Re:Zorg wordt te duur

[Anoniem]

Nee, Tolletje, je vergist je, gelukkig maar. Ik begrijp dat je je schuldig voelt. En nog schuldiger omdat je schrikt van wat de esoterische psychologie stelt. Wellicht ook omdat ik me wat kort door de bocht uitdrukte, denk ik. Jouw reactie doet me beseffen, dat ik wat erg puntig was in mijn betoog, zodat ik jou daarmee pijn gedaan heb. Het spijt me, dat was geenszins mijn bedoeling.
De kern van mijn opvatting is, dat iemand pas kan werken aan het verwerken of genezen, als hij/zij eerst zijn of haar ziekte accepteert. Als je begint met je daar schuldig over te voelen, kom je niet verder. Wil je een wond genezen, dan moet je er eerst naar kijken, las ik ooit ergens. Anders gezegd: onder ogen zien. Daarna volgt acceptatie. Sommige ziekten zijn ongeneeslijk. Dat zit in de genen, zoals ik elders op dit forum al betoogde. Daar kun je niks aan doen. Maar je hebt geen keus, je zult het met het lichaam moeten doen dat je gegeven is bij je geboorte. Een ander lichaam krijg je niet. De eerste stap, nogmaals, is dit accepteren, wat vaak al heel moeilijk is. Ik heb het daar zelf ook vaak moeilijk mee, gezien mijn beperkingen. Die zijn weliswaar niet zo levensbedreigend als de jouwe, maar ik ben niet vrijgesteld van beperkingen. Zo brak ik bijna twintig jaar geleden mijn nek, die zwaar beschadigd raakte, en overleefde als door een wonder. Sindsdien moet ik heel voorzichtig zijn met mijn nek. Een dwarslaesie loert om elke hoek. Ik heb veel moeite gehad dit te accepteren. Ik was het ook niet ,,schuld” dat me dit overkwam. Het gebeurde gewoon. Maar ,,schuld” en de verantwoording nemen zijn niet hetzelfde. De verantwoording neem ik, dat ik die beperkingen heb, omdat alleen dan ik kan voorkomen dat het erger wordt. Dat is niet hetzelfde als erkennen dat ik schuld heb aan die beperking.
Nog een stap verder ga ik, door mezelf voor te houden dat ik de beperking op een bepaald niveau wel degelijk te danken heb aan mijn eigen gedrag en denkpatronen. Door die beperkingen word ik immers geconfronteerd met gedragingen en denkpatronen, die blijkbaar aan verandering toe zijn. Wat ik denk – en daar hoef je het niet mee eens te zijn – is dat ziekte een belangrijke functie heeft. Namelijk je de tijd en ruimte te geven om uit de wind te gaan staan, en op een andere manier met het leven om te gaan als toen je nog niet ziek was. Ik geloof dus in de heilzame functie van een ziekte.
Ik kan dat, omdat ik over de dood heen kan kijken en besef, dat het na dit leven niet afgelopen is. Wellicht heb ik een bepaald karma in te lossen, of kan ik gelouterd een volgend leven tegemoet treden. Maar ook dat is mijn persoonlijke levensbeschouwing, waar anderen het doorgaans niet mee eens zijn. Hoeft ook niet.
Wat jij zegt, is dus helemaal niet wat ik bedoel. Ik begrijp dat je je schuldig voelt om je ziek zijn. Schuldgevoel is een ander woord voor tekort schieten, en jezelf daarom veroordelen. Welnu. Daar is geen reden voor. Veroordeel jezelf niet langer. Zie juist de positieve kanten van je ziek zijn. Je geeft anderen de kans om je te helpen, ontwikkelt daarmee hun helpend vermogen. En je geeft jezelf de kans om op een eigen manier met anderen om te gaan, daarbij je ziek zijn accepterend. En, zoals ik eerder al schreef, je bent ervaringsdeskundige, en kunt andere mensen heel veel leren, en hen een hart onder de riem steken. Je ziek zijn kan in die zin een bron van kennis, inzicht en wijsheid zijn.
Dat je de gemeenschap veel geld kost, zoals je schrijft, en dat mensen als ik daardoor het slachtoffer zouden zijn van jouw ziekte, kan ik nergens in mijn verhaal terug vinden. Dat heb ik nooit beweerd, en zal ik ook nooit beweren. Mensen die ziek zijn hebben recht op verzorging, aandacht en compassie. Kortom: laat je niet meeslepen in een zwart gat van verdriet en wanhoop, daartoe is geen reden! Ik wens je heel veel kracht, moed en inspiratie toe, en leef met je mee! En blijf reageren op dit forum, daar leren we allemaal van!