Mijn verhaal begint op 21 december 2011. Ik was een gezonde man van 51. Geen overgewicht, een sportieve niet-roker. Weinig stress in mijn leven. Gelukkig getrouwd en vader van twee dochters van 10 en 12 jaar. Nooit "ziek" geweest.
Wat ik nu ga vertellen weet ik uit de verhalen, een reconstructie achteraf want ik kan me van het voorval niets meer herinneren.
Die ochtend zei ik tegen mijn vriendin; "blijf maar lekker even liggen, dan kun je uitslapen. Ik breng de kinderen wel naar school. Daarna ga ik even naar de markt voor boodschappen.". Ik had net de kinderen met de fiets naar school gebracht toen ik een vriendin tegenkwam, zij vroeg of ik meeging om koffie te drinken. Dat leek mij wel wat. Na zo'n 10 minuten trok ik wit weg en moest even gaan liggen, was niet lekker. Had ook koud zweet. Ik besloot om naar huis te gaan, misschien had ik een griepje of zo. Ik denk dat ik toen al een voorbode van mijn "infarct" heb gevoeld.
Ik vertrok op mijn fiets en ben na zo'n honderd meter letterlijk van mijn fiets gevallen met een hartstilstand.
Gelukkig was het een vrij drukke straat, als ik 10 meter eerder was gevallen had niemand me gezien. Achter me reden twee vrouwen op de fiets, die zagen het gebeuren alsook Pieter (mijn reddende engel noem ik hem), een schilder die met zijn busje op weg was naar zijn werk. De dames dachten dat ik een epileptische aanval had en zeiden dat ze me met rust moesten laten.
Gelukkig herkende Pieter de kenmerken van een hartstilstand, hij zag dat ik verkleurde en geen ademhaling had.
Hij is direct begonnen met reanimeren en de dames hebben 112 gebeld. Mijn geluk is geweest dat mijn redder een reanimatiecursus + opfriscursus had gevolgd, hij wist wat hij moest doen!
Vrij snel was er een politieauto ter plaatse met een AED aan boord. Pieter ging door met reanimeren terwijl de agenten de AED aansloten. De AED stelde vast dat ik ventrikelfibrilleren had en heeft me de eerste stroomstoot gegeven. Zonder resultaat. Toen arriveerden er twee ambulances, de verpleegkundigen hebben de reanimatie overgenomen en ook zij hebben me geprobeerd te defibrilleren, zonder resultaat, mijn hart bleef maar ventrikelfibrilleren . Uiteindelijk hebben ze de Lucas© op mijn borst gezet, een soort van hartmassage apparaat, dat 100 keer per minuut hartmassage geeft. Op die manier kon ik vervoerd worden naar het UMC. Daar aangekomen ben ik direct gedotterd en zijn er twee stents geplaatst. Ik bleek een afsluiting te hebben van mijn Linker coronair arterie.
In totaal ben ik 15 keer gedefibrilleerd.
Na het dotteren ben ik naar de Intensive care gegaan, mijn hart was erg verzwakt en kwam niet goed op gang. Ik werd beademd en ik kreeg zelfs een ballonpomp in mijn aorta om mijn hart te ontlasten en te helpen. Mijn leven hing aan een zijden draadje. Ik heb voor mijn leven gevochten ook al was ik niet bij kennis. Op 1 januari kwam ik weer bij, ik was 11 dagen onder narcose geweest!
Mijn vriendin is op de 21 ste december door de politie van huis gehaald. Onvoorstelbaar hoe zij moet zijn geschrokken.
Die elf dagen zijn een hel geweest voor haar en de kinderen, onze vrienden en familie. In het begin was er grote onzekerheid of ik het uberhaupt zou gaan redden, mijn hart was zwak, had veel te lijden gehad. Daarna werd mijn situatie kritiek stabiel genoemd, en langzaam maar zeker leek het de goede kant op te gaan. Op 1 januari mocht ik bijkomen uit de narcose en toen hoorde ik het hele verhaal van wat mij was overkomen.

Ik kan me niets maar dan ook niets herinneren van de dag waarop ik mijn hartstilstand kreeg. Volledig een zwart gat..
Ik heb 5 dagen op de afdeling cardiologie gelegen en toen mocht ik naar huis.
Ongelooflijk hoe zwak ik in het begin was, ik kon amper op mijn benen staan. Ik was 8 kilo afgevallen in die 11 dagen op de IC. Uiteindelijk heb ik zes weken een revalidatieprogramma gevolgd bij de fysiotherapie in het UMC.
Ik heb er een heel kleine beschadiging aan mijn linker ventrikel aan over gehouden maar dat heeft geen invloed op de pompfunctie van mijn hart.
Ik heb dus enorm geluk gehad, of zoals de cardioloog zei: "er heeft een hele familie beschermengelen op je schouder gezeten". Het is een groot wonder dat ik er zonder noemenswaardige schade en restverschijnselen doorheen ben gekomen.

Na drie maanden was ik zover hersteld en op krachten dat ik weer voorzichtig ben gaan werken.

Nu ruim negen maanden verder merk ik dat ik niet zoveel meer terugkijk naar wat er gebeurd is. Ik heb het geloof ik een plek gegeven. Het vertrouwen in mijn lijf had ik vrij snel wel weer. Voor mijn omgeving is dat wel anders, mijn vriendin moet het vertrouwen echt weer terug vinden, heel begrijpelijk, daar zal wel een tijd overheen moeten gaan denk ik.
Het gaat heel goed met me, ik ben weer volledig hersteld, sport ook weer, voel geen enkele beperking. Zal wel moeten leren leven met het idee dat ik voor de rest van mijn leven een aantal medicijnen zal moeten slikken.
Vorige maand nog een inspanningstest voor 97% uitgefietst, over 9 maanden nog een controle en dan hoef ik niet meer bij de cardioloog te komen.
Ik had nooit gedacht dat me dit zou overkomen, maar ik ben dankbaar voor het feit dat ik nog leef. Het heeft me wel veranderd, elke dag is er om te genieten, niets is meer vanzelfsprekend. Ben elke dag bezig met de vraag: wat is er nu echt belangrijk!
De grootste les die ik eruit leer is: Dat er nare dingen gebeuren in het leven, daar doe je niets aan, het gaat erom hoe je ermee omgaat.
Theo