Na 2,5 jaar hartritmestoornissen, medicijnen slikken die niet hielpen, heb ik 20 oktober een ablatie ondergaan.
Ze zijn de hele morgen met me bezig geweest omdat het lastig was om precies de plek te bepalen waar ze moesten zijn.
De verwachting was dat ze bij de AV knoop moesten zijn, maar het bleek dus op een totaal ander plek te zitten.
Een richeltje (adhd)cellen naast de sinusknoop, in de rechterboezem, veroorzaakt bij mij de hartritmestoornissen. Omdat het een groot risico is dat ze de sinusknoop raken, dit is het regelcentrum van het hart, hebben ze niet alles weg kunnen branden. Ze kunnen me dus ook niet de garantie geven dat de hartritmestoornissen weg blijven. Voor nu was het genoeg.
Ik vond het een heftige ingreep, omdat je natuurlijk gewoon bij kennis bent. Ze gaan zo met dat hart aan de gang, met elektrische prikkels proberen ze een stoornis op te wekken. Het ene moment heb je een hartslag van 240 en het andere moment 40. Na een adrenaline shot via de lies, is het gelukt om een hartritmestoornis op te wekken en precies de plek te bepalen waar ze moesten zijn en konden ze gaan branden. Dit voelde niet prettig, soms zelfs pijnlijk.(dit komt omdat ze in de hartwand branden)
Maar goed, uiteindelijk is de ablatie gelukt. Daar gingen we voor!
Heb toch wat langer in het ziekenhuis gelegen ivm pijnklachten, lage bloeddruk en koorts.
Nu ben ik 4 weken verder en gaat alles nog niet zo lekker.
Ik heb namelijk een veel hogere hartslag dan voor de ablatie. Dit komt omdat ze in een gebied moesten branden waar ook zenuwknopen lopen, die zijn door de ablatie beschadigd. Als gevolg hiervan heb ik dus die hogere hartslag. Dit zou nog kunnen herstellen, maar intussen zijn we 4 weken verder en is er nog niets veranderd. Voor de ablatie had ik, buiten mijn hartritmestoornissen om, een gemiddelde hartslag van 75. Na de ablatie is dit in rust vaak boven de 100, regelmatig rond de 115. Dit is heel vervelend en vooral vermoeiend. Heb constant het gevoel dat ik een paar trappen heb gelopen. Om eerlijk te zijn heb ik toch een beetje een gevoel: Van de regen in de drup! Alhoewel mijn cardioloog zegt dat dit minder erg is dan hartritmestoornissen. Dit is wel 24 uur per dag aanwezig en lig er regelmatig wakker van, omdat het hart zo tekeer gaat. Voor mijn gevoel is het wel regelmatig, dus zijn het geen stoornissen.
In overleg met hem ben ik nu toch begonnen met medicijnen, Verapamil 120mg. Ik hoop dat dit iets gaat doen..........en anders moet ik weer aan de bel trekken. Heb in ieder geval een afspraak met hem staan in december.
Ik ben een positief mens, die al veel heeft meegemaakt in haar leven, qua ziek zijn en operaties. Mijn lijf heeft me al regelmatig in de steek gelaten, maar heb ook medische blunders meegemaakt. Hopelijk gaan de medicijnen iets doen, dan maar een tabletje elke dag, er zijn ergere dingen.......
Nu ben ik natuurlijk heel benieuwd of er meer mensen zijn die dit herkennen. Graag zou ik dat dan horen.