Hart(infarct)verhaal deel 1 


Het is 1 sept. 2009.

Later dan op andere dagen word ik rond half negen wakker. De zon schijnt door een kiertje van het gordijn, het beloofd een mooie nazomer dag te worden. Echt een dag voor een feestje. Want mijn oudste zus viert vandaag haar verjaardag. Dus ik douche en kleed me aan om straks op stap te gaan. Bukkend doe ik mijn schoenen aan en richt me weer op.

En dan ineens,  als een donderslag bij heldere hemel.....................................
Wat is dit plotseling voor raar gevoel laag onder in mijn keel?


Het is geen keelpijn, maar een moeilijk te omschrijven raar pijnlijk gevoel.
Beneden gekomen vertel ik het aan Tjeu, mijn man, die me met verbaasde ogen aankijkt omdat ik niet goed kan omschrijven wat ik voel. Ik kan het niet anders benoemen als een heel onaangenaam gevoel.

Even afwachten maar of het wegtrekt. Doorgaans gaan de meeste klachten immers na een tijdje wel over. Maar dit gevoel trekt niet weg, het breidt zich zelfs als een puntzak uit over mijn borstgebied. Zweetdruppeltjes parelen op mijn voorhoofd en volgens Tjeu trek ik wat wit weg. Dit vertrouw ik toch niet, dit lijkt verdacht veel op hartklachten. Ik sommeer Tjeu de auto te halen en met mij onmiddelijk naar de huisarts te gaan. De praktijk is hooguit 10 min. van ons huis.

Daar aangekomen doe ik bij de assistente mijn verhaal die het gelukkig meteen als urgent inschat. Ze vraagt ons toch nog even te gaan zitten omdat er al iemand bij de huisarts zit met dezelfde urgente klacht. Omdat de pijn, hoewel akelig, best nog wel draaglijk is wachten we rustig onze beurt af. Enkele andere wachtende patienten, waaronder mijn buurvrouw  ( die zoals later bleek, zich vreselijke zorgen maakte om mij ) worden gevraagd later terug te komen om een nieuwe afspraak te maken. Het duurt niet lang voor de spreekkamerdeur open gaat en de patient vóór mij in een andere kamer op een bed gelegd wordt om op een ambulance te wachten.

Nadat de assistente de huisarts over mij verteld heeft worden wij naar binnen geroepen. Ik maak nog een grapje in de zin van: ' ik bezorg je nog even wat meer hectiek' en vertel mijn verhaal. Maar nu wordt het pas echt hectisch om me hen: mijn bloedruk wordt meerdere malen gemeten want die is veel te hoog,  ik krijg een sprayvloeistof onder de tong en ze waarschuwt me voor fikse hoofdpijn die dit veroorzaakt. Ik moet meerdere keren aangeven of de klachten zakken. Dat gebeurt slechts minimaal. Opnieuw krijg ik een shot onder de tong , weer wordt mijn bloedruk gemeten, die alsmaar hoog blijft, en weer wordt er oplettend naar me gekeken en gevraagd of de klachten zakken.

NEE, NEE, ze worden wel iets minder maar gaan niet weg.
Hoofdpijn krijg ik gelukkig niet.

Dan wordt er door de huisarts contact gelegd met het ziekenhuis en gemeld dat er een mevr. ingestuurd wordt met hartklachten en die familiair belast is. We hadden haar verteld dat de broer boven mij op 45 jarige leeftijd overleden was aan een hartstilstand en de broer onder mij op zijn 58ste een bypass -operatie had gehad: 6 omleidingen.

Ik meende nog wel zelf met Tjeu in de auto naar het ziekenhuis te kunnen rijden. Maar dat was toch echt geen goed idee volgens haar. Al zag ik er nog goed uit en kon ik nog lachen, het was een ernstige zaak en ik moest me rustig houden en me maar over geven!
'Is hier een duo-ambulance 'roept de huisarts naar de ambulancemedewerkers die de vorige patient net wegrijden. We kunnen er nog hartelijk met zijn allen om lachen voor zij voor mij ook een ambulance besteld.

En ineens lig IK dan daar op het bed in het behandelkamertje van de huisarts en wacht IK met Tjeu aan mijn zij op een ambulance.  En ben ik een patient met ernstige klachten, behoorlijk veel ernstiger dus als ik/wij ingeschat hadden, ondanks dat ik thuis wel wist dat ik meteen naar de dokter moest gaan.

Hoe kan die ambulance er zo snel zijn???? Waarschijnlijk was hij in de buurt want ik lig nog geen 3 minuten en daar word ik al overgetild op een brancard. Omdat de klachten draaglijk zijn blijf ik kalm en Tjeu ook. Eerder ben ik verbaasd dan bang over wat er in zo korte tijd allemaal met, aan en voor me gebeurt. Het voelt alsof ik de hoofdpersoon ben in een spannende film met vele medespelers. Ik kus Tjeu goeiedag en word de ambulance ingereden. Tjeu zal met onze eigen auto naar de eerste hulp van het ziekenhuis rijden en daar zien we elkaar dan weer. Ik vertrouw er helemaal op dat het allemaal goed af zal lopen. 


Wordt vervolgd met hartverhaal deel 2 :
'  Met zwaailicht en loeiende sirene  ', te lezen op mijn website
www.samenmeer.nl/page_511.asp
Alle andere hartverhaal-delen die ik aan het schrijven ben zijn via deze link te lezen.

HARTelijke groet van Annie,
een hartgenoot