En dan toch weer die zon…

Een paar weken geleden ben ik 50 geworden. Als ik terugkijk is er de afgelopen jaren heel veel in mijn leven, in ons gezin gebeurd. Mijn partner kreeg kanker en zelf heb ik een half jaar geleden de diagnose ARVC gekregen. Mijn man heeft een hele zware operatie achter de rug met helaas een ernstige complicatie (compartimentsyndroom). Wat de kanker betreft staat hij nu weer aan de goede kant van het leven hoewel de komende jaren wel spannend blijven. Te ver vooruit kijken willen we niet. We proberen met de dag die komt te leven en genieten van de kleine, mooie dingen die het leven ons geeft. Mij is opgevallen dat er naar een kankerpatiënt heel anders gekeken wordt dan naar een hartpatiënt. Bij mij is er aan de buitenkant niets te zien, bovendien worden hartziektes vaak ten onrechte gerelateerd aan een ongezonde levensstijl. Ik ben al jaren mantelzorger voor anderen, nu dus ook voor mijn man. Van een buurman heeft hij een scootmobiel in bruikleen zodat hij toch naar buiten kan om te genieten van het schitterende najaarsweer. Hopelijk zal hij ook weer eens zonder pijn kunnen lopen, zijn de zenuwpijnen in de voeten van voorbijgaande aard. Er zijn nieuwe vriendschappen ontstaan, onder andere door dit forum. Helaas zijn er ook mensen die ons een beetje in de steek hebben gelaten, die het eng vinden wat ons overkomt. Laatst hoorde ik dat iemand niet wilde komen omdat er zo’n negativiteit bij ons zou zijn. Dit doet pijn. Wij krijgen inderdaad veel op ons bordje maar blijven het luisterend oor en de schouder voor iedereen die zijn/haar verhaal kwijt wil. Natuurlijk zijn er die momenten dat je het even niet ziet zitten (mijn man was werkloos toen hij ziek werd en krijgt nu een WIA-uitkering), dat mijn lichaam me even flink terugfluit. Maar toch heb ik steeds weer de kracht om de schouders er onder te zetten, mede door de lieve mensen om ons heen. Ik heb me aangemeld voor een nieuw project dat in een paar ziekenhuizen is gestart: Co-patiëntvrijwilliger. Ik ben daar al over benaderd maar op dit moment is het nog te vroeg. Er staat mij weer een operatie te wachten. Hopelijk gaat dit in de toekomst wel gebeuren zodat ik als ‘ervaringsdeskundige’ op heel veel diverse medische terreinen, een steun voor een ander kan zijn.

Groet,

Hartendief.