Is er een hemel of niet? Is er een plek waar alle energieën of zielen bijeen komen? Waar blijf je? Een wezenlijke vraag die menig hersens pijnigt en zo ook nog steeds het mijne. Ik ben erachter gekomen dat ik niet bang voor de dood, wel de manier waarop ik dood zal gaan.

In de vooravond van mijn bypassoperatie lig ik in bed met de koptelefoon op. Ik word moed ingesproken door mijn twee kamergenoten, beide inmiddels experts op dit gebied. Het bezoek is weg. Ik heb weinig mensen verteld dat ik deze operatie moet ondergaan, ook om zakelijke redenen. Wel denk ik nu, waarom eigenlijk? Wat maakt het uit hoe mensen over mij denken. Buiten dat ben ik zelf vaak degene die denkt te weten hoe een ander over mij denkt. Volstrekt zinloos natuurlijk.

Het voelt een beetje als een stilte voor de storm, deze avond. Ik ben heel kalm, totaal niet angstig voor wat gaat komen. Ik bedenk me dat, mocht er wat misgaan morgenvroeg, ik me nu in een bevoorrechte positie bevind om nog het e.e.a. recht te zetten. Ik kan echter niets verzinnen. Ik heb alles gezegd wat ik wilde zeggen. Ik vertel mijn dierbaren regelmatig dat ik van ze hou en heb geen schokkende geheimen die nog een openbaring vergen. Mijn avondmaal bestaat uit een speciaal voor mijn gehaald frietje met mayo, heerlijk!

Het is gek, maar ik heb nooit gedacht dat ik ouder zou worden dan 40. Ik weet niet waarom. Toen ik 41 werd dit jaar, was ik blij dat ik de, voor mij, magische leeftijd van 40 had overschreden. De overlevingsdrang vierde hoogtij. Maar ik was er blijkbaar nog niet. Twee maanden geleden werd er een zuurstoftekort in mijn hart geconstateerd en nu lig ik hier. Ik ben altijd bang geweest dat er iets met mijn hart aan de hand zou zijn. Mede omdat mijn vader is overleden aan een hartstilstand. Door deze gebeurtenis kreeg ik last van hyperventilatie, 20 jaar geleden. Angst kan een hoop veroorzaken. Zou ik mijn levensscenario zelf hebben geschreven of heb ik nu teveel boeken gelezen? Krijg ik nog een herkansing? Morgen weet ik het. Ik zap nog wat door de kanalen en dommel langzaam in door de slaappil die ik heb ingenomen.

4 januari, d-day, nog steeds volstrekt kalm. Zo geluidloos mogelijk doe ik de voorgeschreven handelingen. Met aandacht en liefde was ik mezelf. De operatiejas gaat aan en ik ga weer in bed liggen. Ik krijg nog een pilletje, de hekken sluiten om mij heen. Een broeder rijdt mij naar de OK. Daar liggen meer mensen te wachten. Kort daarna rijdt mijn bed de witteen steriele ruimte binnen vol met apparaten. De anesthesist legt uit wat hij gaat doen. Ik word op een warm soort luchtbed gelegd, tenminste, zo voelt het, heel comfortabel. Vocht vult mijn aderen en ik ben weg.

Ik word wakker doordat er zachtjes in mijn handen geknepen word. Mijn moeder en mijn broertje staan aan mijn bed en kijken naar me met een mengeling van opluchting en vertedering. En ik hou van ze, enorm veel. Het is ontzettend fijn dat het eerste wat ik voel, liefde is. Misschien is dat ook wel de bedoeling, je stelt je hart letterlijk open tijdens de operatie. Ik knijp ze terug, onze handen blijven in elkaar verstrengeld. Alles komt goed, ik voel het, heel intens