Voorwoord.....de geschiedenis

Waar moet ik beginnen? Laten we maar eens een hele grote stap terug in de tijd gaan, ergens rond mijn 20 jarige leeftijd, ik ben nu 51, dus best wel een tijdje terug.
Daar ik altijd al last heb gehad van hartkloppingen, overslaan en veel hoofdpijn, heb ik maar eens mijn huisarts gevraagd naar een gedegen onderzoek bij een cardioloog.
Na een fietstest, bloedonderzoek en hartfilmpje, bleek ik een te hoge bloeddruk te hebben, alsmede was mijn cholesterol aan de hoge kant.
Met een recept in de hand werd ik huiswaarts gestuurd. Selokeen (Metoprolol) en Lipitor (Atorvastatine) zouden voortaan tot mijn dagelijkse medicatie behoren, welke bij mij hun werk goed deden.
Sinds erg lange tijd was ik verlosd van mijn dagelijkse hoofdpijnen, mijn oorsuizen (beide veroorzaakt door de hoge bloeddruk) en mijn hoge cholesterol.
Daar hart- en vaatziekten in de familie zitten ( vader en oudste broer meerdere infarcten), was de diagnose geen verrassing.
En, ach...als 2 tabletjes ervoor kunnen zorgen dat je de rest van je leven zorgeloos verder kan.....daar valt best wel mee te leven.
En als jonge twintiger ben je nog lekker naïef, leef je als een twintiger, rook je als een twintiger....werk je je suf (had destijds een eigen rijschool met meerdere auto's, dus erg druk), beweeg je weinig, eet onregelmatig en ongezond......ach, ik hoef het jullie allemaal niet uit te leggen.
So far, so good. Jaren heb ik trouw mijn medicatie geslikt en eigelijk weinig klachten gehad. Maar helaas, door omstandigheden veranderde mijn drukke leven rond 1995 toen binnen een tijdsbestek van 3 jaar mijn beide ouders overleden, alsmede een oudere broer (alle drie niet aan hart- of vaatziekten, maar door kanker).
Daar dit soort verliezen je niet in je koude kleren gaan zitten, raakte ik psychisch geheel van de wereld, werd zwaar overspannen, depressief, waarna ik belandde in het wereldje van psychologen, psychiaters, therapien en antidepressiva.
De altijd vrolijke, aardige, sociale Allan die iedereen kende was veranderd in een erg somber persoon die zich isoleerde van alles en iedereen. Ik werd vervelend en opstandig, werd thuis erg dominant.....zaken die mijn relatie en dochter (zat toen in haar pubertijd) zeker voelde binnen het gezin.
Als rijschoolhouder begon ook de zaak er onder te lijden, wat op den duur resulteerde in een faillisement.
Dit had als gevolg dat er financiële problemen ontstonden, wat weer relatieproblemen en uiteindelijk een scheiding tot gevolge had. Kortom: dochter na ma toe, ik alleen achter blijven, financieel aan de grond, zaak kwijt, depressief en aan het therapien geslagen......
Om het verhaal kort te houden (haha...kan dat nog dan?).....na 2 jaar intensieve dagtherapie ben ik als nieuw persoon opgekrabbeld en heb het leven met frisse moed opnieuw opgepakt.
Ik heb sinds die tijd diverse banen gehad, maar het valt niet altijd mee te moeten werken voor een baas als je altijd al gewend ben zelf baas te zijn. Financieel had ik het in de tijd van de rijschool tig malen beter dan het schamele loontje dat je krijgt via uitzendbureau's. Ik moest echt stappen terug nemen, wat niet altijd mee viel.
Al gauw kwamen er weer financiele problemen, betalingen liepen achter, zo ook mijn ziektekostenverzekering.
Uitgerekend op dat moment ( het is dan 2006) werd het ziekenfonds afgeschaft en moest je opeens bijna 100 euro per maand neertellen.
Gevolg: ik raakte onverzekerd en moest daardoor stoppen met mijn medicatie.
Je kan wel op je vingers natellen wat dat medisch gezien tot gevolgen had.
