IK heb twee keer een bypassoperatie gehad, nl. in 1992, was toen nog maar 41, operatie goed verlopen, had toen ook geen hartinfart gehad, dus mijn hart was voor 100% in orde. Aantal jaren onder controle gebleven en op een gegeven moment zijn ze met de controles gestopt omdat het goed bleef gaan. Echter 10 jaar na de operatie kreeg ik weer klachten, pijn tussen mijn schouderbladen bij inspanning en als ik een eind moest lopen. Naar huisarts gegaan, doorverwezen naar cardioloog. (andere kan de eerste keer), onderzoeken verricht (hartfilmpje, fietstest), uitslag bij inspanning krijgt uw hart minder zuurstof, u moet er maar mee leren leven, u krijgt andere medicijnen (je van het)e dan gaat t wel over. Klachten bleven en na 1,5 jaar bleek dat ik inmiddels een licht infarct had gehad, toen konden ze ineens wel cateteriseren, hadden ze al veel eerder moeten doen volgens mij en verder behandelen, bv dotteren.Uitslag er zijn weer vernauwingen, maar volgens de cardiolog goed te dotteren, Twee weken later uitslag u moet weer geopereerd worden, werd ook niet uitgelegd waarom ik niet gedotterd kon worden. Nou ja ik had geen keuze, vroeg aan de cardioloog hoelang bedraagt de wachttijd, hij zei 2 maanden. Dat vond ik redelijk, maar na twee maanden had ik nog steeds niets gehoord, ging toen zelf het Ziekenhuis bellen waar de operatie zou plaatsvinden en die zeiden hoe komt uw cardioloog aan twee maanden, wachttijd bij ons is al minimaal 6 maanden.Dat moet de cardioloog toch weten, dus ging naar hem toe en zei hoe kan dit. Antwoord ja hier kan ik ook niets aan doen, heb geen invloed om de operatie eerder te laten plaatsvinden maar u kunt naar een ander Ziekenhuis waar de wachttijd korter is. Dat gedaan, weer wachten en wachten, Uiteindelijk ben ik na 8 maanden wachttijd geopereerd ,met bijna noodlottige gevolgen. Bypass was gelukt, maar ze kregen mijn hart niet meer op gang, toen bleek dat ik tijdens de operatie een zeer groot infarct had gehad, doordat de plaque was losgekomen uit de vorige bypass.
De situatie was zeer kritiek, het was maar de vraag of ik de volgende ochtend nog zou halen. Ze hebben een hartpomp buiten mijn lichaam geplaatst om mijn hart te ontlasten zodat dit kon herstellen van de grote klap.Werd ook in slaap gehouden, maar na vijf dagen moest er duidelijk verbetering zijn anders zouden ze de behandeling staken en zou ik alsnog komen te overlijden.Ik heb het gered, maar heb nu de rest van mijn leven last van de gevolgen, vermoeidheid, achteruitgang van mijn nieren etc. en de angst te hopen dat de aderen niet nog eens dicht gaan zitten, wat ze wel vermoeden na de tweede operatie. Ik ben nog steeds van mening als de cardioloog eerder had ingegrepen dat het niet zo dramatisch was afgelopen. Heb ook een klacht ingediend destijds via mijn rechtsbijstandsverzekering, maar heeft niets uitgehaald.