Het is deze maand een jaar geleden dat ik werd getroffen door een hartstilstand...
Daar heb ik op de dag zelf met mijn "vrienden voor en door het leven" op die bewuste dag bij stilgestaan. ( Zie laatste Hartverhaal)
Daarna heb ik bepaald niet stil gezeten...
Ik heb in April mijn reanimatiebewijs behaald en had het er met de instructeur over gehad om in de toekomst "iets" te gaan doen met hetgeen mij was overkomen.
Op woensdag 9 september, precies 1 jaar nadat ik ontwaakte uit mijn coma, ben ik naar een les van de EHBO afdeling bij mij in de buurt gegaan.
Ik nam plaats tussen de overige cursisten. Zij kwamen één voor één binnen, er werd wat gesproken over de vakantie, je weet hoe dat gaat zo`n eerste les.
Toen ze de reanimatiepoppen zagen liggen was de algemene teneur er één van; "ook dat nog de eerste les van het jaar". Er werd wat geschamperd in de trent van " reanimatie, waarom leer je het, je hoeft het toch nooit to te passen, en als het al eens voorkomt , dan blijkt het vaak ook nog geen effect te hebben gehad".
De instructeur begon de les en zei dat er een aantal nieuwe gezichten waren.
Iedereen moest zich kort voorstellen en een sitautie waarin men het afgelopen jaar met Eeste Hulp Bij Ongelukken in aanraking was geweest.
Het was vrij snel mijn beurt.
" Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik `s morgens om half vier op de intensive care ontwaakte nadat ik op de zaterdag ervoor, de 6e werd getroffen door een hartstilstand. Omstanders zijn direct gaan reanimeren en hebben 112 gebeld...."
Toen werd het akelig stil in het zaaltje....
Na het voorstellingsrondje heb ik nog in het kort verteld wat er precies met mij gebeurd was, en daarna ging iedereen met veel meer enthousiasme aan het reanimeren. Het werd een zeer geslaagde avond.
Een tijd geleden had ik ook contact opgenomen met de RAV in de buurt, en een van de mensen van het opleidingscentrum nam vrijdag 11 september contact met mij op.
Of ik zin had om bij een reanimatie estafette te verschijnen en mee te werken met een televisie programma van L1 in Limburg  i.s.m. het AZM te Maastricht.
Daar heb ik een weekeindje over na gedacht en toen volmondig - JA- gezegd.
Ook nodigde de man van de ambulancevoorziening mij uit om bij enkele voorlichtingsavonden m.b.t. 6-minuten zones te komen.
Zo zat ik op dinsdag de 15e in een zaaltje in de buurt langs de man die mede mijn leven heeft gered te luisteren naar de ideeën van de RAV t.a.v. dergelijke zones.
Donderagavond ben ik nog langs geweest bij een andere instructieavond op uitnodiging van één van de cardiologen van het VieCuri in Venlo. die daarnaast voorzitter is van de organisatie die momenteel bezig is om de 6-minuten zones te creeëren en van AED`s te voorzien.
Vrijdag ben ik met de andere man die mij mede heeft gereanimeerd naar een reanimatie estafette in Zuid Limburg geweest. Daar heeft men gedurende 10 uur vele honderden mensen een reanimatiecursus gegeven. Onder de gasten was Bert van Marwijk, bondscoach van het Nederlands 11-tal.
Ik heb daar de aanwezigen op emotionele en dringende wijze toegesproken over het belang van het kunnen reanimeren; je kunt er simpelweg mensenlevens mee redden!
De regionale zender L1 was aanwezig en ik heb enige woorden in de camera kunnen zeggen.
Er was daar ook een cardioloog van het AZM, dHr Gorgels. Een ander man die een hartstilstand overleefd had was ook aanwezig met één van zijn redders.
Wij hebben gevieren nog met dHr Gorgels op een podium gestaan en ons verhaal gedaan waarbij de cardioloog her en der duidelijke uitleg naar de aanwezigen gaf.
Gisteren tenslotte waren dHr Gorgels en ik te gast in een live t.v. programma van L1.
Dat was best wel spannend en indrukwekkend, maar al met al wel zeer de moeite waard.
Beelden te zien via www.L1.nl.
Televisie programma Goedemiddag Limburg
Ook te zien bij nieuws vrijdag 18 september onder "reanimatie estafette Meerssen".

Overigens, bij alle activiteiten die ik ontplooi maak ik alle aanwezigen erop attent dat ik dit alleen maar kan doen, omdat mensen jaren geleden al beseften dat reanimeren mensenlevens kan redden. Zonder deze mensen was ik er eenvoudigweg niet meer geweest...
" Iedere slag van mijn hart is sinds die 6e september 2008 mede mogelijk gemaakt door mijn redders. De mannen die de geest hebben terugebracht in mijn lichaam!!"

HARTelijke groet,

Erik