Na meer dan 15 jaar last van vermoeidheidsklachten en af en toe een licht benauwd gevoel op de borst ook tijdens rust, is er (gelukkig) door een vervangende arts geconstateerd dat er iets niet goed was met het hart. Mijn toenmalige huisarts heeft deze klachten nooit als hartklachten onderkend, simpelweg ik had er toen de leeftijd nog niet voor ik was pas “40”?, bovendien een niet roker, en had helemaal geen overgewicht, ook het gevoel alsof er soms een olifant met zijn poot op mijn borst zou staan had ik nooit gemerkt, conclusie:,…kwam niet in aanmerking om als hartpatient gekwalificeerd te worden een nader onderzoek was overbodig. Welke oorzaak ten grondslag lag van deze vage klachten was moeilijk te achterhalen, o.a. beetje astmatis, allergis, hyperventilatie enz. maar was dit wel zo?Dat mijn vader op 51 jarige leeftijd was overleden t.g.v van een hartinfarct, en mijn moeder op haar 63 ste geholpen is met drie bypasses, deed bij mijn huisarts nooit een belletje rinkelen. Om mij dus nader te (laten) onderzoeken was niet aan de orde. Dat er toch iets niet goed was met m’n hart bleek eind september 2005, gedurende enkele weken veel last te hebben gehad van hartkloppingen was met een simpel onderzoekje de voorlopige diagnose vrij snel duidelijk. Toen ik (gelukkig) op het spreekuur kwam bij een vervangend arts in opleiding, welke trouwens wél de gebruikelijke  check-ups deed, was op het hartfilmpje een afwijking te zien, wellicht een oud lidteken van een stil infarct en de bloeddruk was aan de hoge kant, dit verbaasde me op dat moment niets aangezien ik zowat kookte van woede, de bevestiging was nabij,.. wat ik in al die lange tijd vermoede bleek opeens werkelijkheid. Diep teleurgesteld in het vertrouwen welke mijn gezin en ik afgelopen 20 jaar hebben gehad in “onze huisarts” spatte als een zeepbel in één seconde uit elkaar. Al vlot werd er een behandelplan bij de cardioloog uitgezet, het standaartpakketje medicatie, statine, bloedverdunner en bloeddrukverlager werden voorgeschreven, na twee jaar kreeg ik toevallig via een pensioenswissel een andere cardioloog toegewezen die wel eens verder wilde kijken wat er hand zou kunnen zijn met het hart, want met deze medicatie bleven de klachten vooralsnog vaag en de conditie werd er niet beter op.Een paar maanden gewacht op een hartcatheterisatie, maar toen het zover was, was het al vrij snel duidelijk dat er zowel aan de L als R- kant van de kransslagader een vernauwing zat. Het lichaam had gelukkig net boven deze vernauwing zelf op een natuurlijke manier talrijke kleine omleidingen aangelegd. Na afloop van de ingreep kwam de chirurg me snel kort vertellen wat hij had aangetroffen, het probleem kon wel eens niet via een dotterbehandeling verholpen worden aangezien de verstopping van dusdanige ernst was dat er niet doorheen te komen was, meer dan 70% zat dicht! Dit zou betekenen dat ik geopereerd zou moeten worden.  De voorgenomen poging om te dotteren werd welliswaar toch uitgevoerd, de behandeling op zich viel wel mee maar de uitslag was de harde waarheid, het meest moeilijke stukje ader werd als eerste aangepakt, de ene poging na het andere werd uitgevoerd maar helaas, er was geen doorkomen aan, de tweede vernauwing liet men voor wat het was en de behandeling werd gestaakt. Het spijt me, waren de teleurstellende woorden van de cardioloog, U komt op de wachtlijst voor een bypass operatie. Een klap die heel erg aankomt, ik voelde me opeens “patient”. Als een film die in z’n achteruit werd teruggedraait speelde door mijn hoofd, zoekend naar oorzaken, redenen, ongeloof maar zeker onbegrip waarom het zover is gekomen vooralleer deze symptomen aan het licht zijn gekomen. Ging mezelf verwijten dat ik té weinig actie heb ondernomen om mijn arts te overtuigen dat ik wel degelijk een voorgevoel had dat ik met een hartkwaal rondliep. Tuurlijk heb ik getwijfeld aan zijn uitspraken als ik weer eens op het spreekuur kwam en me niet goed voelde, maar hij wist me steeds weer “gerust te stellen”:, geloof me nou maar, “als ik aan een hartpatient denk”, zie ik een totaal andere man zitten dan jij ! Bemoedigende woorden daar kon ik het mee doen, nu denk ik, had ik maar eerder en meer aangedrongen, ja, zelfs een doorverwijzing moeten eisen!