In eerste instantie merkte ik erg weinig van het niet-gebruiken van de medicatie, totdat ik in 2007 een goede baan aangeboden kreeg bij de bekende DHL, wat een hoop verantwoordelijkheid en stress met zich mee bracht.
Alle ingredienten voor een hoge bloeddruk....en dus weer dagelijkse hoofdpijnen en oorsuizen, waren weer aanwezig.
Nog steeds onverzekerd heb ik daar nog 2 jaar mee door gewerkt.
In die tijd leerde ik mijn huidige partner kennen en verhuisde na enige tijd van Breda naar Limburg, waar zij en haar kids woonden.
Mijn klachten werden erger en erger, raakte constant buiten adem, kreeg pijn in mijn nek en schouders.
In het voorjaar van 2009 kreeg ik 'snachts mijn 1e hartinfarct. Op dat moment wist ik precies wat er met me gebeurde. Alles, zoals men dat wel eens op tv of in tijdschriften omschrijft klopte en voelde ook zo.
Mijn nek en schouders waren al erg pijnlijk, kreeg ik vreselijke druk op mijn borst, alsof een volwassene op mijn borst paardje aan het rijden was.
Ondanks dat het niet toen warm was, brak het zweet me uit, werd heel mijn lichaam klam en voelde een stekende pijn in mijn hartstreek. Ik maakte mijn vriendin wakker en vertelde ze dat er iets niet goed was met mij. Dat ze maar een arts of 112 moest bellen als het niet zou zakken.
Als een wonder zakte het nare gevoel...... na een poosje vielen we in slaap.
Het leed was geleden: Door een afsluiting van het bloedvat dat naar mijn linker kamer gaat, is er een deel van mijn hartspier afgestorven (angina pectoris), welke een infarct tot gevolg had.
En nu komt het deel waarmee ik een hele hoop commentaar over me heen zou krijgen......ik heb er niks mee gedaan.....stom genoeg van me! Er was eigelijk geen tijd voor, had geen zin in al dat gedoe...en er stond een verhuizing voor de deur.
Met mijn slechte conditie en medische staat doorgesukkeld tot eind augustus 2009, waarna we verhuisde naar Breda, waar ik vandaan kwam.
Doordat mijn dochter, inmiddels al enkele jaren op haar zelf wonend, van woning wisselde, kwam haar oude huis (monumentaal grachtenpand) vrij, welke wij konden overnemen.
De verhuizing op zich werd grotendeels door mijn partner en ik zelf gedaan.
Ondanks mijn nek en schouderpijn, mijn kortademigheid reden we met onze auto enkele malen op en neer tussen Limburg en Breda. De grotere spullen werden door ons in een gehuurde vrachtauto geladen, wat toch nog 3 keer heen-en-weer-rijden met zich mee bracht.
In Breda stonden mijn dochter met enkele vrienden, alsmede een eigen vriend klaar om de inhoud van de 3 ladingen één-hoog via een steile trap te brengen.
Door mijn beperkingen liet ik het zware werk graag aan hen over...een enkel doosje wilde wel lukken.
Maar zelfs dat bleek af en toe te veel. Doordat mijn lichaam bij elke inspanning om zuurstof smeekte, moest mijn hartspier zorgen dat mijn vermoeide spieren voldoende zuurstof kregen. Maar helaas, doordat voor 99% , bleek later..., alle (!!) vaten naar mijn hart dicht zaten, raakte ik constant uitgeput en zwaar buiten adem.
Daar er bij de 3e en laatste rit minder hulp aanwezig was, moest ik het laatste zware object.....een wasmachine!!!!...mee helpen naar boven te sjouwen. Dat ging met veel pauzes goed...tot de laatste 2 treden.
Bovenaan de trap staande wilde ik de wasmachine de laatste 2 treden optrekken.
Met al mijn kracht die ik nog over had, probeerde ik aan de wasmachine te trekken, waarna ik een plotselinge steek in mijn hartstreek kreeg en in elkaar zakte. Mijn 2e hartinfarct in korte tijd.
En weer werd er geen actie ondernomen. Geschrokken, en ik niet alleen, werd ik op de bank gezet....ik mocht niks meer.

