Beste Hartgenoten,   Vorige week donderdag 27 augustus ben ik geopereerd en heb een nieuwe aorta kunstklep gekregen. Woensdag 2 september ben ik weer thuis gekomen.Woensdag 26 augustus moest ik me om 9 uur in het Amphia ziekenhuis in Breda melden, de ontvangst was hartelijk en relaxed. Ik maakte kennis met de mensen die ook donderdag geopereerd moesten worden. Vanaf het moment dat ik gehoord had dat ik geopereerd moest worden, had ik me op de operatie voorbereid, ik wist dat ik geen andere keuze had en had het aanvaard, hierdoor kon ik me ontspannen op de operatie voorbereiden. Ook de mensen die tegelijk met mij zouden worden geopereerd hadden de operatie aanvaardt en waren hierdoor ook vrij ontspannen.Zoals bekend krijg je de avond voor de operatie 2 slaappillen, hierdoor sliep ik tot 5.15 uur, er was afgesproken dat ik gewekt zou worden voor 2 pakjes frisdrank, deze dronk ik snel op en viel direct weer in slaap. Om 7.30 uur werd ik gewekt en naar de operatiekamer gereden, ik was wakker en wist dat het moment ging komen. De anesthesist wachtte me op in de operatiekamer, hij had gehoord dat ik een fanatiek fietser was en vertelde dat het ook zijn hobby was, we hebben nog 5 minuten over allerlei tochten gesproken en op dat moment werd de narcose toegediend.Ik werd om ca. 13.00 uur wakker. Ik eerste wat ik dacht, ik leef, toen nog eens.Van de zuurstofslang had ik geen last, maar deze werd voor m’n gevoel al snel uit mond gehaald. Pijn heb je niet, maar ik was wel moe en even misselijk. Mijn vrouw en schoonmoeder bezochten me op de IC. Door de zuurstofslang waren m’n stembanden enkele dagen geïrriteerd. Vrijdag ging ik terug naar kamer, ik lag daar met 2 vrouwen en 1 man van de Zeeuwse eilanden, door hun dialect en mijn vermoeidheid was luisteren een enorme inspanning. Mijn oudste broer kwam ’s middags op bezoek en ’s avonds mijn vrouw en kinderen. Mijn ogen vielen constant dicht, zo moe was ik.Doordat ik niet gemakkelijk ademde was ik bang voor de nacht, ’s avonds kreeg ik een morfinespuit en nog wat extra zuurstof via een neus slangetje. Hierdoor kwam ik gelukkig de nacht door, niet geslapen. De andere dag kwam de zaalarts met de chirurg die me geopereerd had, ik vetelde hem dat ik niet gemakkelijk ademde. Ik kreeg een plaspil en verloor in 24 uur tijd 2,5kg. Vanaf dat moment knapte ik op. De andere dag kwam weer de zaalarts, deze keer een andere, maar wel  met de chirurg die me geopereerd had, ik vroeg aan de zaalarts weer om een plaspil en deze zei, “dat is niet nodig”. De chirurg die me geopereerd had zei “deze man is een wielrenner en dat is goed voor hem”. Gelukkig kreeg ik toch de plaspil, ik viel weer een kilo af en voelde me weer beter. Al het vocht was ook te verklaren, sinds ik gecatheteriseerd was, was mijn rechterbeen nog steeds 3 cm meer in omvang als m’n linkerbeen, dit gold ook voor m’n kuit. M’n rechterbeen was allemaal vocht, dit veroorzaakte de moeilijke ademhaling, met de plaspillen was ik in 2 dagen tijd het vocht kwijt. Ook nam ik vanaf zaterdag geen paracetamol meer, je kreeg er dagelijks 8 stuks van 500mg en als ik me verdraaien of moest hoesten was de pijn ook zonder te verdragen. De pijn van de catheterisatie had ik uiteindelijk 31 dagen moeten verdragen en was veel erger en constant aanwezig.Zoals gezegd knapte ik snel op, met de Zeeuwse kamer genoten kreeg ik een uitstekend contact, het is raar maar toen ik opknapte verstond ik ze ook veel beter. We hadden bijzonder veel lol onder elkaar.De oefeningen bij de fysiotherapeut gingen goed af, ook ging ik dagelijks bij de mede patiënten op de andere kamers langs, om deze een hart onder de riem te steken. Al met al heb ik wel een jasje uit moeten doen, ik voel dat m’n ademhaling veel efficiënter werkt dan voor de operatie, alleen kon ik toen veel meer. Afgelopen dinsdag is er een echo gemaakt en de cardioloog zei dat de kunsthartklep uitstekend functioneert. Mijn linkerkamer is nog altijd veel te groot. Hoewel mijn bloeddruk 115/85 is, krijg ik toch voor bepaalde tijd een bloeddruk verlager. Dit om mijn linkerhartkamer de kans te geven, weer de normale afmetingen te krijgen. Dit kan nog wel even duren. Toen ik afgelopen zaterdag de eerste kaarten kreeg, stroomde de tranen uit m’n ogen, ik kon niet stoppen, ik was zo blij en verlangde zo naar m’n vrouw en kinderen.Ik ben veel dank verschuldigd aan de artsen / verplegers en het andere personeel, wat doen die mensen een fantastisch werk, dit heb ik in geen enkele werkkring meegemaakt, zo positief, ze doen er alles aan om de mensen beter te maken. Ik ga nu de revalidatie in en vetrouw erop dat m’n hart uiteindelijk zal herstellen.  Veel hartgroeten, Leo