[quote=”Lotje” post=17047]Beste Antonides,
U [jij?] heeft een mooi stukje op papier gezet.
Heel positief en dankbaar voor wat de hartchirurgie vijftig jaar geleden te bieden had.
Heeft u nu nog hartproblemen?
Als u nog meer mooie stukjes gaat plaatsen zal ik ze met veel plezier lezen.
Groetjes van Lotje. :)[/quote]
Elke ingreep (toen en nu) was en is heel bijzonder; zeker voor het individu. Ik geloof dat ik wel mag zeggen dat mijn operatie in 1963 best bijzonder was voor meer partijen (waaronder de chirurgen) dan alleen het individu. De overlevingskans was een stuk kleiner dan nu. Overigens heb je daar als kind van 6 niet zoveel notie van. Pas op (veel) latere leeftijd ben ik mij echt gaan interesseren voor dit onderwerp. Vooral het internet, mits met de nodige voorzichtigheid gebruikt, geeft heel veel waardevolle informatie.
Zo snap ik pas sinds een paar weken dat ik de eerste 6 jaar heb kunnen overleven dankzij het gaatje in het hart. Had dat gat er niet gezeten, dan was ik vroegtijdig overleden aan de transpositie. Juist door het gat kwam er toch – ik zeg het even in mijn eigen woorden – zuurstof in mijn bloed. Alleen rond mijn zesde was dat niet meer voldoende. Pas toen werd de afwijking geconstateerd. Ik viel regelmatig flauw, had een te slechte conditie om buiten te kunnen spelen (ja, dat deden we nog in die tijd!) etc.
Na de operatie ben ik gewoon opgegroeid tot wat ik nu ben. Ik kan niet anders dan positief zijn over toen. Maar ik heb die periode van vlak voor de operatie, de periode in het ziekenhuis en kort daarna altijd als zeer waardevol ervaren.
Ik ben niet helemaal vrij van klachten (hartritmestoornissen). Er is echter volgens de deskundigen geen causaal verband te leggen tussen deze klachten en de operatie van toen. En voor mij is dat dan ook zo.
.
