Het was februari 2004. Net chinees gegeten en daarna zoals dat zo mooi heet, uitbuiken op de bank. Samen met mijn vriendin nog even nagenieten en dan naar bed. Rond 5 uur in de nacht word ik wakker met een brandend maagzuur gevoel. De chinees krijgt er flink van langs als het brandende gevoel na 10 minuten nog niet weg is. Toch maar even de nachtdokter bellen. Alleen die man al proberen te overtuigen dat het serieus niet goed ging deed mjin hart al bijna stil staan. Uiteindeljik na 3 telefoontjes was hij ter plekke verschenen en constateerde vrij snel dat het met de rikketik slecht ging. Binnen no-time lag ik in het ziekenhuis en werd het probleem d.m.v. dotteren vooralsnog opgelost. Na de eerste revalidatie moest ik een afspraak maken met het ziekenhuis voor een vervolg. Al snel bleek dat weer dotteren me niet verder zou helpen omdat het er niet goed uit zag. Uiteindelijk werd ik de eigenaar van 5 bypasses, om bij de woorden van de cardioloog te blijven: Ach we hebben er maar een paar meer gedaan. Ook hierna weer een korte revalidatie en ben toen vervoerd naar een ander ziekenhuis. Helaas voor mij begaf de brancard het waar ik op lag met als gevolg dat mjin ribbenkast op vele plekken gebroken was. Al met al kon ik in het ziekenhuis voor een aantal weken bijboeken.

Het is al weer een tijd geleden en en als ik aan die tijd terug denk dan zie ik het als een bepaald hoofdstuk van mjin leven. Aangezien er een erfeljike kant aan zit, was het me waarschijnljik vroeg of laat toch overkomen. Na deze ervaring ben ik me zeker bewuster gaan gedragen ten aanzien van mijn eigen lichaam. Stoppen met roken was ik al en het aanpassen van mijn etensgewoonte en bewegingspatroon was ook niet echt een probleem.

Het probleem kwam pas als je weer aan het werk wil. Toen ik moest wachten op de operatie bood ik me aan om te komen werken. Mijn leidinggevende vond dit niks. Stel dat er iets gebeurt. Tja dacht ik, stel dat er hier iets gebeurt dan zijn er 8 BHV'ers en thuis ben ik als er iets gebeurt grotendeels van de dag alleen. Ok dan maar thuis zitten en gewoon genieten van de dingen om je heen.

Ik ging keuzes maken. Begon een HBO opleiding te volgen van 4 jaar. Ging ook weer na een tijdje aan het werk en besloot op een gegeven moment te verhuizen. Oftewel, schepen verbranden en gewoon opnieuw beginnen. Toen ik op zoek ging naar een goede hypotheek was dit ook geen probleem. Toen ik echter daarbij een levensverzekering wilde afsluiten merkte ik dat ik niet alleen een litteken op mjin hart had maar dat dit litteken ook nog een brandmerk is dat je nooit meer kwijt raakt. Voor mezelf en de cardioloog ben ik genezen. Zelfs mijn medicijnen zijn flink gereduceert en ik voel me goed. Voor mijn werkgever ben ik geen hartpatiënt. Ik ben ed, die fulltime werkt.

De verzekeraar denkt er echter anders over. Toen ik zo eerlijk was mijn gegevens door te geven kon ik nog wel een verzekering krijgen. De verzekeraar had ondanks de begeleidende brief besloten mij een "passende" Gr. Ed