Eigenlijk is het best een lang verhaal toch zal ik met de korte versie beginnen.
Op mijn 23ste dat was Februari 1993 ervoer ik een vreemd gevoel van weg vallen en weer bijkomen. Ik zat in de auto en weet tot op de dag van vandaag nog de "oplet" momenten, verder is alles blank. Op het moment dat ik de snelweg wilde oprijden heb ik zelf de auto aan de kant gezet om eerst wat te gaan slapen. Ook in mijn poging om te gaan slapen bleef ik weg vallen en weer bijkomen. Dus uitgestapt voor frisse lucht met een tuimeling uit mijn auto als gevolg. Ik ben naar de achterkant van mijn auto gekropen en daar kwam als derde auto een ambulance.... Het ambulance personeel waren vol ongeloof probeerde van alles te onderzoeken toch telkens weer verder vanwege mijn heldere antwoorden waardoor ik uitsluitsel gaf van het geopperde. Uiteindelijk hebben ze een ecg gemaakt, meerdere malen uitgesproken dat het niet kan en onmogelijk is op mijn leeftijd, om mij vervolgens toch maar naar het ziekenhuis te brengen. Ik heb drie weken in het st.Franciscus gasthuis in Rotterdam gelegen alwaar een HCM werd geconstateerd.

Na een verloop van ongeveer driekwart jaar ben ik tegen de wens van de cardioloog en toch ook weer met zijn toestemming aan het werk gegaan. Toentertijd zat ik op de vrachtwagen en werd ik met grote regelmaat gekeurd. eerst eens per twee maanden en steeds iets langer tot ik een keuring van 5 jaar kreeg wat de normale duur is. In 2007 ging het echter mis, ik zakte weg achter het stuur. hoewel ik altijd een "aanval" van te voren voelde aankomen, kwam dit enerzijds als een verrassing en anderzijds had ik het wel kunnen weten, ik had namelijk een onvrede over mijn werktijden en duur die tegen de afspraken ingingen en zat mezelf dus vreselijk op te fokken met als resultaat een waarschuwing. Natuurlijk hield ik volledige controle en heb de eerste parkeer plaats gepakt, mijn rust genomen en de auto (wetende dat dit mijn laatste rit zou zijn) naar de zaak gebracht.

Onderzoek wees uit dat mijn HCM een HOCM was geworden. Bij knielen of bukken ging ik faliekant van mijn stokje. en de eerste operatie zou komen. Alles zou voor 2008 moeten gebeuren want dan zou de rek er wel een beetje uit zijn.
Natuurlijk had ik al veel gelezen over de operatie die relatief korte vooruitzichten gaf. Nu was er wel een nieuwe techniek gevonden waarmee ze met Alcohol inspuiten de hartspier redelijk secuur konden behandelen Toch weigerde ik vanwege de verwachtingen de operatie. Mijn reden werd opvallend snel geaccepteerd. Mijn HCM heb ik namelijk opgelopen in mijn jeugd, een vreselijke jeugd. Die jeugd heeft mij jaren lang in van alles belemmerd, geluk bleef uit en toen ik hoorde dat ik snel dood zou gaan vond ik dat goed. Ik vertelde letterlijk tegen de cardioloog:" ik heb nu een soort van ticket naar huis en ik ga er eerst eens even over denken of ik hem ga gebruiken en of ik de reis voorbij laat gaan" Ik was er volledig in berust.

Langzaamaan realiseerde ik mij dat ik tijdens de ritten op de vrachtwagen mezelf gecoacht heb en de meeste van mijn psychische problemen heb aangepakt, het enige wat nog restte was het afvlakken van de scherpe randjes wat je enkel in contact met andere mensen kan doen. En ik besloot om mezelf te helpen.

Ik heb mezelf middels wilskracht onder controle gekregen. Verbluft als ik was heb ik mensen gezocht om het daarbij ook te proberen en bij elke test was er resultaat. Het werkt gewoon op vele vlakken van aandoeningen.
Inmiddels kan ik dus al weer 4 jaar door mijn knieën, bukken en zelfs stukjes rennen gaat geweldig. Het aller mooiste vind ik nog dat ik een paar weken geleden met de kinderen van vrienden op de trampoline kon springen en gek doen.

Natuurlijk merk ik nog wel iets toch heb ik nog regelmatig waarneembare verbetering en het laatste onverwachte succes is dat ik weer "normaal" de liefde kan bedrijven.

Ofwel; waar een wil is is een weg!

Erik