het is al weer eind november,
wat is dit jaar toch hart gegaan.

dit jaar begon mooi, al een tijdje en vriend en vakantie in aantocht, een leuke baan. tot 14 maart dit jaar.


de dag die ik nooit zal vergeten, de dag dat me leven letterlijk op zijn kop stond, en is blijven staan.

savonds kwam ik thuis klaagde tegen me moeder dat ik moe was en me hart weer eens raar deed, de dag was heckties en stress voor school. ik ging lekker in bad in de hoop het beter zou gaan. maar het werd erger tot naar beneden kwam naar me moeder dat het echt niet ging. van een afstand zag je hem me hart tekeer gaan.

me moeder snel bellen naar de huisartsenpost wij er naar toe, daar aangekomen snel aan de beurt omdat neigde weg te vallen, de dokter hoefde maar even te voelen en begon meteen te bellen dat met spoed naar de 1ste hulp moest daar aangekomen snel aan de ecg om te kijken hoe en wat, werd daarna naar de hartbewaking gebracht lag op de kamer met 2 jongen mannen.

om 12 uur gingen mij ouders thuis spullen voor mij halen, en lieve zuster kwam mijn infuus zetten omdat de medicijnen in pil vorm niet werkte dus ze het via het infuus moesten inbrengen. het infuus gezet ging ze even met me kletsen dat had ze nog nooit mee gemaakt een meisje van 17 met zulke ritmestornisen me hart ging tekeer ritmestornisen vanuit de boezem en hart overslagen vanuit de kamer.

tot het moment dat zij dat niet lekker werd, het werd licht in me hoofd en voelde me slapjes.

na dat moment werd het zwart voor me oogen. en weet ik alleen weer hoe ik wakker werd, koud versufd en een rij met dokter rond me bed, en me moeder die in de verte roep wat is er gebeurd? en de zuster hangend boven me manuela wakker woorden.

het wat er op tv altijd akelig uit ziet, en hartstilstand.

de zuster was zo geschokt en blij tegelijk dat ik wakker werd. en zelf was ik in de war, was ik dan echt dood geweest.

de dagen erna gingen snel in het ziekenhuis hier in de stad was nog geen echte cardioloog bij me geweest wat mijn ouders ergde. ze hebben meerdere malen gevraagd contackt met het lumc op te nemen, wat ze weigerde.

smorgens om 10 uur na meer dan 14 uur ritmestornisen ging hij er uit ze eigen uit.
zelf ondertussen contackt opgenomen met het lumc. na ze de ecg zagen moest ik met spoed komen.

daarna begon de rest pas. kreeg er na verschillende onderzoeken en efo waar uit bleek dat een maze ablatie nodig had maar wanneer want ik was nog zo jong, en wat zijn dan de gevolgen van zo en jong hart al te ableren.

ondertussen mijn vriend kwijtgeraakt omdat hij het niet zag zitten een zieke vriendin, en me contract maar een halfjaar verlengd.

daarna me tambocor+ bloedverdunners netjes ingenomen maar de ritmestornisen bleven komen maar hier in het ziekenhuis werd er niks gedaan omdat ik er ZELF voor had gekozen naar het LUMC te gaan, EN ZIJ HUN EIGEN ANDERS LOOPJONGENS VINDEN. een streek ziekenhuis wie geen belangrijke operaties uitvoeren me gewoon hebben laten liggen met een hartslag boven de 170 vonden hun eigen tekort gedaan........


zo door gegaan met sukkelen tot op de wachtlijst kwam voor een maze ablatie door middel van bevriezen.
31 oktober was het dan zover.
voor me eigen kwam me droom uit de hoop daarna GEZOND te zijn 2012 zou mijn jaar woorden er weer tegen aan helemaal béter.

had ik dat maar nooit gedaan, want het vielt zo tegen!
ik zeg voor de rest maar weinig over de ablatie wil mensen niet afschiken voor iedereen voelde het anders en bij mij ging het gewoon niet zoals het hoorde.

de dag na de ablatie veel pijn op me borst been, veel vocht in me Beenen/handen en een hooge hartslag en laage bloeddruk en veel hoofdpijn en soms slecht zicht uit me linker oog.

na de thorax foto en echo mocht ik naar huis daar zat gelukkig geen vocht tussen/achter.

aan mijn hartslag konden ze niks doen, me tambocor blijven slikken + de marcomar maar mag geen hartslag verlagers omdat de kans op weer een hartstilstand te hoog is.

eenmaal thuis gekomen bleef de hoofdpijn aanhouden me hart onregelmatig en kwam niet onder de 90 slagen, het laagste was 90 toen ik sliep, nog altijd veel vocht maar het engste de hoofdpijn en het slecht zien.
het slecht zien komt soms gewoon opzetten. en dan zie ik wazig en een beetje licht flitserig.

de moed zakt me nu weleens vaker de schoenen in.
had zo gehoopt béter te zijn maar ben bang dat nooit teworden.

nu moet ik 7 december terug en hoop ik dat ze iets kunnen vinden om mij me eigen béter te laten voelen. 18 zijn en smidags moeten slapen is niet gezond.

Heel me leven had ik op een rijtje waar niks van over is, alles waar ik om gaf ben ik kwijt geraakt.

ik heb ook dagen dat het niet meer ziet zitten het ziek zijn gehad heb.

Maar ik Heb nog nooit ZO genoten van het leven, En vooral de kleinen dingetjes. ik kan wel ziek zijn, Maar ik ben niet het soort meisje die niks doet en haar eigen zielig vind.

heb veel pijn voel me vaak niet lekker en moe, denk aan de toekomst want weet niet hoe die woord,heb altijd gedroomd van huisje boompje beestje, en vooral kinderen. Maar ben nu bang voor de tegenslagen.

maar ik leef en dat is het belangrijkste!


Leef, Lach, geniet!





Het is een heel lang verhaal geworden maar er staat in wat en hoe ik de afgelopen jaar beleefd heb.

van een gezonde tiener naar een meisje van nu 18 die een hart aandoening heeft.