Dit is dan wel een oud onderwerp maar ik herken ook deze emotionele reactie.
Het was onlangs lekker weer; niet te warm en niet te koud en er waren een paar winkels waar ik even langs wilde. Lopen valt me meestal te zwaar en daarom doe ik alles op de fiets maar deze keer wilde ik me niet laten kennen. Hondje aangelijnd want in die winkels mogen honden binnen. Al na de eerste winkel realiseerde ik me dat dit een vergissing was; ik had nu niet alleen een hondje om op te letten maar ook een draagtasje. Maar doorzetten, langzaam naar de tweede winkel, weer een tasje erbij. Toen de derde winkel waar erg lang gewacht moest worden. Daarna vond ik dat ik wel een kopje thee op een terrasje had verdiend maar het was eigenlijk een beetje te kil om wat langer stil te zitten en eenmaal koud heeft een hartpatiënt ook een probleem. Gelukkig schoot me te binnen dat op redelijke afstand een winkeltje zit waar je altijd welkom bent voor een babbeltje en een zitje met een kopje thee. Dát was het en na een half uurtje toog ik uitgerust huiswaarts. Ik was heel blij dat ik het had gehaald maar toen bleek dat ik geen sleutel bij me. Echtgenoot stond zich te scheren etc. en nam aan dat het gebel door iemand van TNT was (wij krijgen altijd alle pakjes van de hele buurt). Het huilen stond me tijdens het wachten nader dan het lachen.
Vanavond ga ik met mijn hondje een hondencursus doen, Ralley-O heet het en je bent dan heel geconcentreerd met je diertje bezig. Wat hier genoemd werd, dat je zo emotioneel na een inspanning wordt, herken ik dus ook na een uurtje Ralley-O. Ineens ‘ben ik dan op’ en terwijl ik dan zit bij te komen in het clubhuis achter een kopje thee heb ik meer dan eens moeten vechten tegen de waterlanders.
Vanavond ga ik weer; ik hoop zo dat het goed gaat want wanneer het iedere keer ‘bal’ is kan ik beter met haar een wandeling in een bos maken.
.
