Hartverhaal
Het ging allemaal zo snel.
28 jaar, Bradycardie, nu Pacemaker
26 november vorig jaar had ik als laatste onderzoek de tiltafeltest.
Binnen 3 minuten van het onderzoek zakte ik weg met een hartstilstand van 30 seconden.
Met een stomp op de borst kwam ik uiteindelijk, erg verward en emotieoneel bij......
Eindelijk was er een diagnose gesteld.
Bradycardie met Sick Sinus Syndrome.
Wat er allemaal aan vooraf ging....
Wegraken, en heel moeilijk weer bij komen.
Ik was vaak doodmoe, duizelig, misselijk... Een hele rits aan vage klachten.
Afgelopen jaar ben ik zo'n 4/5 keer weggeraakt.
2 keer ambulance laten komen, 1e keer had ik zelf gebeld.. Uit angst dat ik een hartaanval had gehad of een beroerte.
2e keer door omstanders, omdat ik op een hele rare manier weg viel.
4 januari 2011 heb ik uiteindelijk een pacemaker gekregen.
Behandeling met medicatie was niet mogelijk, was mij verteld.
Ik heb m'n pacemaker niet constant nodig, maar alleen als mijn hartslag op de 30 komt en meer dan een aantal seconden aanhoudt, dan springt mijn pacemaker in.
Nu vraag ik mij af, als ik dus lange tijd een harslag heb van 40 of 50 bpm dan voel ik me dus ook niet lekker, alleen dan springt ie dus niet in! Blijf ik me als nog niet erg fijn voelen.
Daarnaast heb ik heel veel last van extra slagen en extra tussenpozen in mijn hartslag.
Het kan geen kwaad, maar toch voel ik het heel erg. Dat maakt mij weer angstig...
Ik heb nu zo veel angst dat het allemaal verslechterd.
Bedoel, ik ben nog maar 28 jaar!! Hoe ziet m'n hart eruit over 10 jaar? Of 20 jaar??
Zal ik ergere ritmestoornissen ontwikkelen?
Bij alles wat ik voel in mijn lichaam, schiet ik al bijna gelijk in angst.
Oeh, als ik maar niet ga Ventrikelfibrileren! Als ik maar geen circulatiestilstand krijg!
Mijn pacemaker technicus te horen gekregen dat je van een hartstilstand eigenlijk niet dood kan gaan. Terwijl ik hele andere dingen lees. Hij zegt dat als er iemand komt te overlijden aan een hartstilstand, dit eigenlijk een circulatiestilstand is oftewel Ventrikelfibrileren. Nou.. ik weet het allemaal niet meer.
Er zijn nog zo veel vragen van mij onbeantwoord gebleven en elke dag, bij alles wat ik lees, komen er weer bergen aan nieuwe vragen bij. Alsof ik er echt naar aan het zoeken ben!
Ik hoop echt dat ik weer het vertrouwen in m'n lijf krijg en weer lekker kan gaan slapen zonder de angst dat ik de volgende dag niet meer wakker wordt.
Geef een reactie