Aftermath van klepoperatie met operatiecomplicatie

[bert]

Hoi ik ben Jochen bijna 40 jaar en ben op mijn 38ste geopereerd aan mijn lekkende aortaklep. Deze werd op me 33ste vastgesteld en ging eerst heel langzaam de verkalking en stagneerde maar rond me 35ste ging het sneller als verwacht en werden jaarlijkse controles vast gesteld. Toen ik 37 werd, was de verkalking duidelijk dat ik allicht binnen 5 jaar geopereerd zou worden en half jaarlijkse controles vastgesteld. Half jaar voor de operatie kreeg ik hele enge klachten, zoals wegvallen ( gevoel flauw te vallen en zwart voor de ogen) waardoor ik noodstops moest maken op de snelweg. Flauwvallen onder de douche, wegrennen uit de douche want het benauwde me teveel. Het werd levensbedreigend de verkalking en juli 2015 was het dan zo ver. Mijn hele leven stond op mijn kop. Midden in me carriere en opbouw van een mooie relatie die erna heel veel te lijden heeft gehad en nog steeds. Ik kon het niet verkroppen, waarom ik ? Het was aangeboren dus ja het kon ooit eens fout gaan of nooit. Tijdens de operatie werd de mechanische aortaklep ingeplanteerd, echter operatie complicatie onstond toen de chirurg mijn AV knoop beschadigde tijdens de operatie. Resulterende in hartritme stoornis, welke nooit hoger uit kwam als 55 slagen per minuut. Ik weet nog dat ik bijkwam op de IC met pijn die niet te beschrijven valt. Hoge dosissen morfine werden toegediend. Ik herstelde in het ziekenhuis redelijk snel ondanks de vele pijn die ik voelde. Echter vastgestelde tijd was 7 dagen plusminus resulterende voor mij ruim 17 dagen ziekenhuisbezoek en kreeg op de 16de dag de pacemaker geimplanteerd. Weet nog heel goed, dat ik heel bang was toen ik het ziekenhuis uitkwam met risicos op hart tamponades. Niemand die mij de eerste dagen thuis wilde opzoeken om verschillende redenen. Van financieel geen mogelijkheid naar mij te reizen. Partner woont in het Oosten van het land en heeft het niet breed, ik zelf ook niet. Toendertijd had ik niet veel vrienden en de paar vrienden die ik had vonden dat mijn partner het moest doen. Mijn partner heeft me maar 1 x bezocht in het ziekenhuis omdat ze intens veel verdriet had over mij zegt ze en ze kwam ook met haar moeder die haar steunde hierin. Ik moest letterlijk om steun bedelen toen ik daar lag bij de buren en 2 vrienden die helaas nu geen vrienden meer zijn kwamen me af en toe schone was brengen.

Er knapte iets bij mij in de dagen na de operatie, dagenlang veel huilen en als bezoek kwam bij andere mensen werd ik intens verdrietig want hun kregen veel bezoek en ik lag daar ongemakkelijk tussen 3 andere mensen allemaal 60 plussers die bypass kregen. Lig je daar als 38 jarige. Ik mocht de afdeling niet af want anders was het signaal weg van me externe pacemaker. Mijn wereld werd zo klein terwijl hij vroeger zo breed was. In het begin zeiden ze nog niks over een interne pacemaker die mij hart het hele leven zou reguleren en ik leefde in angst en onzekerheid en zeulde over de afdeling alsof ik 80 met een constante hartslag van 50/55 maximaal. Ik wilde me afzonderen maar wilde niet dat anderen mijn verdriet zagen maar het ging vanzelf dat vele huilen.

Yes de dag kwam ik werd ontslagen 😀 ik heel happy eindelijk naar huis. De eerste dag dat ik thuis was, liep ik met enorme moeite rondje om het huis, dat schroefde ik dagelijks omhoog en weet dat ik na 2 weken al makkelijk kilomters kon lopen. Dit gaf mij allemaal een positieve boost en werkte keihard om terug te komen in het arbeids en sociale leven. Juli werd ik geopereerd en eind oktober ging ik met de arbeidsreintegratie aan de slag. Dat ging ook best goed. Echter vanaf December nadat ik de hartrevalidatie al achter de rug had, kwam de KEIharde psychische verwerking van zon enorm ingrijpende operatie en raakte in een zware depressie. Half jaar gelopen bij de klinisch psychologe en ik moest leren leven met me grenzen in me lichamelijke en mentale. Vroeger ging ik veel naar de sportschool en deed krachttraining en ging vaak stappen en was ik met alles happy in me leven. Ps mijn ouders heb ik beiden niet meer anders had ik daar veel steun aangehad. Uiteindelijk paar maanden thuis gezeten ivm zware depressie en ook die weer overwonnen op eigen kracht, want ik heb het niet op anti depressiva.

