Een tijdje na mijn eerste emotionele posting en de reacties te hebben gelezen, daarvoor nogmaals dank!, merk ik nu dat er met dat hart van mij eigenlijk niet zoveel aan de hand is meer. Ik ben op mijn 15e ook eens aan een klaplong geopereerd en daar heb ik jarenlang mee gelopen. De psychische belasting dus.
Mijn hartoperatie zou ik zomaar kunnen vergeten! Het werkt gewoon, beter zelfs als voorheen. Wat wel een aardige bijkomstighei is, dat verschijnselen van impotentie die ik voorheen wel eens had, als sneeuw voor de zon zijn verdwenen.
Ja alleen met een lichaam in de vernieling en een gestrandde relatie, is dat een wrange bijkomstigheid.

Wat mij echter vreselijk pijn blijft doen is die CVA. Ik ben ook ingeschreven bij deCVA site, maar die is zo onpersoonlijk en abstract. De reacties zijn ook zo mager.
Wel begrijpelijk overigens, want mensen worden getroffen in hun hersenen en dan heb je al gauw een aandachtsprobleem te pakken. Of bij het lezen of bij het schrijven, of net als ik, nog maar 1 arm/hand die het doet. Moeilijk dus.
Dan zijn de reacties hier 'uit het hart gegrepen' en 'hartverwarmend' enis mijn 'hartekreet' goed opgepakt.
Maar het moet mij van het hart dat een mens met een hulpvraag zo veel zelf moet doen...
Bij de gemeente mijn invalidenparkeerkaart aanvragen, voor als mijn vrouw mij naar een winkel moet brengen, een aangepaste woning, thuishulp, Zorgtoeslag (moet ik nog allemaal gaan aanvragen overigens), waarvoor je weer je belastinggegevens nodig hebt en dus je DigiD...
Nu zijn wij tijdens mijn opname verhuisd, en is er niet zo goed opgelet waar spullen zijn opgeborgen. Tijdelijk onvindbaar helaas, maar wel onmisbaar. Zoek het maar uit. Heeft u wel eens een DigiDee aangevraagd via de computer? Nou je wordt er behoorlijk moedeloos van. Dan heb ik nog een aanmelding lopen voor psychologische hulp...wachttijd 8 weken! Ik heb acuut hulp nodig ivm mijn onhoudbare relatieproblemen! O, dan is er de 'Crisis'ondersteuning!, wachttijd 6 weken....
Mensen, snappen jullie dat ik hier moedeloos, nee depressief van wordt? Dit komt dus nog eens bovenop mijn handicap!

En daar ga ik weer met mijn klacht naar de politiek, die lui verdienen zoveel dat dit soort problemen niet eens in hun woordenboek voorkomt. Zij stellen gewoon 'een mannetje' aan die het haarfijn voor hen uitzoekt. Moeten zij ergens heen dan gaan ze 'gewoon' met de taxi. Niks geen zorgen om de kosten dus, waar maken mensen zich toch zo druk om?

Wel, ik moet het allemaal maar alleen zien te redden. Mijn persoonlijke ellende, de ellende van de regeltjes en de ellende van het weinige geld.
Ik trek dit niet meer.
Ik heb er de kracht niet meer voor en denk er steeds vaker over om maar voor de trein te gaan liggen!