Nou, de afgelopen twee weken hebben mijn leven volledig op zijn kop gezet. Zondag 6 april wordt ik vroeg in de ochtend wakker in een nat bed, ik had dus in mijn bed geplast. Ik had dit echter nog nooit gedaan, dus het was een beetje raar, maar dacht er verder niet aan dan dat ik me schaamde dat het gebeurd was. 's Avonds dacht ik wat nou als dit niet gewoon bedplassen was maar een VF die ik zelf weer heb opgelost, die gedachten liet me niet meer los, dus ik denk laat ik de cardioloog maar bellen. Met erg veek gene heb ik de volgende dag naar het AMC gebeld. Mijn cardioloog was er niet en hij zou woensdag pas wer terug zijn, dat duurde me toch te lang dus ik zeg het is een beetje een dringende vraag, nou zegt de mevrouw ik kan je wel doorzetten naar de eerste harthulp, oke dan stel ik daar mijn genante vraag wel. Ik kreeg een erg aardige cardiologe aan de lijn niet veel verstand had van LQTS, dus ze ging het de specialist vragen en ze zou me zo terug bellen. Na drie minuten belde ze terug met de mededeling dat ze toch liever hadden dat ik even kwam een ECG liet maken en wat bloed zou afgeven. Dus zo gezegd zo gedaan, ik had mijn werk gebeld dat ik waarschijnlijk wat later zou zijn, maar niet veel. Na veel wachten, op de specialist (hij vond echt dat ik moest wachten hij wou het niet over de telefoon doen) ging er bij mij nog geen lampje branden. UIteindelijk kwam hij en vond dat ik een nachtje moest blijven, en dan morgen wat onderzoeken. Ik vond het best als het maar niet te lang zou duren, uiteindelijk 12 dagen in het ziekenhuis gebleven, het was natuurlijk pasen wat veel vertraging opleverde en uiteindelijk donderdag 16 april een ICD gekregen. De implantatie is me niet mee gevallen ik heb alles gevoeld tot en met de schokken aan toe. Nu valt het allemaal wel mee en ben blij dat ik nu beschermd ben en dus ook minder betablockers mag slikken.
Nu is het weer vooruit kijken en weer beginnen met sporten (over 6 weken)