Zelf werk ik 34 jaar als verplkundige in de zorg, dat er veel blunders/misstanden en wenkbrouwfronsende toestanden voorkomen was me al lang bekend, nu maak ik er zelf deel van uit. Ondanks het vervelende bericht en de onzekere tijd die voorafging aan de zware operatie, heb ik me mentaal sterk gemaakt, stress is beslist geen goede basis om een operatie in te gaan, ik heb mijn situatie aanvaard zoals die is, dit is op mijn pad gekomen en dit pad zal ik bewandelen, het klinkt misschien heel gek maar ben niet nerveus of echt gespannen geweest. Mede ook door de steun die je krijgt van familie en dierbaren zijn als het ware een geweldig medicijn.De avond in het ziekenhuis voorafgaand aan de operatie was er een waarbij ik veel positieve ervaringen en indrukken heb opgedaan. Patienten die ik met hun persoonlijke verhalen heb gezien en gehoord beurden mij op. Met verbazing zag ik patienten over de gang wandelen die net een paar dagen ervoor waren geopereerd. Onvoorstelbaar, als je bedenkt wat ze met je uithalen, en drie dagen erna huppel je alweer over de gang, want dit moet, in beweging blijven. Inmiddels, kan ik tevreden terug kijken op alweer vier maanden, 4 maanden na de operatie, het werden geen twee omleidingen maar drie, eentje kwamen ze toevallig nog tegen toen ze het hart in handen hadden.De tijd vliegt voorbij, er gebeurt veel met je na zo’n ingreep, heel veel, je moet als het ware een hele hoge berg beklimmen, alles gaat stap voor stap, maar ook hier weer de steun van familie is van onschatbare waarde, betere en liefdevolle hulpverleners kun je je niet voorstellen.  Revalidatie kost tijd, de acceptatie kost ook tijd, maar neem die tijd.In mijn geval is de conditie geweldig goed vooruit gegaan, hoewel ik tot voor kort een onvoorstelbare terugslag heb ondervonden die mijn inziens te wijten is aan Simvastatine, daarmee ben ik nu vier weken gestopt en al mijn energie komt terug, daags na de sportsessies bij de sportrevalidatie voelde ik me als een dweil steeds verder afzwakken. Het lusteloze gevoel, krachteloosheid, spierpijnen in armen en benen, is gelukkig nu weg en blijft weg. Hoe het nu verder moet? Nog onzeker. Ben ik nog aan het uitzoeken, Orthomoleculaire geneeskunde spreekt me erg aan, en ga hier ook mee aan de slag. Een aanbeveling welk ik alvast wil meegeven aan alle statine – slikkers.Neem Q10 100mg per dag, statines beroven het broodnodige Q10 in je lichaam, waardoor je spieren maar ook je hart een schreeuwend tekort komt, en dat is nu net niet waarop je zit te wachten.Voor alle hartgenoten, die aan de vooravond staan van een operatie, ingreep of welk onderzoek dan ook, vertrouw op de arts en zijn kundigheid maar wees allert, ook familieleden, denk mee! Weet welke medicatie men je geeft, blijf waakzaam, en pijn hoef je al helemaal niet te lijden of te accepteren!Wordt vervolgd.Groeten en een warm hart, Leonard