Een dagje uit mijn leven….
Als fulltime gezinsmanager en mantelzorger heb ik een rijk, sociaal leven. Zoals iedere maandag begeleid ik een buurman (67) met fitness. Als gevolg van herseninfarcten is hij dementerend. Het proces gaat helaas verder. De auto moest ingeruild worden voor een fiets, deze herenfiets werd verruild voor een tandem. Hij zat als duopassagier achterop en ‘vergat’ regelmatig dat het de bedoeling was om ook mee te trappen. Met zijn pretoogjes genoot hij van de natuur om zich heen. Inmiddels is deze tandem verruild voor de benenwagen en loopt hij met een stok in de ene hand en met de andere arm zoekt hij steun bij mij. Tijdens de fitness stel ik de toestellen in. Omdat we iedere week op dezelfde tijd aanwezig zijn zien we vaak dezelfde mensen. Er worden grapjes gemaakt (af en toe verandert iemand stiekem het ingestelde gewicht) waarbij de bulderende lach van mijn buurman erg aanstekelijk werkt. Hij heeft een strak weekprogramma vol met diverse activiteiten. Activiteiten die voldoende prikkels geven om het dementie-proces enigszins te vertragen, zowel op fysiek als mentaal gebied. Ooit zei hij tegen mij: ‘Annemarie, ik ben op tijd ziek geworden, ik heb nu tijd voor allemaal leuke dingen’. Vroeger werkte hij 24/7….
Met de zorg van een aantal mantelzorgers is het mogelijk dat hij nog thuis in zijn eigen vertrouwde omgeving kan wonen en wordt zijn vrouw ontlast. Voor mij is het een bijzondere ervaring dat ik betrokken ben bij dit proces. Ik hoop dan ook dit nog lang te mogen doen.
Annemarie
.