Telkens als ik hier aan denk wordt ik erg kwaad op me zelf....en valt steeds mijn mond open van vebazing.
Hoe haalt iemand het in zijn hoofd om, gezien alle symtomen, niet een arts of 112 te bellen?
Hoe lang wil ik blijven ontkennen dat ik een zeer ernstig probleem heb?
Oh, wat zal dit weer een hoop commentaar krijgen....
Verklaart dat de enorme psychische problemen die ik nu heb.....mijn boosheid naar mezelf?

Aan de andere kant, heb ik een lange tijd excuses zitten zoeken voor al mijn klachten.
Daar ik een lichte vorm van artrose heb, dacht ik met mijn schouderpijn al gauw aan kalkvorming als oorzaak.
Mijn nekpijn linkte ik al snel aan mijn spanningshoofdpijn, welke ik vaak onderdrukte door dagelijks gebruik van paracetamol.
Mijn borstpijn, vermoeidheid en kortademigheid kwam door mijn mening door een longontsteking die ik al maanden zou hebben.
Nu ik in weer in Breda woonde, wilde ik plots wel naar de dokter, daar ik erg vertrouwd ben met mijn huisarts die ik al zo'n 30 jaar ken. Helaas was deze op vakantie en maakte een afspraak met een vervangend arts.
Daar ik bekend ben met longontstekingen ( reeds 3x gehad), meldde ik dat ook betreffende arts, waarna hij mij antibiotica voorschreef.
Vreemd genoeg nam hij mijn zelf-diagnose aan, ondanks dat hij vertelde niks aan mijn longen te horen.
Na melding dat mijn artrose zich manifesteerde in mijn schouder, en.....zelf mijn nekpijn linkte aan mijn hoofdpijn, kreeg ik ook Diclofenac voorgeschreven.
Je snapt natuurlijk wel dat beide medicijnen niet hielpen, waarna ik een week later weer terug ging.
Dit keer stuurde hij me wel door naar de cardioloog.
Binnen enkele dagen kon ik daar terecht. Ik moest een fietstest ondergaan en al gauw werd duidelijk op het hartfilmpje dat ik meerdere infarcten heb gehad. De test duurde dan ook niet langer dan enkele minuten, waarna ze me van de fiets af hebben moeten dragen.
Ik kreeg een waslijst met medicatie mee, te weten:
Acetosel/Acetylsal (bloedverdunner), Lipitor/Atorvastatine (cholesterol), Metoprolol (bloeddruk), Perindopril (bloedvat-verwijdder) en Omeprazol ( om mijn maag te beschermen)
Tevens kreeg ik een afspraak mee voor een nucleair onderzoek, een week later.
Naar huis gestuurd moest ik het maar een week zien te redden. Nou, dat heb ik geweten......
Ik kon niks meer, alle dagelijkse dingen waren al te veel. Ik kon alleen nog maar op de bank liggen, slapen...en verder niks.
Terwijl heel mijn huis nog van de verhuizing één grote puinzooi was. Ik kon mijn vriendin toch niet alles laten doen?
En de zware spullen dan die nog een verdieping hoger moesten?

De ochtend van mijn nucleair onderzoek was aangebroken. Uit mijn bed komen lukte nog amper. Vermoeid van nachten niet slapen door nek- en schouder pijn , lukte het me zelfs niet meer zonder hulp te douchen en aankleden. Overal moest ik mijn vriendin voor roepen.
Meer en meer baalde ik en zag ik in dat ik een wrak was geworden en totaal niks meer kon.
Hoe moest ik nu naar het ziekenhuis?
En opeens had ik er genoeg van en gaf het op. Ik pakte de telefoon en belde 112.
Vanaf toen veranderde mijn leven kompleet!


deel 2 in de maak......