Hartverhaal
Into the Wild
Into the wild
In de nazomer van 2008 had ik mezelf met een kopje thee en een zak chips op de bank genesteld om naar de film 'Into the Wild’ te gaan kijken. Twee uur later zat de zak chips nog dicht en stond het kopje thee nog onaangeroerd op de salontafel. Wow, wat een eyeopener! Soms komen er momenten voorbij die ervoor zorgen dat je weer even aard met jezelf en die je uit de mallemolen alledag halen. Ik besefte me dat ik mezelf de afgelopen jaren een slag in het rond had gewerkt om mijn bedrijf te laten slagen. En in de tussentijd was ik mezelf toch mooi vergeten. Waar was ik gebleven in dit verhaal?
Vlak na het zien van de film viel mijn oog op een artikel over de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. In navolging van Chris McCandless bedacht ik me dat georganiseerd zwerven eigenlijk wel een goed plan was. Kort daarna diende een overname van mijn bedrijf zich aan. Het viel allemaal prachtig samen.
In mei dit jaar was het zover. In Roncesvalles, onder het bord 'Santiago 780 kilometer’ zette ik en mijn rugzak de eerste stap 'Into the Wild’. De wandeling leidde me door fantastisch mooie en ruige Spaanse bossen, vlaktes en bergen. Ik heb gevloekt, gezweet, intense liefde gevoeld, inzichten gekregen en uitgedeeld, het 'nu' ervaren, hulp geaccepteerd en gegeven, naar mijn lichaam leren luisteren en ik heb me boven alles ontzettend gelukkig gevoeld. En dat in 1 maand tijd!
Eenmaal terug in Nederland kon ik moeilijk aarden. Ik wilde graag weer op pad en had bedacht dat het beklimmen van de Matterhorn mijn nieuwe doel zou worden, ik ben gek op bergen. Dus om dit volgende avontuur goed aan te pakken bevond ik mij op een maandagavond in oktober op het Nationaal Sport Centrum Papendal. Ik voelde me de afgelopen maanden niet echt topfit, best gek na zo’n flinke Spaanse wandeling, dus een fittest leek me een goede manier om de stand van zaken op te nemen en trainingsadvies te krijgen. Maar in plaats van een opbeurend hardloopschema stond ik na 3 uur buiten met een afspraak voor de cardioloog in mijn broekzak, dat en nog meer aversie tegen fietsen. Mijn hart kreeg te weinig zuurstof.
Mijn cardioloog liet er geen gras over groeien en gaf me een batterij aan receptuur mee die ik verzilverde bij de apotheek. Bezorgd keek ik naar de inhoud van de tas. Dit kan toch niet waar zijn. Ik, die wars ben van medicijnen, sta hier naar een pak pillen te kijken waar een doorsnee dealer gelukkig van zou worden. Binnen een week lag ik op de tafel voor een hartkatheterisatie, leerde ik voor de tweede keer in mijn leven in een po te plassen en kreeg ik van de behandelend arts de voorlopige prognose te horen. En die loog er niet om; zeer waarschijnlijk een bypass, mevrouw. De vernauwing die we gevonden hebben ligt te dicht bij het hart om te dotteren. Na nog een aantal onderzoeken, om het zeker te weten, blijkt de verpaupering toch serieus te zijn toegeslagen. Op 4 januari werd ik geopereerd in het Radboud Ziekenhuis.
En die toekomst wordt nu wel heel dringend. Ik heb namelijk geen AO-verzekering of een geruststellende spaarrekening. Achteraf gezien een beetje dom, maar goed, wie verwacht dit op 41-jarige leeftijd? En ik ben toch echt niet van plan om mijn ondernemersstatus aan de wilgen te hangen. Op de uitslag van vandaag had ik niet gerekend. Ik heb even een time-out genomen om orde op zaken te stellen, zowel mentaal als zakelijk. Ik lees me suf, mediteer, relax, verbouw mijn woning en probeer ondertussen zoveel mogelijk lol te hebben. Gelukkig kan ik de zaken positief bekijken. Het heeft mij letterlijk en figuurlijk dichter bij mijn hart gebracht. Ik let nog meer op wat ik eet, heb mijn laatste sigaret gerookt en probeer mijn emoties de vrije loop te laten. Voor dat laatste heb ik maar een psycholoog ingeschakeld want als je zelfs bij 'komt een vrouw bij de dokter’ de zakdoeken niet bevochtigd dan kun je wel een sessie of wat gebruiken.
Ik kijk weemoedig naar mijn geliefde rugzak die in de hoek van mijn kantoor hangt te bungelen. Ze wil eruit, net als ik. Weg van dit alles, vergeten, weer op pad, vrijheid, niet weten, helaas. Ik neem een slok van mijn Spaanse rode wijn. Ik heb geen idee wat mijn toekomst mij zal brengen. In deze onzekere tijden is mijn enige houvast het 'NU’ zoals Tolle dat zo mooi predikt. En van dit 'NU’ probeer ik met volle teugen te genieten. Het blijft een ontdekkingstocht. Het leven blijft een 'Into the wild’.
Geef een reactie