Hallo Elisabeth,
Welkom om het forum. Natuurlijk is het ‘niet leuk’. Mag je gerust uitspreken! Als partner van…word je ook meegezogen in een achtbaan van emoties. Ik ben het helemaal met je eens dat de aandacht voor de partner wel eens vergeten wordt. Het draait tenslotte grotendeels om de patiënt. En als je dan weer in wat rustiger vaarwater komt moet de emotionele verwerking gaan beginnen. De automatische piloot gaat uit en je moet de draad weer op gaan pakken. Waarop is je man boos? Op hetgeen hem is overkomen? Teleurstelling in zijn lichaam? Zeker als er nooit gezondheidsproblemen zijn geweest zal zo’n grote ingreep een grote impact hebben. Het is goed dat je er met je man over praat. Lukt het jou ook om over jouw gevoelens te praten? Het is niet verkeerd dat hij zijn boosheid uit maar jij als partner vangt dit waarschijnlijk als eerste op. Het uiten van dergelijke emoties kan op een bepaald moment een positief keerpunt gaan opleveren.
Ik ben zelf hartpatiënt en mijn man kreeg 5 jaar geleden kanker. Als partner sta je min of meer aan de zijlijn. Mijn man is heel rationeel ingesteld, ik ben een gevoelsmens. Dit leidt regelmatig tot onbegrip maar we vullen elkaar ook aan. Tijdens het behandeltraject van mijn man heb ik veel berichtjes gepost op een forum van het KWF als partner van. Voor mij was het een uitlaatklep maar ik steunde hiermee ook lotgenoten van mijn man en hun partner. Juist dit contact, het van me afschrijven, het delen van ervaringen heeft me er doorheen geholpen.
Ik hoop dat je iets aan mijn reactie hebt en dat er meer reacties komen. Dit forum wordt niet alleen gelezen door hartpatiënten maar ook door naasten.
Hartegroet,
Annemarie
