Op 4 juli 2007 werd ik zestig en een dag later dacht mijn trouwe hartje : "Kom, 60 is een mooi rond getal, hup streep eronder en nokken."

Gelukkig geen stilstand maar wel een stevig infarct. Dit kende en herkende ik natuurlijk niet want ik had nog nooit eerder met dit bijltje gehakt. Het begon tegen twaalf uur ’s middags met een raar gevoel in mijn maagstreek. Nu was het wel tegen lunchtijd maar ik heb er nooit last van gehad als ik later at, bijvoorbeeld door drukke bezigheden waardoor ik de tijd vergat. Al werd het twee uur later, dan was dat nooit eerder aanleiding voor zoiets dat ik nu voelde.   Het viel mij ook direct op dat ik heel ongedurig was en telkens opstond en van de ene kamer naar de andere liep. Ik bedacht me dat het misschien toch wel goed was om een paar boterhammen te pakken met een glaasje melk. Terwijl ik de lunch naar binnen werkte werd ik steeds rustelozer en bleef maar opstaan en door het huis lopen.   Mijn vrouw kreeg natuurlijk ook door dat er iets niet in orde was en vroeg : “Wat heb je ?  Je ziet er ineens zo slecht uit.”. Ik antwoordde : “Ja, ik voel me helemaal niet lekker, ik denk dat ik maar in m’n mandje kruip”. Maar terwijl ik naar de slaapkamer liep dacht ik : “Nee sufferd, dat ga je niet doen”. Terug in de kamer ben ik het noodnummer van de huisarts gaan bellen en de assistente had snel in de gaten dat het helemaal niet goed ging. Na kort overleg meldde zij dat de huisarts er aan kwam.   Gelukkig wonen we vijf minuten van de huisartsenpost af dus was zij er snel. Direct een spray onder m’n tong en bloeddruk meten. “De ambulance is er zo” werd ons medegedeeld en dat was ook zo. Terwijl het ambulancepersoneel met mij in de slag ging belde de huisarts het Lange Land Ziekenhuis dat we in aantocht waren. Direct hierop vroeg een van de ambulancebroeders haar, dit ziekenhuis af te bellen omdat we naar de Leyenburg in Den Haag zouden gaan, ik moest met spoed gedotterd worden. De hartfilm werd met hetzelfde apparaat waar hij uit was gekomen naar Den Haag gestuurd.   Ook werd direct de brandweer gebeld, omdat de brancard niet horizontaal in de lift paste en we van zes hoog naar beneden moesten zien te komen. Dan merk je dat ook de brandweer hier goed op ingesteld is want de brancard werd naadloos aan de hoogwerkerbak geklikt en we waren onderweg.   Al die tijd zat mijn vrouw natuurlijk flink in de zenuwen en ik ben ook wel zo realistisch dat ik wist, dat ik eigenlijk lag te wachten tot “het licht uit ging”. Inladen in de ambulance en met toeters en bellen en gezwinde spoed naar Den Haag.

Daar aangekomen zat de cardioloog met zijn ploeg al op mij te wachten en voor ik wist wat er gebeurde waren ze al druk met mij bezig. Op de diverse monitoren was duidelijk te zien waar de boosdoener zat en toen de twee verstoppingen waren gedotterd en voorzien van een stent zag je ook meteen, dat de vertakkingen weer werkten. Ik voelde me ook gelijk weer veel beter en had zelfs het gevoel, dat ik wel weer op kon staan en naar huis kon gaan.   Dat was uiteraard niet aan de orde maar het geeft wel aan hoe ik me voelde. Kort en goed, tussen de start van de problemen en het moment, dat ik gedotterd en voorzien van een stent in een bed gekiept werd zat nog geen twee uur !

Hierdoor is de schade zeer beperkt gebleven en heb ik na zes weken rust mijn oude leventje weer zoetjesaan op kunnen bouwen. Een half jaar na het infarct kon ik weer 6 etages trappen lopen zonder buiten adem te raken. Het is dat ik dagelijks mijn medicijnen moet innemen, anders zou ik er vaak geen erg in hebben dat mijn hart gefaald heeft.

Uiteraard let ik nu wat meer op als er zich vreemde gevoelens in mijn "bast" manifesteren maar over het algemeen gezegd kan ik stellen dat ik er goed mee weggekomen ben.