HET LEVEN IS WAARD OM GELEEFD TE WORDEN

Op zondag 28 februari 1999 gingen wij om circa 12.00 op bezoek bij onze dochter, daar zij ziek was en omdat wij bij vrienden hadden afgesproken wilden wij eerst weten of er nog hulp moest zijn. Toen wij daar een poosje waren kreeg ik het erg benauwd en moest een aantal malen naar het toilet. Het werd steeds erger en ik transpireerde o.a. hevig. Aan mijn echtgenote vroeg ik om een dokter te bellen,zij vroeg wat er was en ik vertelde haar dat ik het zo benauwd had en dat ik transpireerde. Zij antwoordde geen dokter maar een ambulance en wel zo spoedig mogelijk(zij heeft een medische achtergrond) nadat de ambulance gebeld was en  deze met twee wagens zeer snel ter plaatse waren werd ik afgevoerd naar het ziekenhuis, hier weet ik weinig of niets van. Later in de middag kwam ik weer bij en toen hoorde ik iemand zeggen hij is er gelukkig weer. In de avond kreeg ik een heftige bloeding in mijn rechterbeen tengevolge van de bloedverdunners. Dit heeft ontzettend veel pijn gedaan, het was zo pijnlijk dat ik gevraagd heb om mijn been eraf te halen. Op dinsdagmorgen kreeg ik een nieuw infarct en ben toen met spoed naat het Erasmus MC afgevoerd om gedotterd te worden. Hierna ging het herstel voorspoedig. Inmiddels had ik te horen gekregen dat er diabetes was geconstateerd en dat ik voor de rest van mijn leven met insuline en 4 x per dag spuiten zou moeten leven.
Op 2 februari 2000 kreeg ik toen ik onder de douche stond een Herseninfarct.Na de dienstdoende huisarts te hebben gewaarschuwd en deze gekomen was kreeg ik te horen dat ik alle medicijnen al gebruikte die nodig waren om een hersen infarct te voorkomen. "Het zou de volgende ochtend wel over zijn". De nacht verliep niet erg goed en wij, mijn echtgenote en ik hebben weinig nachtrust gehad. De volgende ochtend gelijk de eigen huisarts gebeld en die zou na het spreekuur komen . Hierna hebben wij nog tweemaal gebeld en verteld dat ik volledig rechtszijdig verlamd was en dat er iets moest gebeuren. Nadat zij gekomen was ben ik naar het ziekenhuis gebracht voor het beoordelen door een Neuroloog . Deze zei u had hier gisteravond al moeten liggen . Na een periode van ruim 3 maanden, 2 maanden in ziekenhuis en 1 maand in een revalidatie centrum, was ik weer aardig opgeknapt en kon ik weer een aantal dingen met de rechterzijde. Gelukkig heb ik geen last gehad van spraakstoornis.
Afgelopen april 2008 ging het weer mis ik kreeg het steeds erg benauwd maar met een spray onder mijn tong ging het wel. Tot 23 april 2008 ik bij de huisarts was en deze mij gelijk af liet voeren naar het ziekenhuis alwaar ik op de Hartbewaking werd opgenomen. Na drie dagen op de hartbewaking werd er gezegd dat ik naar huis kon want men kon niets vinden de ecg,bloeddruk en bloeduitslagen waren goed dus ik kon naar huis. Dit is door mij geweigerd waarop er gezegd werd "nu dan laten we je nog maar fietsen" bij de fietsproef kwam er na zeer korte tijd uit dat het niet ging en dus ging ik terug naar de Hartbewaking hier ging men koorstachtig bellen en vertelde men mij dat ik de volgende dag zou worden gecatheteriseerd (op zaterdag) tijdens het onderzoek bleek dat er een drietal verstoppingen zaten, waarvan 1 de oude verstopping was waar in 1999 een stent was geplaatst. Op 1 mei kreeg ik te horen dat ik op 5 mei naar het Erasmus MC zou gaan en op 6 mei zou ik geopereerd worden . Tijdens de operatie heb ik hartritme stoornissen gekregen en op de IC ging het bijna mis met de beademing. Er zijn op de 6e mei 4 omleidingen geplaatst. Afgelopen december (2010) kreeg ik een medicijnvergiftiging de dermatoloog die mij behandelde vertelde mij een goed verhaal en nam alle tijd voor mij, in overleg met internist en cardioloog is de bestaande medicatie drastisch aangepast en daar voel ik mij tot op heden best redelijk bij.Kortgeleden vertelde de cardioloog mij dat ik gezien de klachten die er zijn en blijven ondanks andere medicatie en aangepaste medicatie opnieuw zou moeten gekatheriseerd maar gezien de slachte toestand van de bloedvaten is daar geen sprake van en zal het alleen maar kunnen gebeuren in uiterste noodzaak.
En ondanks het feit dat ik nog meer problemen met mijn  gezondheid heb gaat het momenteel redelijk met mij.
Mijn motto is daarom : " HET LEVEN IS WAARD OM GELEEFD TE WORDEN " er zijn zoveel dingen om van te genieten onder andere kan ik heel fijn genieten van mijn 4 kleinzoons .