effe checke…!

Hoe wordt je de hoofdrolspeler in een zéér slechte B-film? Door een bezoekje aan de huisdokter te brengen!
’s Maandags heerlijk gesport op de sportschool (bodypump), voelde me heerlijk! De volgende dag voor een routinecontrole naar de huisarts. “Luister eens naar m’n hart” vroeg ik de arts. “Is toch niet nodig, jij bent in zo’n topconditie””zei hij. Doe het nou maar, drong ik aan. Toen ging hij aan de slag en na 5 minuten zei hij dat er een licht ruisje te horen was. “Even een inspanningsrondje maken in het ziekenhuis?” vroeg hij. “Mij best, d’r in en d’r uit, zoals gewoonlijk” antwoorde ik. Nou, dat viel vies tegen!
In het MCA-Alkmaar kreeg ik een echo die normaal 25 minuten duurt, alleen was de arts na ruim 3 kwartier nog bezig! Ik voelde dat onderzoek twe weken later nog!
“Kleed u zich maar aan, u hoeft niet meer te fietsen” zei de arts. Nou mooi, dan sta ik zo weer buiten! Ja toch?
Voor de totale uitslag moest ik in de gang wachten op de cardioloog. Na 5 minuten riep hij mij, ik zei tegen m’n vrouw dat zij even moest wachten, omdat ik zo terug was. Dat had ik beter niet kunnen doen! De cardioloog wist meer en had mijn vrouw er ook bij moeten betrekken!! Maar..,hij deed nogal luchtig over het geheel, waarop ik zei, “Oké, zegt u het maar” “Nou, dan val ik maar meteen met de deur in huis, het is 100% fout” zei hij, over z’n bril kijkend. Oei!! Ik had nog maar een doorlaat voor het zuurstofrijke bloed van 7%!!! M’n aortaklep was helemaal verkalkt! Hoe kan dat nou?
Ik eet gezond, sport en heb totaal geen klachten! Nadere uitleg bracht aan het licht dat het een aangeboren afwijking is. Ben ik toch maar mooi 66 mee geworden! “Bereid u zich maar voor op een ‘openhartoperatie’ in de VU” zei de cardioloog. Ja, dat doen ze niet bij de IKEA, snuggere! Ik zat op een stoel met 4 poten, maar had het gevoel of er niet één meer onder zat! Gedverd….! Dat was even slikken! Terug in de wachtkamer vroeg ik m’n vrouw om mee te gaan, maar in de gang wilde zij weten wat er aan de hand was, daar ik zo stil was. Ik kon geen woord uitbrengen, m’n keel zat dichtgesnoerd door de emotie’s. Uiteindelijk bracht ik uit dat het goed fout was met mij! Samen liepen we een nis in om te janken en te proberen het te begrijpen. Wat is dit?? Moet dit mij (ons) overkomen? Thuisgekomen hebben we alles nog eens op een rijtje gezet, maar de tranen wonnen het van de realiteit.
Gelukkig hadden wij nog enkele weken voor dat het hele circus zou beginnen en genoten van elke dag.
Op 10 febr. onderzoek in de VU en morgen de operatie. ’s Middags de domper dat het niet doorgaat en dat het verplaatst wordt naar vrijdag. Donderdag’s onderzoeken gehad en ’s middags weer de mededeling dat het wordt uitgesteld, tot maandag!!
Met recht een deja-VU! Gewoon even de boel vergeten en ’s avonds met m’n vrouw heerlijk uit eten geweest bij 1890 opde Amstelveenseweg. Lekker met z’n tweetjes genieten.
Zondagmiddag 14.00 uur, meldde ik me aan de balie om te worden opgenomen. Mij vrouw had een kamer weten te reserveren in het ‘Gastenverblijf” van de VU en dat was fijn, had ik haar dicht bij me. Vanuit m’n kamer kon ik haar ’s avonds zien zitten op haar kamer en zwaaiden we naar elkaar. Dat gaf een héél fijn gevoel, zo heerlijk dichtbij.
Alle onderzoeken had ik al achter de rug, dus ik kon maandagmiddag zo de OK in. Om 14.30 uur werd ik richting de OK gereden, maar het duurde nog tot 16.30 uur voor de operatie begon. In die tussentijd heb ik me alles laten uitleggen door de mensen van de OK, over wat ik zag en wat voor mij onbekend was. Heel verhelderend, totdat de aneathesist zei dat ze mij een roesje ging geven. Een mooie kleurloze dop werd er op m’n gezicht gedrukt en het eerste wat ik hoorde was; “Zo, u bent wakker, dan gaan wij u even wassen” Nou, doe maar, ik laat alles over me heen komen. Goh, wat was dat heerlijk! Twee verpleegsters die me helemaal in de watten legden. Ik werd geschoren (gezicht) en kreeg m’n eigen aftershave op.Wat een lieverds!
Twee uur later kwam mijn vrouw naar de IC en vond dat ik er patent uit zag. Vind je het gek, d’r zit maar 12 uur tussen m’n operatie en nu! Even later werd ik naar de specialcare-zaal gebracht, waar ik 1 dag ben gebleven. De volgende dag werden alle slangen verwijderd, de wonden dichtgeknoopt en  kreeg ik een nieuwe stek op een tweepersoonskamer. Lekker rustig, alleen dat duurde niet lang, want al gauw kreeg ik een kamergenoot waar ik het overigens goed mee kon vinden. We hadden allebei dezelfde interesse’s, alles wat met kunst te maken had. Gespreksstof genoeg!
Vrijdag’s op transport naar het MCA. Wat een gammelle rotbak was die ambulance. Inderdaad alleen voor transport, ik was gebroken toen ik in Alkmaar aankwam. Gelukkig was ik snel op m’n kamer en ging ik lekker pitten. Als alles goed verloopt kan ik maandag naar huis, volgens de zaalarts. We zullen zien!
Nou, dat feestje ging niet door, ik had vocht in m’n hartzakje en dat moesten ze een paar dagen aanzien. Donderdag was het niet meer, maar ook niet minder, en mocht ik naar huis. Joepie!!
Twee weken later voor een check naar het MCA, waar ik te horen dat het vochtgehalte was toegenomen. Dat is balen!! De komende week rustig aan doen en dan weer checken. Mocht het niet goed gaan, dan volgt een punctie of een nieuwe operatie!!
We zullen het maar afwachten en niet op de zaak vooruit lopen.
Ik wacht af en denk terug aan het moment dat ik naar de huisarts ging, voor “effe checken”.