Hallo allemaal,

In juli 1993 kreeg ik klachten die voor mijn huisarts aanleiding waren om me door te sturen naar een cardioloog. Na onderzoek en een inspanningstest werden geen bijzonderheden gevonden en schreef de cardioloog de klachten toe aan een stressgevoelige bloeddruk. Vanaf dat moment kreeg ik medicijnen voor mijn bloeddruk. Cholesterol was 5.0 en werd goed bevonden.

In maart 1999 kreeg ik echter klachten van angina pectoris bij zware inspanning. Opnieuw naar de cardioloog. Na onderzoek en catheterisatie bleken diverse kransslagaders dusdanig vernauwd dat een operatie noodzakelijk bleek. Ik kreeg 5 bypasses. Ik heb toen vrij onbevangen en in goed vertrouwen in de medische vooruitgang en technieken, deze operatie ondergaan. Natuurlijk was ik wel op de hoogte van de risico’s maar had toen iets van dat dit bij mij op mijn leeftijd (toen 55 jaar) wel zou meevallen. Ik ben toen na een revalidatie periode van ruim 3 maanden ook weer gewoon aan het werk gegaan.

In juni 2007 kreeg ik weer vage klachten. Ik heb de huisarts toen om een verwijzing naar de cardioloog voor een fietsproef gevraagd. De fietsproef is echter zonder verwijzing door de huisarts aangevraagd. Deze bleek geen aanleiding te geven voor verder onderzoek. In 2008 weer om een verwijzing gevraagd omdat de klachten niet waren verdwenen en ik het niet vertrouwde. Een nieuwe fietsproef bracht ook nu nog geen ernstig zuurstof tekort aan. De cardioloog stelde me min of meer gerust en liet me om het halfjaar terugkomen. De klachten werden niet echt erger maar werden geleidelijk aan wel met grotere regelmaat gevoeld. Ook de inspanningsproeven gaven geen duidelijke veranderingen aan. De cardioloog liet het min of meer aan mezelf over om het nog een haljaar aan te kijken of verder te onderzoeken via catheterisatie. Daar ik toch enigszins bang was dat een nieuwe operatie nodig was, waar ik in tegenstelling tot de eerste enorm tegen op zie, heb ik het verdere onderzoek wat uitgesteld.
In februari 2010 toch besloten tot een catheterisatie. Hierbij bleek dat er inderdaad weer vernauwingen zijn. Besloten is om te dotteren. Dit is maandag 26 april gebeurd, maar mislukt.
Uit de brief voor de huisarts blijkt nu dat er sprake is van een 3 vatslijden en de draad de sterk verkalkte vernauwing niet wilde passeren en dat er over 2 maanden een hernieuwde poging gepland wordt. Deze poging wordt dan waarschijnlijk met behulp van een door een magnetisch veld gestuurde katheter.

Vooraf aan de behandeling had ik natuurlijk al de nodige informatie gekregen en nagelezen via internet. Daarin komen ook de eventuele risico’s van een dotterbehandeling naar voren. Het dubbele is dat ik enerzijds natuurlijk teleurgesteld ben dat het niet gelukt is en hierdoor nog langer blijf rondlopen met de klachten en de onzekerheid over de toekomst en de mogelijkheden die er zijn om van de klachten af te komen. Anderzijds blij dat het niet echt goed mis is gegaan. Door alle procedures voor de behandeling, waarbij alle mogelijke risico’s nog eens uitgebreid en met toelichtingen werden benadrukt en het onderteken van een verklaring dat ik hiervan op de hoogte was gebracht en dat ik akkoord ging met de behandeling, ben ik wel banger en onzekerder geworden. In 1999 heb ik vrij onbevangen en zonder vrees de bypass operatie ondergaan met alle vertrouwen was ik er zeker van dat ik niet tot de groep zou behoren waarbij er wel eens iets mis kon gaan. Dat is nu anders. Nu heb ik steeds vaker het gevoel dat ik wel eens tot de 2 a 3 procent kan behoren waarbij het tijdens de behandeling mis kan lopen. Voor de 2e poging heb ik eerst nog een gesprek met de behandelende cardioloog. Ter voorbereiding van het gesprek ben ik benieuwd of er mensen zijn met vergelijkbare ervaringen en of er mensen zijn die ook gedotterd zijn in een speciale ruimte met sterke magneten waarbij de katheter door het magnetische veld makkelijker gestuurd kan worden.