Hartverhaal
Mijn naam is Leonie, ik ben 37 jaar en dit is mijn hartverhaal:
Achtbaan
Half januari van dit jaar kreeg is last van mijn armen en schouders. Ik dacht dat ik grieperig begon te worden en ben op tijd naar bed gegaan. Midden in de nacht werd ik wakker met enorme steken in , naar wat ik dacht , mijn maag en moest hevig overgeven. Acht uur later was ik nog aan het overgeven en heb toen de dokter gebeld. Deze kwam langs.
Ik heb aangegeven aan dat ik pijn in mijn armen had , steken/kramp rond mijn maaggedeelte en zere kaken. Hij dacht griep en gaf me medicijnen zodat het overgeven zou stoppen. Inderdaad het overgeven stopte maar de kramp niet. S'avonds naar de huisartsen post gegaan. Bij de huisartsen post hetzelfde verhaal verteld en kreeg hier vervolgens medicijnen mee om mijn darmen en maag kalm te krijgen.
Een dag later namen de krampen af. Ik werd hierna elke dag wat benauwder. Wederom gebeld en medicijnen gekregen.
De medicijnen hielpen niet dus uiteindelijk (we zijn nu ondertussen 2 weken laten) naar het ziekenhuis gestuurd voor een longfoto.
Toen begon de achtbaan. Werd meteen gebeld dat ik met spoed terug moest komen omdat er vocht in mijn longen zat.
Bloedafname en hartfilmpje gaven een dat ik een groot infarct gehad had en ik werd meteen opgenomen.
Hartecho, hartcatheterisatie, MRI (en diverse hartpauzes) verder was de conclusie dat door het infarct hartfalen is ontstaan. (LVEF 23%)
Besloten werd dat er een biventriculaire ICD ingebouwd moest worden wat op mijn verjaardag (half feb) is gebeurd. (het derde draadje is geplaatst maar staat niet aan). Verder vochtbeperking en natrium beperking.
Ben nu bezig met hartrevalidatie en ben langzaam weer aan het opknappen en dus aan het uitzoeken wat mijn grenzen zullen worden. Goede en slechte dagen (waarop ik te vermoeid ben om iets te doen) wisselen zich af.
Gelukkig heb ik hele fijne familie, vrienden en collega's die me in alles steunen en heb een vrij nuchter karakter.
Vind het wel prettig verhalen van lotgenoten te horen en lezen zodat je weet dat wat je meemaakt en voelt "normaal" is bij mensen met hartfalen.
Geef een reactie