Op 18 juli heb ik ook een ablatie ondergaan van mijn pulmonaal venen in het olvg. Ik zag er heel erg tegenop. Zeker nu ik zoveel verhalen heb gelezen en probeer nu mijn ervaring op te schrijven.
Om 13.00 kwam ik in de operatiekamer. Wat zag die kamer er indrukwekkend uit. Gelukkig heb ik van tevoren om dormicum gevraagd. Behalve dormicum kreeg ik ook meteen wat morfine. Je kan je dan wel voorstellen dat ik van de gehele ablatie weinig heb gemerkt. Wat ben ik blij dat ik om deze medicijnen heb gevraagd. Daarna moet je een hele tijd liggen. Dit vond ik geloof ik het meest vervelend. Het naar de wc gaan kon dus niet. Ik zou iedereen aanraden voor de ablatie zo weinig mogelijk te drinken. De volgende dag mocht ik weer naar huis en daar heb ik wat last gehad van nabloedingen in mijn lies. Ik ben weer terug gegaan naar het ziekenhuis waar mijn bloed werd gecontroleerd op mijn hemoglobinegehalte en de stollingsfactor. Na wat aanpassingen van medicatie voor de bloedstolling is alles weer goed gegaan.
Tot nu heb ik na vier weken helemaal geen last meer van ritmestoornissen. Morgen stop ik met de medicatie van amiodaron. Hopelijk gaat dat ook goed en probeer na 2 weken weer rustig te gaan beginnen met sporten. Ik ben zo blij dat de ablatie zo is verlopen en als de ritmestoornissen toch weer terug komen dan zou ik graag op precies dezelfde manier weer willen geableerd worden. Dank voor de artsen van het olvg
Tim