Hallo hartgenoten ik ben kees en pas 60 geworden.Mijn verhaal begint op donderdag 14 augustus 2003 was toennog chauffuer en reed op een aangepaste bus om geestelijken lichaamlijkgehandicapten naar een dagverblijf te brengen.Alles die ochtend verliep heel normaal voelde mij goed.Had al mensen die rolstoelgebruikers waren weggebrachten ging een vrouw ophalen die alleen vervoerd moest wordenen nu komt het ik weet alleen dat ik voor een rood stoplicht stond te wachten de rest is een donker gat,ik weet niet hoe ikverden heb gereden het is toch zo'n 10 kilometer maar ik hebgelukkig hoe weet ik niet die vrouw goed daar gebracht.Alleen toen ik het terrein op kwam rijden blijk ik tot stilstandte komen tegen een paaltje en toevallig zag de leiding dat endie vonden dat vreemd, en kwamen kijken en toen lag ik opde grond en had mijn eerste hartstlstand.Gelukkig begonnen die direkt te reanimeren en er was ook eenhuisartsen post die ingeschakeld werd.en natuurlijk de ambulance.En volgens zeggen kwam ik na ruim 1 ½ minuut weer bij. Wat ik nu allemaal ga vertellen weet ik van de hulp van mijn vrouwhier weet ik allemaal niets van het is net of ik het over een ander heb.Ik ben met de ambulanc naar het umc utrecht gebracht maar kreeg weeren hartstilstand en weer waren ze 1 tot 2 minuten met me bezigIn het ziekenhuis heb ik nog twee zware hartinfarcten gehad en bendaar gedottert en werd een groot infusaangelegd en ben de ic een paardagen slapende gehouden. De artsen zeiden tegen mijn vrouw dat het zeer ernstig was en dat mijnhart zeer ernstig onherstelbaar beschadig was maar dat er voor de resteen gezonde kerel lag.Na een paar dagen werd ik wakker gemaakt om te kijken of ik op prikkelsreageerden en dat ging goed en zo verhuisde ik na een tijdje naar dehartbewaking en lag daar 2 dagen en kreeg weer een hartinfarkt en werdmet spoed weer gedotterd en dat leek link te zijn wand het was dezefdeader als van de twee eerdere, maar ook dat is gelukkig goed afgelopen.En het ging verder goed en werd na een paar dagen overgeplaats naarde verpleegafdeling het was daar gewoon aansterken en wat oefenen metlopen en begin september werd ik ontslagen uit het ziekenhuis.  In mijn onbenulligheid dacht ik ben nu weer beter in het ziekenhuis voelde
ik mij een hele piet maar ik raakte helemaal in paniek die drukte die op
me afkwam. Ik begon wel die zelfde maand al met therapie fietsen de loopband en roeienin het begin angstig maar dat ging al gauw toch wel goed.En die therapeute had in de gaten dat er iets in mijn hooft niet goed zat en vermoede dat ik toch een flink herselletsel had overgehouden.en maakte een afspraak voor testen bij de psychiater en daar kwam inderdaaduit dat ik moest worden geholpen nu ik zou ergo krijgen gesprekken met psygoloog
en maatschappelijkwerk en dan de gewone therapie natuurlijk nu ik begon er volmoed aan maar kwam al snel dat ik het gewoon niet redde ik moest drie keer inde week naar het ziekenhuis en dan alles aflopen ik was gewoon nog te zwak.En vroeg ook aan de arts van kan ik niet ding voor ding doen en dan een of tweekeer in de week.Nu toen kregen we een antwoord wat je eigenlijk in een umc kan verwachtenHet was een pakket dus moest ik het zo doen anders betaalde de verzekering niet.nu ik heb het geprobeerd maar het lukte me gewoon niet en ben er ook mee gestopt.Ik vind het nu nog jammer wand ik denk dat ik anders toch wat krachtiger zou zijn alsnu de behandeling bij de verpleging heel erg goed maar de nazorg vond ik heel slechtDit was mijn verhaal is lang geworden maar wilde het laatste ook even kwijt. 
 .