieke problemen heb gehad en dat psychische problemen me (tot nu toe) bespaard zijn gebleven.

- Het roken ben ik wel definitief mee gestopt.