Sindsdien ging alles beter op mentaal en lichamelijk vlak. Echter hoe langer ik meedraai in de normale wereld, hoe duidelijk het is geworden hoe de operatie HEEL VEEL heeft veranderd. Ik kan en wil niet accepteren wat mijn grenzen zijn en ging er vaak over heen en had moeite met naar me lichaam te luisteren. Ik was klaar voor een uitdaging in beroepssector van mij. Een andere funktie maar hoger stapje. Snel al tijdens de training wat mentaal zeer intensief was, dat het invloed op mij had. Sterk vermoeide benen en armen en moeite alles bij te benen. Ik zette door en door en mijn vermoeidsheidsklachten namen weer toe, resulterende in lichamelijke klachten zoals duizeligheid en soms benauwdheid. Op gegeven moment, werd de druk mij teveel en voelde druk op de borst of lichte pijn. Enorm geschrokken 🙁 en de cardioloog zei, dat deze baan ik maar beter kon laten want mijn lichaam gaf signalen aan dat ik deze stress, werkdrukte en drukke dynamische omgevingen aankon wat voor de operatie voor mij geen probleem is . BAMM wordt ik weer teruggegooid ! Dit werk was een detachering dus moest weer overplaatsing aanvragen terug mijn huidige werkgever. Daar werd op gegeven moment gezegd dat het werk wat ik deed toen ik gedetacheerd was hetzelfde was als mijn huidige werk. Risico op terugval was weer groot. Zij zien geen toekomst meer in mij. Ik was diep gechoqueerd en dacht waarom dit nu ook weer erbij. Dus ja ik moet me nu bewijzen in 4 maanden tijd , zonder geen ene keer ziek te worden dat ik het werk wel aan kan ( hoezo druk die ik voel ?) Loopbaanbegeleiding via de werkgever wordt opgesteld, maar als ik niet ziek word dan is er geen haast bij. Nu wordt ik 1 x ziek dan is het direct EXIT met loopbaanbegeleiding. Ik voel me weer op randje depressief worden want ik wordt zo vaak geconfronteerd met me eigen ik. Mijn relatie die na de operatie wankelt al 2 jaar nu door mijn veranderingen. Vrienden die hier niet mee overweg kunnen verdwijnen uit me leven en nu ben ik doodsbang dat mijn huidige partner ( 3 jaar relatie ) bij me weggaat omdat ik psychische klachten die ik voor de operatie al had maar gedempt ds nauwelijks merkte zijn na de operatie naar boven gekomen. Ik ben geemotioneerder, meer teruggetrokken en voel onbegrip van sommige mijn vrienden en partner.

De reden dat ik hier me verhaal kwijt wil is om te weten of er nog andere jongere hartpatienten hebben, die het ook zo moeilijk hebben na een operatie en op veel onbegrip stuiten om weer normaal mee te doen in het dagelijkse leven.

3 mei moet ik aanstaande weer terugkomen bij cardioloog voor 1e echo na de operatie. Heeel soms als ik heel erg moe ben, voel ik dat gevoel weer van wegvallen. Duim voor me mensen dat alles goed is.

[Hartgenoten]

Het is inderdaad niet niks wat u al op vrij jonge leeftijd is overkomen. 

Ik bewonder uw veerkracht, u heeft al heel wat overwonnen.

Bij ziekte blijkt altijd wel wie je echte vrienden zijn, vooral in zo'n tijd zouden ze u tot steun moeten zijn.

U zou eens kuinnen kijken of er in uw gemeente praatgroepen o.i.d. zijn, deze kunt u vinden in de gemeentegids, of navragen bij uw huisarts.

Ik wens u veel sterkte.

U kunt ook altijd telefonisch contact met ons opnemen voor een gesprek en eventuele vragen die u heeft.

 

[Snoeverig]

Hoi Jochen,

Dit klinkt best heftig allemaal. Ik ben niet zo jong als jij (vrouw van 42), maar ook nog redelijk jong voor een klepoperatie. Bij mij is het een andere klep, de mitralis waar ik aan geopereerd ga worden. Ik vind het heel sneu dat je zo weinig steun hebt gekregen. Toen, en nog steeds als ik het zo lees. 

Ik hoop dat je de kracht die je tot nu toe hebt gehad zal voortzetten om er alsnog iets moois van te maken. Niet volgens je plan zoals je het eerst had gedacht, maar een ander pad hoeft niet slecht te zijn. Je hebt een mooie nieuwe kans gekregen, zo probeer ik mijn traject met mijn gezin ook straks in te gaan. 

Heel veel sterkte! 

 

 

[Hartgenoten]

Hallo Jochen,

Je hebt al heel wat meegemaakt in korte tijd, maar ook veerkracht getoond. Het is altijd moeilijk om te weten dat je iets aan je hart hebt, op de en of andere manier heet dat toch meer impact dan wanneer je iets anders hebt.

Helaas is het vaker zo dat "vrienden" je laten vallen als het slechter met je gaat, je kunt je dan ook afvragen in hoeverrre dit vrienden waren.

Als je eens rondkijkt op dit forum zie je wel dat er meer mensen tegen deze problemen oplopen.

Gelukkig komt het in de meeste gevallen na verloop van tijd weer goed.

Je zou eens in je woonplaats kunnen rondkijken of er ggen sportschool of fysio praktijk is waar ze aparte programma's hebben voor hartpatiënten, ook zwembaden hebben vaak dergelijke uurtjes.

Ik wens je veel sterkte.

 

Anneliese Wijers-Barten

Hartpatiënten Nederland

[Auteur]

Berichten