Dag lieve hartgenoten,
al ongeveer een jaar geleden zag ik een folder van 'hartgenoten' en dacht: "ach da's nix voor mij, ik dop m'n eigen boontjes wel". Nu is het net een jaar geleden dat ik gedotterd ben en eigenlijk iedereen is weer z'n oude bekende vertrouwde weg ingegaan. Not me, ik heb nog steeds het gevoel dat ik van 'mij af wil praten'. Maar er komt natuurlijk een keer een einde aan het aan willen horen door vrienden. Ik kan het ze ook niet kwalijk nemen.

Vandaar dat ik toch maar aanklop...en hoop ik dat de digitale deur open gaat...

Ik vind mijzelf te jong om een oude zeur te zijn. Maar voel me vaak oud als ik een stevige sprint wil trekken, want dat mag niet meer. Ik was dol op hardlopen en rende 45 minuten langs de Amstel en door het centrum van A'dam om weer terug te keren in de Pijp waar ik woon. Heerlijk! Sinds een jaar mag ik een niet harder gaan dan 130 beats per minuut. Pffff, wat saai!!! Ruim een jaar geleden had ik het leven van een jonge god (beetje overdrijven mag :-) en nu voel ik me moe na een avondje stappen.

En nog steeds word ik nerveus van de artsen die mij vertellen wat ik het beste kan doen omdat het zo vaak zó tegen m'n gewone leventje in gaat.

Hoe het begon?

Net een jaar geleden ging ik in juli 2008 een weekendje naar Antwerpen. Ik had daar een Bed&Breakfast genomen en had een prachtige kamer op de vierde etage van een even zo mooi huis. Ik rookte nog flink en ging regelmatig tot laat in de nacht stappen. Ik oud?? Gaat toch heen, ben pas 41, single en free as a bird!! Toch had ik dat weekend wat ademhalingsproblemen maar dat kwam naar mijn idee door de siggies en het late uur van die nacht ervoor. Drie dagen had ik een nare hoest die wat bronchitisachtig aandeed. Daar kreeg ik van de huisarts een middeltje voor en weg was het hoesten. Maar de nare pijn op de borst die bleef. De huisarts meldde mij dat het waarschijnlijk een geïrriteerde borstspier was door het vele hoesten. Best logisch. De pijn bleef en werd erger en erger en in een maand tijd had ik de huisarts 4 keer gezien en was er een longfoto en een hartfilmpje gemaakt: alles was prima in orde. Huisarts nummer 2 (in de praktijk zijn 3 huisartsen) zag mij toen ik bijna brakend en misselijk in de praktijk kwam. Zijn diagnose: hyperventilatie wat de al geïrriteerde borstspier verder onder druk zet, en ja dat doet enorm veel pijn. Doe yoga oefeningen en slik tot 10 paracetamol per dag. Het hielp totaal niet. En nog een boodschap kreeg ik: denk nou toch niet dat het je hart is Dick, het is je hart niet!!!
Ná weer een week kon ik bijna niet méér lopen dan 50 meter zonder pijn. En weer ging ik naar de huisarts. Die dag kwam ik huisarts nummer 3 tegen in de praktijk die mij vroeg wat hij voor mij kon doen. Ik zei: wilt u alstublieft het digitaal dossier lezen van de afgelopen weken. Dat deed hij, Godzijdank. Binnen 3 uren was ik bij een cardioloog die mij een fietstest liet doen die ik ná een paar minuten staakte wegens de pijn. De bloedtest gaf aan dat het cholesterol giga hoog. Nog een paar dagen later was ik gedotterd. Een bloedvat dicht bij het hart was voor 97% vol. Volgens de cardioloog had ik erg veel geluk gehad met huisarts nummer 3. Hij zei: het had elk moment fout kunnen gaan, je had het overleefd maar het had catastrofale gevolgen gehad voor je leven.

Huisarts 1 heeft een oprechte 'sorrie' brief geschreven en we hebben er goed over gesproken. Huisarts 2 heeft niet de moeite genomen om naar mij toe te komen, een telefoontje te plegen, een kaartje te sturen of wat dan ook. Als ik in de praktijk kom dan loopt hij mij voorbij. Huisarts 3 heb ik een stevige knuffel gegeven omdat hij wél naar mij luisterde en adequate aktie had ondernomen.

Wat is het toch dat dit verhaal op te schrijven mij al weer (!) zo enorm ontroerd. Tot zover dan maar deel 1 van m'n eerste hartverhaal.

Ben je er nog?

Dan dank ik je wel voor het lezen.

Dick