Het is een oud verhaal, maar vergeten doe je het nooit weer.

Als kind van 6 jaar heb ik door reuma een (mitraal) klepbeschadiging opgelopen. Zogenaamd ruisend hart.
Had hier verder geen last van.

Acute endocarditis
Op 20-jarige leeftijd ga ik op een dag 's avonds gezond op bed. Nergens last van, niet verkouden of zo. Niets.
Om een uur of 3 's nacht wordt ik wakker met een vreselijk raar gevoel. Kon het niet eens beschrijven. 's Morgens kon ik mijn moeder waarschuwen dat het niet goed met mij ging. Huisarts erbij. Antibiotica zetpil. In de loop van de dag kwam mijn vriendin (mijn huidige vrouw) kijken hoe het met mij was. De koorts was toen zodanig dat ik niet goed meer kon nadenken en allerlei rare dingen zei. Ze heeft toen gezorgd dat de huisarts nog een keer kwam. Op dat moment had ik al verschijnselen die wezen op endocarditis: o.a. bloeding op de pols en splinter bloedingen op nagel. Huisarts meteen ambulance gebeld en richting Academisch Ziekenhuis Groningen (nu UMCG). Hier heb ik nog flarden van mee gekregen. Aangekomen in het ziekenhuis was ik al vrijwel niet meer aanspreekbaar en ben een volle week vrijwel bewusteloos geweest. Mijn familie werd gewaarschuwd dat het verre van zeker was dat ik het zou redden. In de loop van die week ging de functie van mijn organen achteruit. Op een bepaald moment stopten mijn nieren en kwam ik aan de kunstnier. Dat was het keerpunt: vanaf dat moment ging mijn toestand vooruit en ging ik herstellen.
Gelukkig was ik een sterke gezonde kerel. In die hele opname van 6 weken ben ik 30 Kg afgevallen. Van 85 Kg naar 55 Kg.
De bacterie was Streptokokken. Mijn hartklep was behoorlijk aangetast door deze ziekte zodat ik na een half jaar aansterken een kunstklep heb gekregen.

Subacute endocarditis
Op 54 jarige leeftijd ging dat heel anders. Ik was al een paar maanden aan het kwakkelen met mijn gezondheid: niet fit. In december een verhoogde temperatuur. Omdat er geen oorzaak voor was de huisartsen post bezocht (in het weekeinde). Die man heeft toen al endocarditis genoemd en mij verwezen naar mijn eigen huisarts.
Mijn huisarts meende dat het griep zou zijn (leek het ook sterk op) en schreef niets voor. Paar weken later nogmaals naar de huisarts; een vervanger. Ook deze meende dat er niets ernstigs aan de hand was en schreef niets voor.
In de 3e week in januari kreeg ik (gelukkig) weer boezemfibrilatie. Daarvoor ga ik altijd naar het UMCG en krijg dan een schok en het is weer over. Maar ik ben toen na bloedafname met een antibiotica kuur naar huis gestuurd. De volgende dag aan het eind van de middag ben ik gebeld door het UMCG dat ik direct moest komen. Ze hadden een bacterie in mijn bloed gevonden. Meteen opgenomen en aan de antibiotica via infuus. De volgende dag (zondag) een slokdarmecho waarbij endocarditis werd vastgesteld. Na het vaststellen van de juiste antibiotica moest ik voor 8 weken aan het infuus. Omdat ik een eigen bedrijf heb mocht ik na 2 weken met een draagbare infuus naar huis waarbij ik elke week naar het plaatselijk ziekenhuis ging voor bloed onderzoek en de uitslag dan met mijn huisarts moest bespreken. Ging allemaal heel goed. Het bloed herstelde netjes. Na afloop van de 8 weken infuus gestopt. De cardioloog had het over een wachttijd van 4 tot 8 weken. Ik begreep toen nog niet helemaal wat dat voorstelde. Ik voelde me goed en deed al weer vrijwel alles wat ik maar wilde. In de 7e week na het stoppen met het infuus kreeg ik vlak voor het slapen een onwel gevoel. 's Nachts wakker met verhoogde temperatuur. De volgende dag overlegd met het UMCG die mij meteen weer opnam omdat een waarde van het bloed lichtelijk was verhoogd.
Uit bloedtesten bleek dat dezelfde bacterie weer terug was. Waar ze in het ziekenhuis al bang voor waren maar niet tegen mij hebben gezegd gebeurde: Op de kunstklep zittende bacteriën zijn heel moeilijk te verwijderen. Dus klep verwisselen en weer aan het infuus met antibiotica, nu 6 weken: 2 weken voor en 4 weken na de operatie.
Nu ander half jaar na de operatie gaat het goed en doe wat ik wil.

Maar het blijft in je geheugen gegrift. En ik heb de sterke overtuiging dat als ik nu weer acute endocarditis zou hebben gehad ik het zeer waarschijnlijk niet zou hebben gered omdat ik nu veel minder kracht heb dan toen ik 20 was.