Hartverhaal
Via de mail is mij gevraagd mijn hartverhaal te schrijven en bij deze wil ik dat graag doen. Mijn tweede leven
Ik ben Diet Karel-van der Werff, 52 jaar oud en heb in februari 2007 succesvol een harttransplantatie ondergaan. Het begon allemaal in 2002, op een dinsdag in februari na een dag lekker gewerkt te hebben als medisch secretaresse in een verpleeghuis. Ik was al enkele dagen niet helemaal fit geweest, was wat verkouden en voelde me grieperig. Die dag kreeg ik naar mijn idee wat pijn in mijn longen en was bang voor een longontsteking. Een Paracetamolletje mocht niet baten en ook een hete straal water van de douche gaf niet het beoogde resultaat. De pijn werd steeds heviger en mijn man belde de huisarts Zij kwam gelijk en na mij onderzocht te hebben vond zij het nodig een ambulance te bellen om mij naar het ziekenhuis te vervoeren. Na enig onderzoek bleek ik een myocarditis te hebben, naar men mij uitlegde een ontsteking van de hartspier, waarvan een virusontsteking de oorzaak was. Ik heb anderhalve week in het ziekenhuis in Amersfoort gelegen. Met medicatie en afspraken voor een revalidatieprogramma mocht ik weer naar huis. Hoewel het de verachting was dat ik weer op zou knappen ging het vanaf die tijd geleidelijk bergafwaarts. Op een gegeven moment zei de cardioloog dat hij met zijn handen in het haar zat en eigenlijk niets meer voor mij kon betekenen, hij vond het beter dat ik naar het UMC ging voor een second opinion. Hij heeft voor mij die afspraak gemaakt. Mijn man en ging gingen naar onze eerste afspraak. Voor ons was het UMC een doolhof, we waren er nooit eerder geweest. Uiteindelijk kwamen we op de goede plek terecht, boven de deur van de secretaresse hing een bordje met het opschrift transplantatiepoli / hartfalenpoli. Voor mij was er geen twijfel mogelijk dat ik op de laatstgenoemde poli zou terechtkomen dus dat het bij mij om hartfalen zou gaan, een transplantatie kwam nog niet in mijn gedachten voor….Na een gesprek met de cardioloog en zijn onderzoek kregen wij formulieren mee voor de röntgen, het laboratorium en andere onderzoeken. We gingen eerst naar de röntgen en mij werd gevraagd of ik van de HTX -poli kwam. Deze afkorting zei mij niets dus ik antwoordde: “ nee wij komen van de poli cardiologie”. Hetzelfde verhaal bij het lab. En toen het hartfilmpje gemaakt moest worden vroegen zij mij of ik op de wachtlijst stond voor een transplantatie. Ik ontkende dit maar weer en er ging nog steeds geen lampje branden. Verschillende keren kwamen wij op de poli en het woord transplantatie kwam eigenlijk nooit zo ter sprake (of we wilden het niet horen……..) Mijn conditie ging inmiddels steeds verder achteruit en na enige tijd werd een inspanningstest verricht. Voor de uitslag van deze test ging mijn dochter met mij mee, want mijn man was verhinderd. We waren in een wat melige bui, lacherig etc. De cardioloog legde uit dat de test dusdanig was dat ik in aanmerking kwam voor een harttransplantatie. Het bericht drong eigenlijk niet tot ons door, maar toen we thuis waren sloeg de schrik me om het hart. Na enige tijd werd alles in werking gesteld en onderging ik vele medische onderzoeken. Het was een zware tijd; alles werd onderzocht want de rest van mijn lichaam moest in goede conditie zijn. Gelukkig was dit het geval, behalve mijn gebit. De kaakchirurg vond het beter, om problemen te voorkomen, alle gebitselementen te trekken. Ik vond dat erg! Eindelijk, toen alles verder goed leek mocht ik op de wachtlijst. Vanaf die tijd was ik 24 uur bereikbaar en stond mijn ‘logeertas’ klaar! Omdat mijn conditie steeds meer achteruit ging moest ik op mijn werk ook steeds meer uren inleveren, gewoon omdat het niet meer ging. In november 2006 kreeg ik ’s avonds dusdanige hartritmestoornissen dat ik met gillende sirenes naar het UMC werd gebracht, waar ze mijn hart middels elektroshocks weer op de rails gekregen. Er is toen een ICD-pacemaker geïmplanteerd. Ik mocht niet meer autorijden en de elektrische fiets werd me ook afgeraden. Lopen ging niet meer en ik kwam in aanmerking voor een scootmobiel. Een traplift was inmiddels aangevraagd. Ja, ik voelde me in korte tijd veranderen in een oud vrouwtje. Na 17 maanden wachten werden we op een vrijdagavond in februari om 23.00 uur gebeld door het UMC: er was een geschikt hart beschikbaar gekomen voor mij! Op dat moment ging er val alles door mij heen: angst maar ook blijdschap.Het donorhart werd onderzocht en ook ik werd onderzocht, m.n. om te zien of er geen verborgen infecties zaten. Uiteindelijk werd er om 04.30 uur werd groen licht gegeven. De operatie kon beginnen. Voor mijn man en dochter waren dit zware uren. Vantevoren hebben we ook echt afscheid genomen; de operatie was immers niet zonder risico. Gelukkig is alles goed verlopen! Ik werd na de operatie iets langer in slaap gehouden omdat er wat longproblemen waren maar na vier dagen mocht ik van de IC af om verder op de afdeling op te knappen. Al met al duurde de opname totaal 3 weken. Het is inmiddels een jaar geleden, ik ben ontzettend dankbaar! Mijn conditie is weer sterk verbeterd en ik kan weer veel meer inspanningen leveren dan voor de transplantatie! Al met al is het een erg zware periode geweest maar ik heb me altijd gesteund gevoeld door mijn geloof en velen om mij heen. Ik ben nooit echt bang geweest en leefde vol vertrouwen dat het goed zou komen. Ook in de cardioloog, dokter Kirkels, had ik veel vertrouwen. Een man met veel empathie die begaan was met zijn patiënten. Hij heeft er nooit doekjes omgewonden en ons altijd eerlijk verteld hoe ik ervoor stond. Ook zei hij dat het na de transplantatie geen weg met rozen zou worden. Maar al met al is het zeker de moeite waard geweest! Het gaat heel erg goed, ik fiets weer op een gewone fiets en wandel elke dag een uur! Dankzij ‘mijn’ donor heb ik mijn leventje weer een beetje kunnen oppakken
Geef een reactie