Mijn verhaal begint ergens in 2002 en ik was toen 36. Ik loop tegen een duin op bij Hargen aan Zee, tijdens een wandeling met mijn man, zoons en honden. Halverwege de heuvel krijg ik pijn op mijn borst en voel dat daarna nog een paar keer. Later die dag ga ik voor de zekerheid maar even langs de huisartsenpost, waar mijn bloeddruk wordt gemeten en naar mijn hart wordt geluisterd. Volgens de arts was er niks mis met me en moest ik me de volgende dag maar even bij mijn eigen huisarts melden. Mijn eigen huisarts vraagt me hoe de pijn aanvoelt. Stekend of drukkend. Nou, stekend eigenlijk wel. Of er hartklachten in de familie voorkomen? Tja, mijn oma had geloof ik wel iets met haar hart en mijn vader roept altijd dat hij het aan zijn hart heeft, maar hij blijft maar aanmodderen en dokteren en er komt nooit iets uit. (intussen heeft hij onlangs een 5-voudige bypass gehad) De huisarts stuurt me naar het ziekenhuis voor bloedonderzoek. Hij geeft aan dat wanneer er iets mis is met mijn hart, dat het dan wel uit dat bloedonderzoek blijkt. Er komt niks uit het onderzoek en de pijnklachten nemen stiekem steeds meer toe. Sporten gaat langzamerhand eigenlijk niet meer en ik ga in de jaren daarna steeds minder inspanning leveren. Ik ga nog wel een paar keer naar de huisarts en krijg de ene keer iets mee voor mijn slokdarm en de andere keer krijg ik niks. Dan zeg ik dat het misschien mijn longen zijn, omdat ik minder pijn heb als ik voor de inspanning een beetje Ventolin (astmamedicijn) neem. Het is dan al eind 2004 als ik bij de longarts terecht kom. Deze doet een aantal longfunctieonderzoeken en cocludeert dat ik hyperventileer. Lichtelijk geirriteerd ga ik weer huiswaarts, want als er nou één iemand is die niet hyperventileert, ben ik het wel Nu die hartklachten nog.....