( Ik heb mijn onderstaand bericht van een andere topic "geplakt en geknipt"omdat ik, terwijl ik het schreef, merkte dat het me niet ongeroerd liet. Om andere mensen(kinderen) te kunnen helpen zet ik um ook bij mijn "hartverhaal', zodat de noodzaak van geestelijke zorg na thuiskomst zoveel mogelijk mensen bereikt)


Toen ik als 13 jarige voor het eerst geopereerd werd was er geen enkele psychische nazorg. Ogenschijnlijk was alles ok en pakte ik mijn leventje weer op na 2 maanden ziekenhuis opname. Het leek allemaal goed te gaan tot ik een jaar na het hele gebeuren last kreeg van angsten. Als je 14 bent weet je daar geen raad mee, ik ging er niet mee naar mijn moeder, immers ze had genoeg aan haar hoofd. Ik heb er werkelijkwaar mee doorgesukkeld en me staande gehouden tot ik 33 jaar was, inmiddels getrouwd en twee kids.
Toen begon de ellende pas goed. Depressie met angststoornis en verlatingsangsten. Na 8 maanden intensieve therapie hebben we samen de conclusie moeten trekken dat ik als kind op geen enkele wijze de hele operatie en alles wat er omheen gebeurde, heb verwerkt. Tijdens de therapie werd al snel duidelijk dat mijn rugzak vol zat met de operatie ellende. Ben destijds bijna overleden aan een ernstige complicatie en heb het ternauwernood gered door een spoed operatie dezelfde dag. Zat elk bezoekuur tegen het raam aangekleefd om te zien of mijn mam wel zou komen. Als ze te laat was raakte ik volledig in de stress. Ik was wel dertien maar in mijn bol was ik denk ik een jaar of negen. Tijdens de therapie kon ik ook absoluut niet kijken naar medische programma's waarin kinderen geopereerd werden, ik werd er doodziek en verdrietig van.
Nu zoveel jaren later, met een nieuwe operatie in het vooruitzicht denk ik hier vaak aan terug en moet ik zorgen dat ik alles onder controle houd. Angst is een gezond oerinstinct, behalve, als je zoals ik destijds er niets mee kon. Het werd mijn vijand.
Ik pleit dan ook met heel mijn hart dat de nazorg met name voor kinderen geoptimaliseerd wordt zodat die kids ook geestelijk gezond hun volwassenheid tegemoet kunnen gaan.

Groetjes van Lil