Hartverhaal
Hallo Hartgenoten,06sept08, één jaar later
Vandaag was het één jaar geleden dat ik als 43-jarige vent een hartstilstand kreeg.
Ik had de mannen die mij gereanimeerd hebben laten weten dat we er een mooie dag van zouden maken, maar gisteren begon het te kriebelen.
Ik ben voor mezelf terug gegaan naar die bewuste dag, het was tenslotte de 1e zaterdag van september. Ik herinner me vele details, en dat maakt me angstig.
Het gebeurde vorig jaar zaterdagmiddag iets na één uur en op dat moment gisteren gaat er wel het één ene ander door je heen. Mijn ogen beginnen te branden, maar ik houd het droog.
Ik haal alle kaarten en steunbetuigingen tevoorschijn en ga op de bank zitten om ze te lezen. Dan wordt het mij te veel;bij iedere kaart die ik lees, iedere tekening die ik zie begin ik te janken. Mijn vrouw komt naast me zitten en ik blijf huilen. Zij weet mij weer rustig te krijgen en om ongeveer tien uur ga ik naar bed.
Ik slaap slecht, eigenlijk niet, ben onrustig. Moet meerdere keren naar het toilet.
Vanaf half vier lukt het mij niet meer om te slapen, ik ben onrustig.
Vanmorgen vroeg, half acht, gedoucht. Daarna ontbeten en nog snel wat opgeruimd want om half elf komen ze! ZIJ! De mannen die mij hebben gereanimeerd.
En alhoewel ik hen nadien diverse malen heb gezien en gesproken, neemt een onaangenaam gevoel bezit van mij. Ik wil ze afbellen, ik heb hier geen zin in!
Gelukkig kom ik weer tot rust. Ik zet de koffie en de thee klaar, mijn vrouw haalt de vlaai ( ja, ik ben Limburger dus dat hoort er bij) uit de koelkast en snijdt deze in gelijkmatig mogelijke punten. Zoals normaal lukt dat niet, en we nemen ieder al een klein stukje.
Nog snel even met de honden gaan wandelen en om kwart over tien terug thuis.
Iets na half elf is mijn eerste redder er met zijn vrouw en drie kinderen.
Ik weet mij nauwelijks een houding te geven, maar laat hen binnen en bied hen wat te drinken aan en een stuk vlaai. Enkele minuten later komt de andere man samen met zijn echtgenote die ook bij de reanimatie aanwezig was, en daar de coordinatie op zich had genomen. Weer neem ik die pseudo macho houding aan alsof het me niet veel doet.
We drinken van de koffie en thee en eten ons stukje vlaai op.
Dan ineens kom ik weer terug op aarde, besef ik mij terdege waarom wij hier bij elkaar zijn en begin ik te praten.
We gaan samen terug naar die dag, wisselen met elkaar ervaringen uit. Mij komen een paar nieuwe dingen ter ore over hoe het toen was. Het was nog erger geweest dan ik tot nu toe had gedacht. Man wat ben ik TROTS op die mannen. Kippenvel!!
Later zijn we nog samen met mij moeder en mijn schoonouders samen naar een
museum in de buurt geweest, waar mijn vrouw, mijn schoonouders en ikzelf meerdere keren per maand als vrijwilliger actief zijn. ( Ben je een keer in de buurt, bezoek het maar eens, Museum De Locht in Melderslo, gemeente Horst aan de Maas)
We hebben een mooie en realtief ongedwongen middag met elkaar gehad.
Om iets na vijf uur hebben we adscheid van elkaar genomen en dat was vrij heftig.
Wat ben ik toch enorm TROTS op die mannen. Het zijn echt kanjers!
Iedere hartslag na vorig jaar is mede mogelijk gemaakt door deze twee mannen.
Maar iedere slag die het maakt is ook voor hen en al die andere mensen in Nederland
die mensen na een hartstsilstand reanimeren.
Het afscheid was intens, emotioneel, vochtig, maar het was het waard!
WAT BEN IK EEN GELUKKIG MENS!!!!
Erik
Geef een reactie