Pfff….dan toch ook maar vertellen..

Hallo allemaal,

32 was ik...vrijdag 10 april 2009, "goede" vrijdag...
Toevallig lekker een vrije dag. Heerlijk weer, dus mijn planning was om 's morgens veel te doen thuis en dan 's middags lekker bij mijn ouders op het balkon van het zonnetje genieten. Hoe anders kan het lopen...
In januari was ik al bij de huisarts geweest omdat ik pijn op m'n borst had en in m'n linkerarm. "Geen zorgen maken, je ligt waarschijnlijk verkeerd". Om mijn bezorgdheid weg te nemen gaf ze me een verwijskaart om een hartfilmpje te laten maken. Niks op te zien, bleek een week later. Op de bewuste vrijdag kreeg ik weer zo'n pijn 's morgens, maar omdat ze in januari niks gevonden hadden, ging ik er vanuit dat ik misschien toch weer verkeerd gelegen had 's nachts. En het was al warm en ik had inmiddels toch al heel wat werk verzet. Even gaan liggen en het zakte weer. Net na de middag belde mijn vader dat de koffie klaar stond. "ik kom eraan, ben bijna klaar met de badkamer poetsen en dan ben ik er!"
En inderdaad, uurtje later, fris gewassen bij paps en mams op het balkon.
Paps ging even binnen wat flesjes bier koudleggen. En toen gebeurde het...
Ik werd echt misselijk...m'n borst deed weer zo'n pijn. Met die uistraling naar m'n arm. Ben even op het toilet gaan zitten (lekker koel daar) maar kon niet blijven zitten. Even op de bank dan maar...zal wel door de hitte komen.
Mijn vader zag wel dat het echt niet goed ging en heeft de huisarts gebeld. Gelukkig.
Die was er binnen 5 minuten. Constateerde dat er echt iets goed mis was en belde een ambulance. (Ik zei nog, dat hoeft niet, ik rij zelf wel!)
Ambulance met loeiende sirene een kleine 20 minuten later voor de deur...
Aan allerlei apparaten aangesloten en die beelden werden direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. Nee mevrouw, U gaat direct door naar het "Catharina", daar staan ze op U te wachten. En daar lag ik dan een half uurtje later, met een hartinfarct op de tafel...op mijn leeftijd...ik kan het eigenlijk nog steeds niet geloven.

Inmiddels gaat het lichamelijk weer goed. Ze hebben 2 stents geplaatst, Mijn ader zat voor 99% dicht blijkbaar. Gelukkig geen gevolgen, geen littekenweefsel en er is niks afgestorven. Dankzij mijn oplettende vader. Als ik denk aan hoe bang hij geweest moet zijn op dat moment....
Ik denk nog vaak dat, als ik gewoon thuis was geweest, ikzelf nooit de dokter gebeld zou hebben...want er was immers niks mis met mijn hart...hadden ze in januari nog gezegd... 

Tijdens het schrijven van dit stukje rollen de tranen weer over m'n wangen. Emotioneel is het nog moeilijk soms, dat blijkt maar weer.

Dank je voor het "luisteren".

Groetjes
Mandy