Hartverhaal
Enige tijd geleden meldde ik dat ik mee ging doen aan een dubbelblind medicijnenonderzoek. Hoe is het mij de afgelopen maanden hiermee vergaan? Zorgde het medicijn voor een verlaging van de versuikerde eiwitten? Ging ik me beter voelen?Voordat ik het medicijn of de placebo ging slikken vonden er nog een paar onderzoeken plaats. Allereerst moest ik de loopbandtest, waarmee de VO2MAX wordt gemeten, een keer oefenen. Ervaring op een loopband heb ik inmiddels voldoende; wel niet mijn favoriete onderdeel in de sportschool, maar ik zag er niet tegen aan. Wel was ik enorm nieuwsgierig hoe ze de zuurstofopname gingen meten. Nou ik kan je vertellen dat het niet de leukste test is om te doen. Ontbloot bovenlijf, napjes met draden eraan (net als bij een hartfilmpje) over je lijf, een kapje op de neus, waarmee de zuurstof inname gemeten wordt, dat heel strak wordt vastgemaakt om je hoofd. En dan lekker op de band lopen. Eerst langzaam, dan steeds een stapje harder. Het gaat goed hoor wordt er aanmoedigend tegen je gepraat, we zetten hem nog even harder. Ja, ja denk je ondertussen kan het nu klaar zijn? Kunt u het nog volhouden? We doen nog één stapje erbij voor twee minuten. Ik zeg oké, maar dan ook echt niet meer. Na twee minuten zegt de bediener van de computer: ik zet er nog een stapje bij. Ik voel de loopband zwaarder worden en wordt acuut misselijk en zeg ik kan niet meer. Dat zien ze op de computer en men stopt direct. Dat was exact het punt waarop de maximale zuurstofopname was bereikt. Ik wist nu precies wat schaatsers bedoelen met de zuurstofschuld. Jakkie wat een akelig gevoel. De onderzoekers waren natuurlijk wel tevreden dat dat punt ook echt bereikt was. Een week later moest ik nog een keer voor de definitieve score, dit was immers slechts een oefening? Ik wist nu in ieder geval wat er ging gebeuren en kon er een beetje rekening mee houden. De tweede test was gemakkelijker en hoewel ik ook tot mijn uiterste ben gegaan was ik niet meer zo misselijk. Blijkbaar stel je je er beter op in. Aan het einde van de onderzoeksperiode mag ik nog een keer, zodat gezien kan worden of er verschil is en een eventuele verbetering is ontstaan door het medicijn. Natuurlijk vond er een uitgebreid bloedonderzoek plaats. Op de prikpoli leverde ik een zak vol met buisjes in en de prikster zag bijna nooit zoveel buisjes. Ik vertelde haar dat er ook deel zou worden opgeslagen gedurende 15 jaar voor het onderzoek. Als vaste ziekenhuisbezoeker ben je inmiddels wel gewend aan al dat geprik. Een doos met “medicijnen” in een voorlopige verpakking mee voor drie maanden. De verpakking is niet gemaakt om het de gebruiker makkelijk te maken. De pillen zitten in een doordrukstrip, waarbij de achterkant van behoorlijk dik karton is. Je kunt drukken wat je wil, doordrukken lukt niet. Het is een heel gewurg om de pillen uit de verpakking te krijgen. De eerste twee weken knipte ik de pillen uit de verpakking. Na twee weken moest ik terugkomen voor een eerste controle: zijn er bijwerkingen, hoe gaat het? De verpleegkundige die ik sprak liet me oude strips van een andere tester zien, die de pillen met een mesje uit de verpakking sneed. Dat ben ik ook gaan doen en is de beste oplossing, maar nog steeds een heel karwei. Toch vraag je je af wat de bedoeling is van een dergelijke verpakking. Bijwerkingen had ik niet, het niveau van de versuikerde eiwitten was na die twee weken niet veranderd. Hoe snel dat niveau verlaagd zou moeten zijn na gebruik van de medcijnen wist ik niet dus ik hield een beetje hoop dat ik het echte middel slikte. Af en toe dacht ik dat het best wel eens zou kunnen dat ik het medicijn kreeg, misschien voelde ik me een beetje minder moe. Ik had deze winter minder last van koude voeten en vingers. Maar in de loop van de weken moest ik toch toegeven dat het enige goed was dat me de afgelopen weken op het gebeid van mijn gezondheid positief stemde. Ik ben nog steeds snel moe en misschien wel wat sneller vermoeid dan voorheen. Na drie maanden slikken ging ik opnieuw naar de hartfalenpoli voor controle. Het nieuwe bloedonderzoek gaf aan dat “alles” goed was. De meting van de versuikerde eiwitten gaf aan dat daarin geen verandering was gekomen. Mijn conclusie is dat ik een placebo slik, maar of dat zo is weet ik natuurlijk niet. Het kan zijn dat ik gewoon niet reageer op het medicijn. Uiteraard hoop ik dat ik een nepper slik, dan blijft er immers hoop voor de toekomst. Ik heb nog wat maanden te gaan. Aan het einde van de onderzoeksperiode zal jullie nog even bijpraten. Voor achtergrondinformatie lees op het forum: Hart en vaatziekten, onderwerp: versuikerde eiwitten en de AGE reader door Lisa. Van slikker tot tester / deel 2
Geef een reactie