Hoi allemaal
Ik ben Debby en ben 30. Ik heb een aangeboren hartritmestoornis en mij is altijd verteld dat deze niet levensbedreigend is. tien jaar geleden hebben ze mijn aanval een keer kunnen pakken en was mijn hartslag over de 230. Niets aan de hand, ik kreeg verapamil voor het geval ik een aanval kreeg. Dit ging jaren goed, totdat ik op mijn werk een aanval kreeg van hartkloppingen. Dit was voor mij niets nieuws, ik was dit immers gewend. Proberen te ontspannen en als hij er niet uitschiet dan een verapamil slikken. Dit keer gebeurde er alleen niets. Uiteindelijk heb ik nog een verapamil genomen, maar ook dit hielp niets. Uiteindelijk zijn we toch maar naar de ehbo gegaan en na een hoop medicatie en 'overleg' met de cardioloog kreeg ik schokken om mijn ritme weer nomaal te krijgen. Uiteindelijk bleek dat ik een wpw heb. Dit blijkt er al heel lang te zitten en is voor mij wel degelijk levensbedreigend geweest, alleen is dit nooit ontdekt. Hierna moest ik naar Leiden voor een ablatie. Ik heb hier 2 weken op moeten wachten en ik de tussentijd lag ik in het ziekenhuis met een hartkastje. Ik kon dus geen kant op. Nu verklaard de cardioloog mij genzen, maar ik heb moeite om dit te geloven. Ik loop nu dus constant met angst rond.
Ik ben nu 2 maanden verder en ik heb af en toe nog last van hartbonzen en een 'raar'gevoel van binnen, maar volgens de arts is dat normaal en duurt het 3 maanden. Ook ben ik nog verschrikkelijk moe. 1 keer per dag komt de man met de hamer en dan kan ik niets meer. Ik moet mijn inspanningen op een dag plannen, want anders wordt het teveel. Ik ben pas begonnen met werken en zit nu op 3x 2 uur per dag. Zelf vind ik dit te weinig, maar ik kan het nog niet aan. Na die uurtjes lig in de rest vd dag op de bank. Het begrip van de directie wordt ook minder,'iedereen hier krijgt de tik met de hamer'. Conditioneel ben ik een wrak en ik durf gewoon nog niet te gaan hardlopen, ik krijg die angst niet weg. Ik ben nu wel gaan wandelen. Soms heb ik goede dagen en dan komt de klap pas laat en soms voel ik me de hele dag beroerd en heb ik het gevoel alsof mijn hart aan het jagen is en dan blijf ik het liefst in bed.
Ik vroeg me af of er mensen zijn voor wie dit een bekend verhaal is en die mij opweg kunnen helpen. Soms voel ik mij wel eenzaam. Iedereen heeft het beste met je voor en doen alsof ze het begrijpen, maar ik denk dat je het pas echt begrijpt als je het zelf hebt meegegemaakt en daarom wil ik graag mijn verhaal delen.

groetjes debby