Hartverhaal
Dit staat net zo op mijn profiel, ik weet niet waar dit straks te lezen is, maar hoe meer mensen het zien hoe beter...
Ik magalles weer zei de dokter, alleen KAN ik het niet meer !
Ik WAS tot een paar maanden geleden een normale man van 54 met een baan, een vrouw en een zoon van 16. Klusser, autorijder, vrijwilliger, noem maar op.
Tot ik half mei 2012 van de ene op de andere dag hartpatiënt werd. In het ziekenhuis een hartfilpje ter controle nadat ik mij niet goed voelde, nou ja, wel met de ambulance gebracht natuurlijk, en opeens was ik opgenomen. Ben daarna niet meer thuis geweest tot half september!
Na opname dus 2 weken op de hartbewaking voor onderzoeken. Na Catheterisatie bleek het dotteren of stands plaatsen geen optie te zijn en moest ik geopereerd worden. Dit werd al besloten terwijl ik nog in de operatiekamer met een Katheter in mijn slagader lag!
Over 3 dagen bent u aan de beurt! Ik kon geen nee zeggen, wat moet je? Hoezo wachtlijsten in de zorg?
Uiteindelijk 6 bypasses gekregen. Maar, operatie geslaagd!
Alleen, 5 uur na de operatie heb ik een CVA gekregen waardoor ik linkszijdig verlamd ben geraakt!
Opeens kun je dus niets meer. Niet zelf eten, drinken, naar het toilet.
Nou, zie daar opeens maar even mee om te gaan , pijn na de operatie, hoesten, vreselijk, verdriet, woede, maar weinig tot geen begeleiding. Ja na 3 dagen een maatschappelijk wekster aan mijn bed. Terwijl de volle omvang van mijn handicap pas nu, na een half jaar pas tot mij begint door te dringen!
Al snel werd ik afgevoerd naar Revalidatiecentrum Heliomare in Wijk aan Zee. Daar heb ik 3 maanden gelegen. Eerst in bed natuurlijk, toen langzamerhand in een rolstoel, daarna wat leren lopen. Maar mijn linkerzijde functioneert niet meer. Zal het ook nooit meer doen! Een verlamde arm en een Horrelpoot. En pijn, veel pijn in die arm.
Dit is erg, heel erg, verschrikkelijk zelfs. Ik ben er kapot van, mijn leven is verwoest! Zo simpel is het.
En dat van mijn vrouw en dat van mijn kind erbij! Ik zal nooit meer kunnen kamperen, of de scooter van mijn zoon repareren of gordijnrails voor mijn vrouw ophangen, niets meer .!
Ze hebben mij Invalide gemaakt! En het interesseerd ze geen barst!
Het was nog wel een routineklus volgens het ziekenhuis, slechts 3% loopt niet goed af, en ach u bent nog jong!
Het liep dus niet goed af.
Van de Chirurg, en het ziekenhuis, heb ik daarna niets meer gehoord. Geen excuus, niets.
Kwalijk, want je kunt zonder te spreken over verantwoordelijkheid en schadevergoeding, toch aangeven dat je de afloop verschrikkelijk vindt? (psychische) nazorg aanbieden? Nu ben ik nog maar een statistisch gegeven voor hen.....
Ik heb 3 maanden in revalidatie gezeten zodat ik weer een paar stapjes kan lopen, het is niet veel maar toch... En Ik mag alles weer van mijn specialist....; Alleen ik kan het niet meer!
Dagelijkse verzorging, een boterham maken, een boodschapje doen, naar de winkel, op visite gaan, het kan ook niet meer. Te goed voor een rolstoel, te gehandicapt voor een normaal leven.
Ik ben sinds mijn opname bijna niet meer de deur uit geweest! Niet voor iets leuks tenminste.
En de overheid maar regeltjes opstellen voor patiënten. Zelf hoeven zij blijkbaar niets. Geen verantwoordelijkheid af leggen, geen resultaten verantwoorden, geen mensen steunen die niet meer zonder zorg kunnen, geen sancties voor de veroorzakers. Niets van dat alles, gewoon lekker verder rommelen en de mensen daarna laten creperen.
Ja, ik ben boos HEEL boos en verdrietig, vreselijk verdrietig. Ontroostbaar. Want wat is er in godsnaam mis gegaan? waarom is er niet tijdig ingegrepen? Je ligt tenslotte op intensive care, met allemaal elektronica aangesloten?
Waarom hebben ze niet op tijd ingegrepen? Personeelsgebrek door de bezuinigingen? Of zaten ze soms lekker aan de koffie?Het zwijgen van het ziekenhuis lijkt wel schuldbekentenis!
Ik liep 12 jaar in het AMC om het medicijn Zocor te testen voor anderen. Nooit enige vergoeding gehad. Iedere 3 maanden een echo van de slagaderen, minutieus vastgelegd op de computer. "Mooie aderen meneer, geen spoortje van verkalking!". Maar de aderen van mijn hart hebben ze nooit bekeken....Medische onkunde noem ik het.
Intussen wel Tonnen verdiend aan dat onderzoek...
Want die onderzoeken leveren geld op. Patienten kosten alleen maar.
En dan die Zorgverzekering die simpelweg zegt; "dat A- merk is te duur, u moet die andere nemen,want die vergoeden wij nog wel". Wat moet ik, zelf betalen?
Nu zitten we met zijn allen met de gebakken peren, ben ik kapot en moeten zij tonnen betalen aan mijn revalidatie....
Waar zijn we toch mee bezig in dit land? Het moet toch goedkoper? Luister dan naar de artsen die er verstand van hebbenen niet naar de portemonnee! Misschien had ik nog een normaal lichaam en een leven gehad!
Nu verlies ik straks mijn baan en kom in de bijstand, moet ik van nog geen duizend euro mijn vrije sectorhuur, vaste lasten en een zorgverzekering betalen! Wel, de uitgaven zijn dan hoger als de inkomsten...., Maar de zorgbestuurders gaan met 2x Balkenende naar huis! Dat kan toch zo niet langer?
Dat ziekenhuis vangt nog steeds tonnen, Miljoenen, en die chirurg verdient in een maand, wat ik hooguit in een jaar vang!
Kan iemand mij uitleggen waarom ik dan EN de kosten EN een levenslange handicap moet dragen en de veroorzakers van mijn leed niet eens de moeite van de nazorg op zich willen nemen, maar dit afwentelen op de samenleving? Ja, nu zijn het wel socialisten, als het gaat om meebetalen zijn ze niet thuis !
Na alles wat ik te verwerken heb; het revalideren van een hartoperatie (waarvan er velen zeggen dat dat minstens een jaar duurt), moet ik ook nog wat van mijn leven zien te maken na de CVA met linkszijdige verlamming (hoe lang doe je daar over?, een jaar lijkt mij wat magertjes, een mensenleven lijkt mij meer wat). Ik kom met twee jaar niet uit, dat weet ik nu al!
Als ik dan op fora leest over alle ellende dat het UWV mensen weet aan te doen en wat de wet Poortwachter inhoudt, dan houd ik mijn hart vast (woordspeling). Dan zou je echt willen dat je in die operatie was gebleven! Want door alle problemen en emotie trekt mijn vrouw het ook niet meer en wil van mij af! Dat kan ook nog wel bij.
Goed zo Mark, snijden maar! Nog zo'n chirurg....
Nee, voor mij hoeft het leven niet meer zo, gek he?
Geef een reactie