Na de gekregen medicatie te hebben genomen thuis, was ik weer met vol moed dat het deze keer ging goed aflopen. Ik had na een 2 tal uur wel een zeer wazig zicht en voelde mij wat zweven( lekker gevoel).
De nacht goed geslapen maar de pijn blijft zitten onder oksel links en druk in de borst alsook steken. Ik neem dan maar nog een pil deze middag en laat de huisarts eens langs komen, want ikzelf ben niet in staat om te rijden met de auto.
Huisarts bevestigd de uitslag van de cardioloog en daarmee moet ik het doen, je mag er niet veel aandenken zegt hij, dat hebben vele hartlijders, ze denken er teveel aan. Zo weer een ervaring rijper dacht ik, zaterdag is het shoppingdag voor de kleinkinderen want de week erachter is het de doop van onze 3de kleinkind en dat wil ik toch niet missen.
Vol goede moed ga ik mee naar de kleerwinkel, en het verloopt zeer rustig, op naar een volgende halte, (ik begon al te denken dat het toch tussen mijn oren zat, voelde wel de pijn) daar was het iets drukker en moest ik mij toch eens afzonderen. Na een halfuur ben ik in de auto gaan zitten want kon die plotse drukte niet meer aan, zodanig de rest van de familie besloot om huiswaarts te gaan. Thuis gekomen voelde ik mij op, had geen kracht en goesting meer voor iets en heb dan maar om 18u30 mij op bed gelegd, waarik gebleven ben tot zondagmorgen 9u.
Ik stond op met pijn zoals gewoonlijk en voelde mij slecht, zodanig ik maar mijjn pillen nam en in de zetel zat, toch mijn echtgenote zei we gaan best naar de spoeddienst gaan zeker!!
Awel dat was een pak van mijn hart toen ze dat voorstelde, want ikzelf had schrik dat ze ging zeggen dat ik zot kwam als ik het zelf ging voorstellen( op de duur begin je goed te twijfelen).
Op naar spoed waar ze al meteen de naam kennen stel je voor...., cabine nr 4 is beschikbaar, hartmonitor, bloedafname en wachten. Na 1u30 te wachten (het was zondag hé) komt de spoedarts en zegt dat ik nog even geduld moet hebben voor de bloeduitslag, ik zeg dat ik pijn heb maar hij mag nog niets geven en gaat dan eens bellen naar de cardioloog.
Nu heb ik het geluk dat het heden de andere cardioloog is ( ze werken met 2 samen, maar ik heb mijn twijfels aan die 2de sedert verleden week) en een 2de opinie is nooit slecht, want ze merken op dat ik een hartslag heb van slechts 40 a 42.
Na 3u is de spoedarts daar, dat hij slecht nieuws geeft gemag hier blijven, we gaan U houden ter observatie, op naar de kamer waar de cardioloog lmangs komt. Ik doe hem het verhaal van de afgelopen week en hij neemt me mee naar zijn kantoor, waar hij beld voor ct/scan , longfoto's ondeerzoek alsook mij zelf onderzoek met zijn monitor en gel.
Uitslag ontsteking van het hartzakje , daarvan die pijn, andere ademhaling enz...................................
Oef wat een opluchting zie jewel dat ik niets verbeelde,

Dinsdagavond mocht ik het ziekenhuis verlaten, andere medicijnen zodanig mijn hartslag nu rond de 50 is en op hoop van zegen deze keer. Nu heden zaterdag voel ik mij al een stuk beter, heden doopfeest, maar moet wel opletten wat ik doe, gezien de pijn er nog zit, zijnde minder en ik regelmatig nog mijn rustpauze moet nemen.

Hopelijk is dit mijn laatste verhaal en ik wil met deze U allen zeggen dat ieder zijn eigen lichaam kent en niet moet luisteren naar die artsen, want had ik niet terug naar de spoeddienst geweest dan ging het van kwaad naar erger gaan .

groeten